Romaine en haar gezin verkochten alles, kochten bitcoin en reizen nu

14 december 2021

Romaine Taihuttu (43) en haar man Didi verkochten in 2016 alles wat ze hadden en investeerden de opbrengst in bitcoins. Sindsdien reizen ze met hun drie dochters zo goed als bezittingloos de wereld over.  ‘Je hebt weinig nodig in het leven om gelukkig te zijn.”

Als Romaine iets te laat in beeld verschijnt voor de interviewafspraak via Zoom – T-shirt met korte mouwen, zongebruind gezicht – verontschuldigt ze zich. “Ik moest even schakelen om de laptop aan te zetten, want hier is het een uurtje vroeger dan in Nederland.” De familie Taihuttu, ook wel bekend als de bitcoinfamilie, zit op dit moment in Portugal. Met zo’n vijfentwintig graden is het er nog heerlijk zomers.
Het gaat goed met haar gezin, vertelt Romaine. Deze zomer hadden ze twee maanden lang familie en vrienden over uit Nederland. “Dat was gezellig. Maar toen ze weer weg waren, was het ook lekker om samen met mijn gezin weer meer structuur te hebben en ons eigen ding te doen. Vóór de zomer zaten we in een huis in Albufeira, een stad dicht bij het strand, wat heerlijk was. Maar omdat er zoveel mensen langs zouden komen, huurden we vlak voor de zomer een ander huis iets verder het binnenland in, met een grote tuin en een zwembad.
We vinden meestal iets via Airbnb of Booking, maar dit kwam via-via op ons pad. Dit huis is mijn ideaal, we hebben hier ook kippen en geiten. Maar ja, ik heb drie pubermeiden, die vragen wanneer we weggaan. Zij willen het liefst weer ergens anders heen.” Ook echtgenoot Didi houdt wel van verandering, dus tot wanneer de familie in Portugal blijft, weten ze niet. “We gaan sowieso iets anders zoeken. We hebben een uitnodiging van een relatie van Didi om naar Mexico te gaan. Maar we moeten eerst het paspoort van de meiden verlengen. Dat is in Portugal een heel project.” 

Het roer om

Terug naar hoe het allemaal begon. Vijf jaar geleden startte het gezin van Romaine met hun reizende bestaan. Het idee kwam van Didi. “Didi en ik kennen elkaar al heel lang, we hebben een relatie sinds ons vijftiende. Ik heb zelfs een tijdje bij hem en zijn ouders in huis gewoond. Ik was niet de gemakkelijkste puber, mijn ouders waren gescheiden en ik kreeg een nieuwe stiefvader. Het ging thuis toen even niet zo goed.”
De moeder van Didi stierf toen zij pas 48 was, zijn vader kreeg kanker en overleed op zijn 61ste. “Dit is niet waar het leven om draait, dacht Didi. Hij wilde iets anders gaan doen dan alleen maar werken. Toen Didi met het idee kwam om het roer om te gooien, dacht ik daar zelf ook al langer over na. Ik vond het leven in Nederland druk, iedereen leefde om te werken en dingen te kunnen kopen. Ik vroeg me af of het niet minder kon, maar wist niet hoe. Didi had toen het plan om de boel even de boel te laten om drie maanden te gaan reizen. Vanuit daar zouden we wel zien.” Die drie maanden werden er acht. “In die tijd werden we ons ervan bewust dat je met de inhoud van een rugzak eigenlijk alles hebt wat je nodig hebt. Alles wat je in huis hebt, en je auto: dat is niet waar het in het leven om draait. Het werd ons allebei duidelijk dat we ons leven wilden veranderen.”
Op het juiste moment kreeg Didi een belangrijk berichtje dat hun leven zou veranderen. “Didi was in 2013 al eens samen met een vriend beetje met bitcoin bezig geweest. Hij had zelfs al wat munten op zijn laptop staan. Terwijl wij op Bali zaten, attendeerde die vriend Didi op zijn bitcoins, want ineens schoot de waarde de hoogte in. Op Bali is Didi zich er verder in gaan verdiepen. Hij zag een revolutie in bitcoin en geloofde in het systeem van munten die buiten de bank om gingen. We realiseerden ons toen dat we via bitcoin echt het roer konden omgooien.”

70 paar schoenen

De familie Taihuttu ging niet voor halve maatregelen. Ze besloten alles wat ze hadden te verkopen en van de opbrengst bitcoin te kopen. Alles? Nou ja, bíjna alles. “Met de meeste dingen waar we afstand van deden, had ik geen enkele moeite. Ik bleek bijvoorbeeld bijna zeventig paar schoenen te hebben. Achteraf denk ik: waar was ik eigenlijk mee bezig? Maar fotoalbums en herinneringen van de kinderen, die deden we natuurlijk niet weg. Ik heb voor alle kinderen een doos gemaakt met daarin hun mooiste herinneringen. Die dozen en onze fotoalbums staan bij mijn moeder.
We hebben ook een garagebox in Nederland. Daarin zitten spullen die een emotionele waarde hebben voor ons, zoals een gitaar die Didi van zijn ouders heeft gekregen.” Ook al het speelgoed van de kinderen Joli (16), Juna (14) en Jessa (11) werd verkocht. “Mijn meiden waren daar heel makkelijk in. Tijdens het reizen kochten we natuurlijk wel wat nieuw speelgoed voor ze, maar ook dat gaven ze soms weg aan andere kinderen als ze wisten dat ze die er blij mee konden maken. De kinderen hebben er natuurlijk ook heel wat voor teruggekregen. Ze leiden net als wij een vakantieleven.”
De kinderen krijgen thuisonderwijs. “De eerste twee jaar hebben we dat niet gedaan, toen hebben we de scholing losgelaten. De kinderen hebben toen wel veel geleerd van het reizen: van het leven, zeg maar. Ze staan sterk in het leven. De faalangst waar ik vroeger last van had, hebben zij niet. Maar ik heb drie puberende meiden, dus school is zoals bij alle pubers best een ding. Ik moet ze echt achter de vodden zitten om op te staan en om hun huiswerk te maken.”

