Robbin had een bijna-doodervaring: ‘Ik kreeg een heel fijn en warm gevoel’

24 april 2023

Soms gebeuren er dingen die je niet kunt verklaren. Robbin (34) kan erover meepraten. Na een heftig ongeluk op haar twintigste besefte ze pas dertien jaar later dat ze destijds een bijna-doodervaring had gehad. “Het eerste wat ik zag, was dat ik zweefde naast de politieagent en de vrouw die mij had aangereden, terwijl ik in het echt met veel pijn op de weg lag.”

Robbin: “Het gebeurde op een winterse dag in december 2009. Ik was net klaar met mijn bijbaantje in een brasserie toen ik bij een druk kruispunt overstak om naar mijn auto te lopen. Hoewel ik voor mijn idee goed had gekeken, zag ik op de een of andere manier een aankomende auto over het hoofd. De bestuurster zag mij ook niet en plotseling werd ik van links volop geraakt.
Na een klap tegen de voorruit belandde ik een paar meter verder op de andere helft van de weg. Daar kan ik me niks meer van herinneren, maar wat ik nog wel weet, was dat er opeens allemaal mensen om me heen stonden. Ze vroegen of het ging en zeiden dat ik moest blijven liggen. De ambulance was al onderweg en ik voelde vooral heel veel pijn in mijn rug.”

Hersenschudding

“Ook de ambulancerit naar het ziekenhuis herinner ik me nog vaag. Best gek, want het moment dat ik, liggend op de grond, mijn moeder belde, staat me nog wel bij. Toen ze hoorde dat ik een ongeluk had gehad, wilde ze meteen naar me toe komen. Dat was echter niet nodig, want de ambulance was al onderweg. Samen met mijn broer kwam ze daarom meteen naar het ziekenhuis.
Daar bleek dat ik heel veel geluk had gehad. Ik was bont en blauw met een flinke bloeduitstorting op mijn linkerzij, maar na uitgebreid onderzoek concludeerden de artsen dat ik ‘alleen’ een hersenschudding had. Voor de zekerheid moest ik daarom een nachtje ter observatie blijven. Een fysiotherapeut behandelde me later voor mijn rug.”

Heel heftige gebeurtenis

“Volgens de trauma-arts die mij op de spoedeisende hulp opving, moest ik blij zijn dat ik nog leefde, want het had ook heel anders kunnen aflopen. Iedereen was erg opgelucht, maar zelf wist ik niet zo goed hoe ik me moest voelen. Voor mij was het natuurlijk een heel heftige gebeurtenis geweest. Ik had immers niet goed uitgekeken en dat had me bijna mijn leven gekost. Toch was daar voor mijn gevoel weinig aandacht voor.”

Lichamelijke klachten

“Gelukkig mocht ik de volgende dag naar huis en de dag daarna was ik jarig. Omdat het allemaal wel mee leek te vallen, pakte ik snel na het ongeluk mijn leven weer op. Zo richtte ik me volledig op mijn afstudeerperiode en probeerde ik niet meer aan het ongeluk te denken. Ook met anderen sprak ik niet veel over wat er precies was gebeurd, want ja, ik was er nog gewoon en ik moest toch blij zijn dat ik nog leefde?”

Geen duidelijke oorzaak

“Helaas gleed ik in de jaren daarna langzaam af. Zo had ik veel last van onverklaarbare vermoeidheid, lichamelijke spanningen, depressies en angst- en paniekaanvallen. Omdat er nooit een duidelijke oorzaak kon worden gevonden, werd het door verschillende professionals afgedaan als stress door werk. Iedereen had dat weleens en ik moest er maar mee leren leven, was het advies. Iets wat mij erg onzeker maakte, want dan moest het wel aan mij liggen. Ondertussen werden mijn klachten steeds erger, maar wat ik ook probeerde (denk onder andere aan coaching, therapie, hypnose en meditatie); niks hielp. Ergens voelde ik wel dat mijn klachten allemaal te herleiden waren naar mijn ongeluk, maar ik had geen idee hoe ik dat moest bewijzen. Het was ook al zolang geleden en ik had er volgens anderen ‘niks’ aan over gehouden. Totdat ik drie jaar geleden iemand ontmoette die wél de link legde…”

Opluchting

“Deze man was osteopaat/fysiotherapeut. Ik kwam bij hem terecht wegens ernstige bekkenklachten, vroeg in mijn zwangerschap. Tijdens onze eerste afspraak vertelde ik hem over mijn klachten en informeerde ik hem terloops ook over mijn ongeluk dertien jaar daarvoor. Kon het daar nog iets mee te maken hebben? De osteopaat hoefde er nog niet eens over na te denken. ‘Ja’, zei hij direct. ‘Het heeft alles daarmee te maken’. Voor mij voelde dat als een grote opluchting. Het lag dus echt niet aan mij.”

