Renée verloor haar ongeboren tweeling tijdens een vakantie in Spanje

3 juni 2019

Renée (31) was dolgelukkig met het nieuws dat ze twee meisjes zou krijgen, maar verloor haar ongeboren tweeling tijdens een vakantie in Spanje. ‘Alsof ik in een slechte film terecht ben gekomen.’

Renée (31) was dolgelukkig met het nieuws dat ze twee meisjes zou krijgen, maar verloor haar ongeboren tweeling tijdens een vakantie in Spanje. ‘Alsof ik in een slechte film terecht ben gekomen.’

Januari 2018: vurige wens

“Ik wil niets liever dan een derde kind. Roël wil er ook voor gaan. Vanaf het moment dat het serieus werd tussen ons, zei hij dat hij vijf kinderen met me wilde. Inmiddels hebben we Jimmy van vijf en Memphis van drie. Elke ochtend als ik onder de douche sta, fantaseer ik over ons toekomstige dochtertje. Ik weet dat het een taboe is om een voorkeur voor het geslacht te hebben, maar ik droom van een meisje.”

8 maart: verrassing!

“Roël en ik krijgen bij de verloskundige de verrassing van ons leven. Ik blijk vijf weken en drie dagen zwanger te zijn van een eeneiige tweeling! De hartjes kloppen nog niet en hoewel we nog even aan het idee moeten wennen, voelt het meteen supergoed.”

15 maart: genieten

“Gelukkig, bij een volgende echo zijn er twee hartjes met een mooie hartslag te zien. De baby’s liggen qua groei op schema. Roël en ik verzetten onze vakantie. Aanvankelijk zouden we in augustus naar Spanje gaan, maar dan zou ik bijna moeten bevallen. Op advies van de verloskundige gaan we nu in juni. Het lijkt ons heel fijn om nog even met Jimmy en Memphis van de zon en de zee te genieten voordat de baby’s komen.”

9 mei: extreem misselijk en moe

“Ik weet niet waarom, maar ik heb zo’n raar gevoel bij deze zwangerschap. De gynaecoloog probeert me gerust te stellen. Uit de NIPT-test blijkt dat de baby’s geen afwijkingen hebben. Mijn zorgen komen vast doordat ik me zo ziek voel. Sinds een maand ben ik extreem misselijk en moe. Op advies van de gynaecoloog stop ik met werken. Ik moet rust houden en zo veel mogelijk stress vermijden. Een tweelingzwangerschap vergt volgens haar veel van een lichaam.”

30 mei: dubbel nieuws

“Ik ben zestien weken zwanger. De echoscopist zoomt in op het geslacht van een van de baby’s. Het zijn meisjes! Mijn moeder, die mee is, drukt een kus op mijn wang. ‘Je wist het al die tijd al, he?’ vraagt ze. Dromerig staar ik naar het scherm. Ik wist het inderdaad. Ik voel me dubbel gezegend… Maar binnen een paar minuten spat die gelukzalige bubbel uit elkaar. De echoscopist heeft met spoed een arts opgeroepen. De ene baby – die we later de naam Joëlle geven – heeft veel meer vruchtwater dan haar zusje, Féliz. Dit wijst op het Tweeling Transfusie Syndroom (TTS), dat spontaan in de zwangerschap van een eeneiige tweeling kan ontstaan.

Bij TTS is de bloedtoevoer niet in evenwicht, waardoor de ene baby alles weggeeft en de andere baby alles krijgt. Voor beide baby’s is dit levensgevaarlijk. Nog diezelfde middag ga ik met mijn moeder naar het universitair ziekenhuis, waar ze gespecialiseerd zijn in TTS. Daar blijkt dat de baby’s op dat moment gelukkig niet in gevaar zijn. Allebei hebben ze nog voldoende vruchtwater om te blijven leven. Wel kom ik onder strenge controle te staan.”