Vakantieleven

Haar dochters vinden het reizen tot nu leuk, vertelt Romaine. “Ze hebben ook een fase gehad waarin ze uit hun doen waren als we bij onze familie in Venlo waren geweest. Dan moesten ze weer wennen aan het reizen. Vooral Juna had daar last van, ze wilde het liefst weer terug naar Nederland. Tot ik vertelde dat dat zou betekenen dat wij weer zouden gaan werken en zij weer naar school zou moeten. Het vakantieleven dat we hadden, zou dan ophouden. Uiteindelijk hebben de kinderen, en ook wij, geleerd om met dat gevoel om te gaan. Elke keer als we weggingen uit Nederland, was dat een vorm van afscheid nemen. Dat is nu anders dan in het begin. We beseffen inmiddels dat we weggaan, maar ook steeds weer terugkomen. Binnenkort gaan we weer op bezoek in Venlo. De afgelopen twee jaar was dat niet altijd makkelijk vanwege covid, dus het wordt wel weer tijd.”
Plannen voor de verre toekomst heeft Romaine niet. Ze leeft met de dag. “Ik ben nooit iemand geweest die droomt over wat er nog gaat komen, ik ben al blij als ik morgen nog leef. Ik hoop alleen dat het reizen weer wat makkelijker en vrijer gaat worden, maar we maken er het beste van. Ik ben vrij rustig, ik houd van wat meer structuur. Didi is het tegenovergestelde, hij heeft een sterk karakter en haalt mij vaak uit mijn comfortzone. Daar ben ik blij mee, daardoor komen er veel mooie dingen op mijn pad. Ik rol van het ene in het andere. We zijn nu bijvoorbeeld bezig met een paar documentaires die over ons worden gemaakt en waarvan de eerste net uit is: Cryptokoorts. Als het aan mij had gelegen, was dat allemaal niet gebeurd. Ik laat de dingen meer over mij heenkomen. Al laat ik het wel weten als ik het niet leuk meer vind en de rem er wat meer op wil, hoor.”

Geld is energie

“In het begin reisden we bijvoorbeeld backpackend rond. We hebben veel gezien, het was supermooi. Maar op een gegeven moment merkte ik bij mezelf, en ook aan de kinderen, dat het te veel werd. We waren dan weer een paar dagen hier en dan weer een week ergens anders. Dat heb ik met Didi besproken. Als het aan hem lag, zouden we doorgaan, hij vond het reizende leven geweldig. Maar ik vond dat we wat langer op een plek moesten blijven. Door covid gebeurde dat min of meer vanzelf. We zijn vijf maanden in Thailand gebleven en vier maanden in Mexico, en nu zijn we al een half jaar in Portugal. Dat bevalt goed. Soms wordt het Didi te saai en wil hij weer iets anders. We proberen een weg te vinden waarop het voor iedereen fijn is. Zelf ben ik het gelukkigst als de mensen om mij heen gelukkig zijn. Daar probeer ik voor te leven.”
Wat Romaine lastig vindt, is om met financiën bezig te zijn. “Ik heb niet zo veel met geld, dat geeft mij te veel stress. Bij ons is het dus Didi die zorgt voor de financiën en die het geld verdient; ik zorg voor het gezin en voor alles wat er omheen komt. Didi is ook degene die veel over bitcoin heeft geleerd. Ik denk weleens: moet het nou altijd daarover gaan? Maar ja, iedereen heeft geld nodig om te leven, je moet toch eten. Ik probeer er nu anders naar te kijken: geld is ook een vorm van energie, het kan ook positief zijn. Maar de druk die geld kan opleveren bij veel mensen, vind ik jammer.”

Extra inkomen

Bij de familie Taihuttu is die druk er soms ook. Tijdens de coronacrisis daalde de waarde van bitcoin bijvoorbeeld flink. “Omdat wij alles in bitcoin hebben, werd alles wat wij hadden, opeens veel minder waard. Bitcoin en crypto zijn in die zin te vergelijken met aandelen: de waarde kan omhoog, maar ook omlaag. Door de jaren leer je – en dan vooral Didi, want mij doet het weinig – om daar rustiger in te worden. Hij doet er dingen bij, zoals lezingen geven en boeken schrijven, waardoor we ook op een andere manier een extra inkomen hebben.
Toen de waarde van bitcoin ineens zo daalde, was alleen wel de vraag: hoe gaan we dit aanpakken? De oplossing was om naar Thailand te gaan om daar heel goedkoop te leven. We zaten net in een periode waarin we minder materialistisch wilden worden en minimalistisch wilden leven, dus dat kwam goed uit. Bijkomend voordeel: als je geen eigen huis hebt en geen bezittingen, zorgt dat voor minder stress. Uiteindelijk hebben de afgelopen jaren ons nog meer laten beseffen wat we eigenlijk al wisten: dat je weinig nodig hebt in het leven om gelukkig te zijn.”

De documentaire Cryptokoorts over onder andere de bitcoinfamilie is te zien op Videoland.

Tekst: Ella Mae Wester