Onverwerkt trauma

“Dankzij de osteopaat besefte ik hoeveel invloed het ongeluk dus nog steeds op mijn leven had. De vermoeidheid, de paniekaanvallen, de spanningen in mijn lijf: ze waren allemaal het gevolg van onverwerkt trauma. En met de hulp van de osteopaat kon ik eindelijk iets aan mijn fysieke en emotionele verwerking doen.”

Plotselinge herinneringen

“Per toeval kwam ik er vorig jaar ook achter dat mijn herinneringen aan het ongeluk niet klopten of beter gezegd: niet konden kloppen. Tijdens mijn opleiding ‘systemisch werken’ waarin je leert over (familie)opstellingen, deed ik namelijk een opstelling over ‘het lot’. Hiermee kijk je naar een bepaalde gebeurtenis in je leven die veel indruk op je heeft gemaakt. Voor mij was dat de aanrijding, dus ik zette de representanten (mensen die tijdens een opstelling iets vertegenwoordigen, red.) voor het ongeluk en het leven uiteen. Vervolgens liep ik door tussen hen door en toen ik langs de persoon liep die het ongeluk voorstelde, merkte ik heel duidelijk hoe erg het mij in de weg stond om voluit te kunnen leven. De vrouw die mijn opstelling leidde, zag het ook en zei: ‘Weet je wie ik hoor?’.
Verward keek ik haar aan. Was ik misschien iemand vergeten? “De dood”, zei ze toen. “Die hoort hier volgens mij ook bij.”
Het was alsof er een shock door me heen ging. Ze had gelijk: de dood was op de dag van het ongeluk ook aanwezig geweest. Plotseling herinnerde ik me aantal dingen waar ik me eerder nooit bewust van was geweest.”

Uit lichaam getreden

“Het eerste wat ik zag, was dat ik zweefde naast de politieagent en de vrouw die mij had aangereden, terwijl ik in het echt ook met veel pijn op de weg lag. Daarnaast zag ik de enorme deuk in de auto die me had aangereden en in een flits bevond ik me opeens in het ziekenhuis bij mijn broer in de wachtkamer. Ik wist dat ik op dat moment in een kamertje onderzocht werd, maar toch voelde het heel echt dat ik daar bij mijn broer was. Het was een duidelijke herinnering aan iets wat voor mijn gevoel al gebeurd was, terwijl dat eigenlijk helemaal niet kon. Ondertussen kreeg ik een heel fijn en warm gevoel. Alsof ik omringd was door liefde. Plotseling viel alles voor mij op z’n plek. De herinneringen die ik had, waren echt. Ik was inderdaad bij die agent, de bestuurster en mijn broer geweest, terwijl ik ook daar op de grond had gelegen. Het kon dus niet anders dan dat ik een bijna-doodervaring had gehad.”

Eye opener

“Verschillende boeken over bijna-doodervaringen bevestigden later mijn vermoeden. Alle mensen die een soortgelijke ervaring hadden gehad, hadden dezelfde warmte en liefde ervaren. Ook hadden ze zichzelf vlak na de gebeurtenis allemaal van een afstandje bekeken, waardoor ze wisten dat ze uit hun lichaam waren getreden. Voor mij was dat een echte eye opener.”

Vooral genieten
“Inmiddels ben ik bijna een jaar verder na het besef van mijn bijna-doodervaring en ik ben nog steeds herstellende van alles wat ik heb meegemaakt. De afgelopen jaren zijn een enorme zoektocht geweest naar de oorzaak én de oplossing van mijn klachten. Jarenlang had ik het gevoel gehad alsof ik aan mijn rug werd teruggetrokken en niet vooruit kwam. Ik kon het niet verklaren, maar nadat ik tijdens de opstelling de dood achter mij had gelaten en bewust voor het leven koos, was dit gevoel weg. Zou ik al die tijd in tweestrijd hebben gezeten? Ik vermoed van wel.”

Goed bezig

“Bang voor de dood ben ik nooit geweest, maar door mijn bijna-doodervaring weet ik in ieder geval wel dat ik na dit leven met veel liefde en warmte ontvangen zal worden. Daar heb ik al natuurlijk al een glimp van meegekregen, dus voor mij is dat een fijne geruststelling. Door al mijn ontdekkingen ben ik alleen helemaal niet zo bezig met de dood, want wat ik nu vooral wil, is genieten van het leven en mij zowel op lichamelijk als mentaal vlak weer helemaal goed voelen. En daar ben ik met hulp van de osteopaat en alle kennis en ervaring die ik tot nu toe in mijn rugzak heb, zeker goed mee bezig!”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: Ingeborg Heule Photography

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.