2 juni: spoedoperatie

“Met een spoedoperatie worden de bloedvaten tussen Féliz en Joëlle die de TTS veroorzaken met een laser dichtgemaakt. Féliz heeft ondertussen bijna geen vruchtwater meer. Over de andere optie, waarbij een van de navelstrengen zou worden afgeklemd, hoefden Roël en ik niet eens na te denken. Het zou betekenen dat Féliz komt te overlijden. We hebben er alles voor over om allebei onze dochters te laten leven.Via kleine sneetjes in mijn buik wordt de kijkoperatie uitgevoerd. ‘Kijk nou hoe mooi onze dochters zijn,’ zegt Roël constant. Op een beeldscherm zijn de meisjes goed te zien, maar door de kalmerende medicatie krijg ik niet veel mee.”

3 juni: ze zijn er nog

“De volgende dag word ik ’s ochtends wakker met mijn hand verstrengeld in die van Roël. Beweeg alsjeblieft, laat wat van jullie horen, herhaal ik in gedachten tegen de meisjes. Niet veel later zien we ze bewegen op de echo. Ze hebben het gered! Diezelfde dag nog mag ik naar huis. Een week lang moet ik het rustig aan doen. Ik durf het haast niet te geloven, maar de vooruitzichten zijn goed.”

28 juni: plotselinge nachtmerrie

“Vanavond vliegen we naar Spanje. Een arts zei dat het prima kon. ‘Ga eindelijk op die roze wolk zitten en durf nou eens te genieten,’ zegt hij. Maar eerst ga ik nog naar het ziekenhuis voor controle. Daar beland ik in een nachtmerrie. Er is iets verschrikkelijk mis met Joëlle, zo blijkt uit de echo. Haar vlies is voor een deel losgekomen en strak om haar navelstreng gedraaid. Ze heeft een zeer lage hartslag. Ik word gek van verdriet en begrijp het niet. Wat kan ik doen om Joëlle te redden?

Ik kan toch muisstil blijven liggen totdat de meisjes 24 weken zijn? Dan zijn ze levensvatbaar en kunnen ze het redden. De arts probeert me duidelijk te maken dat ons kindje echt heel erg ziek is. Ik vraag meteen of Roël naar me toe kan komen. ‘Wat gebeurt er?’, vraag ik aan de arts die naar het echoscherm kijkt. ‘Gaat ze nu overlijden?’ Troostend wrijft ze over mijn hand. ‘Eigenlijk is het hartje al gestopt,’ zegt ze zachtjes. Mijn hart is in duizend stukjes gebroken wanneer Roël binnenkomt.

Lees ook: Mirjam verloor haar babyzoontje met Down: ‘Hij was meer dan welkom geweest’

De arts vertelt dat de kans dat dit zou gebeuren bij Joëlle minder dan 1 procent was. Roël en ik zijn tot niets meer in staat. We hebben zojuist onze dochter verloren… Joëlle zal in mijn buik blijven totdat haar zus wordt geboren. De dokter praat, ik zie haar lippen bewegen, maar haar woorden komen niet binnen. Wel hoor ik het als ze zegt: ‘Vannacht gaan jullie natuurlijk op vakantie. Het klinkt misschien raar, maar ik zie geen medische reden om niet te gaan. En na alles wat er gebeurd is, denk ik dat het ook wel goed is. Even tot rust komen van alles. Maar, het is jullie keuze. Ik schrijf net zo lief een brief voor de annuleringsverzekering.’

Ik zou willen dat ze er nooit over begonnen was. Roël en ik zijn in shock en helemaal niet in staat om te reizen met onze twee jongens, die ook zorg en aandacht nodig hebben. Eigenlijk zouden we in onze vertrouwde omgeving moeten blijven, met onze familie in de buurt. Maar we kunnen niet helder denken en dus stappen we die avond met een gebroken hart het vliegtuig in.”

Dit verhaal komt uit Vriendin 23. Renée schreef ook een boek, gebaseerd op haar ervaringen. Klik op de boekcover hieronder om te bestellen. Ook mogen we het boek 10x weggeven. 

Meer weten over het verhaal van Renée en zelf ook op zoek naar steun? Neem een kijkje op Prachtigverhaal.nl.