Riannes overleden opa behoedde haar voor een ongeluk

31 januari 2024

Soms gebeuren er dingen die je niet kunt verklaren. Rianne (38) kan erover meepraten. Haar overleden opa behoedde haar zes jaar geleden voor een heftig auto-ongeluk. “‘Rustig aan meissie’, zei hij.”

Rianne: “Mijn opa en ik hadden een heel goede band met elkaar. Toen ik jong was, ging hij altijd met mij mee naar mijn pony. Dan stond hij uren aan de rand van de bak te kijken hoe ik aan het rijden was. Hij was zo trots en gek op mij. En ik was op mijn beurt ook dol op hem.”

Onverwachts overleden

“Helaas overleed mijn opa in 2016 door een gescheurde aorta. Het gebeurde zo plotseling, er was geen tijd om afscheid te nemen. Dat mijn pony vlak daarvoor ook was overleden, maakte mij heel erg verdrietig. Ik miste ze allebei enorm, vooral als ik in de stallen bij mijn andere paard was.”

Flink gas

“Zo’n twee jaar later, op een dag in augustus 2018, was ik de hele dag bij mijn paard geweest. Moe en verdrietig reed ik ’s avonds op een donker en smal landweggetje naar huis. Omdat ik verlangde naar mijn bed, gaf ik flink gas. Hierdoor reed ik veel te hard, terwijl ik bijna niks zag. En opeens voelde ik een hand op mijn schouder…”

Vlak achter de bocht

“Verbaasd keek ik in mijn achteruitkijkspiegel. Ik was alleen in de auto gestapt, maar opeens zat daar mijn opa op de achterbank. Hij zag er precies uit zoals toen hij nog leefde.
‘Rustig aan meissie’, zei hij. Geschrokken trapte ik direct op mijn rem. Met piepende banden kwam ik tot stilstand en met een bonzend hart keek ik naar het invalidekarretje voor mij. Blijkbaar had de bestuurder pech en stond hij vlak achter de bocht (die ik in het donker niet had gezien) op de weg. Snel keek ik via mijn spiegel weer naar de achterbank, maar mijn opa zat er niet meer.”

Bovenaan de tunnel

“Pas later besefte ik er wat gebeurd was. Mijn opa had mij gered van een ongeluk! Hoe bijzonder was dat? Het mooie is dat ik hem daarna nog een aantal keer heb gezien. Zo zag ik hem na die avond opeens tijdens het paardrijden regelmatig aan de rand van de bak staan. En toen ik in 2020 tijdens een kaakoperatie gereanimeerd moest worden, was hij er weer. Blijkbaar had ik verkeerde medicatie gekregen wat leidde tot een hartstilstand. Zelf kreeg ik daar weinig van mee, want in mijn herinnering stond ik aan het begin van een tunnel die omhoog ging. Bovenaan stond mijn opa met mijn pony. Ik liep naar ze toe, maar mijn opa zei dat ik terug moest. Ondertussen hoorde ik de artsen mijn naam roepen en voordat ik het wist, was ik weer terug in mijn lichaam op de operatietafel.”

Voorlopig nog niet

“Voor mij was deze bijna-doodervaring erg speciaal. Ik had echt het gevoel dat ik heel even bij mijn opa was, maar ik wist ook dat het nog helemaal niet mijn tijd was. Wanneer ik wel ooit overlijd, weet ik natuurlijk niet (ik hoop dat dat nog heel lang mag duren), maar ik maak me in ieder geval geen zorgen. Door alles wat ik heb meegemaakt, weet ik zeker dat ik na mijn dood weer bij mijn opa en mijn pony zal zijn. En dat is een fijne geruststelling.”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.