Romy: ‘Ik betrap mijn nieuwe schoonzus continu op leugens’

29 oktober 2024

Romy (29) woont samen met Donny (28). Haar broer Roy (30) is pas getrouwd met Sharon (30), een leuke, gezellige meid met wie het heel goed klikt. Er is alleen iets heel raars aan de hand met haar schoonzus: ze vertelt de gékste verhalen.

Romy: “De bomen die in haar voortuin staan, kosten vijfduizend euro. Sowieso is haar tuin onder architectuur aangelegd door een beroemde hovenier. Oh, en die potten om de hortensia’s heen? Die zijn van zwaar marmer, uit Italië, en van dat bedrag kun je een week op vakantie. Zeker als zij een reisje boekt, want ze slaapt alleen in vijfsterrenhotels en all-inclusive resorts.
Het zijn slechts enkele voorbeelden van de dingen die Sharon, mijn nieuwe schoonzus, zegt. Voor een buitenstaander klinken ze misschien opschepperig en poenerig, maar zelf zie ik het anders. Ik geloof er geen bal van. Ik zie het als fantasieën, of onaardig gesteld: dikke vette leugens.
Het lijkt wel alsof Sharon iedere keer als ze mij ziet weer iets onvoorstelbaars heeft om indruk op mij te maken. Maar dat imponeren doet ze allang niet meer. Ik vind het alleen maar heel vervelend en probeer haar en haar waanzinnige verhalen zoveel mogelijk te mijden. Ook omdat ik het gênant vind tegenover haar echtgenoot, mijn lieve broer.”

Haastige liefde

“Mijn broer Roy is jarenlang vrijgezel geweest. Het lukte hem maar niet een leuke vriendin te vinden, ook al deed hij nog zo zijn best. Hij speelde alle datingapps uit, schreef zich in bij een officieel relatiebureau die voor veel geld matches voor hem regelde, ging veel stappen, bezocht festivals. Maar niks. Althans, niets blijvends.
Het gekke is: hij is een ontzettend leuke jongen. Niet superknap, maar hij heeft een leuke kop met krullen, een vlotte babbel en oprechte interesse in een ander. Heeft ook nog een goede baan. Ik heb regelmatig geprobeerd vriendinnen aan hem te koppelen, maar het werd nooit wat. En toen ineens leerde hij – bijna vanuit het niets – Sharon kennen. Hij had haar ontmoet via vrienden en was op slag verzot op haar geworden.
Binnen twee weken woonden ze al samen. Roy trok bij haar in haar eengezinswoning in, maar hield nog wel een tijd zijn eigen appartement aan. Hij was tot over zijn oren verliefd en vroeg Sharon al na drie maanden ten huwelijk. ‘Wat goed is, komt snel’, zo beweerde mijn broer. En dit zat heel goed.
Wij als familie waren uiteraard dolblij voor hem. We gunden hem zijn geluk in de liefde. Ik snapte alleen zijn haast om te trouwen niet zo goed, want wat kende hij deze vrouw nou? En waarom meteen een huwelijk, samenwonen kon toch ook? Maar ik was hoofdzakelijk verheugd. Ook voor mijn moeder, die altijd bezorgd was om ‘ons Royke’.
Roy en Sharon trouwden op een dinsdagochtend met alleen onze families en aansluitend een lunch. Ze zagen er oprecht happy uit samen. Het was een geslaagde, gezellige dag, zonder noemenswaardige vreemde zaken. Die kwamen pas ná de trouwdag.”

Beroemde tante

“Het duurde ook even voordat ik het doorhad. Ik denk dat ik de eerste twee, drie wonderlijke verhalen van mijn nieuwe schoonzus klakkeloos heb aangenomen. Waarom ook niet? Zo goed kende ik Sharon nog niet en het was misschien wat ver gezocht, maar het had best gekund. Zo geloofde ik meteen dat Chantal Janzen haar tante (de zus van haar vader) was en dat ze ooit gevraagd was om mee te doen aan de Voice. Wat ze overigens zelf had afgeslagen. Natuurlijk vond ik het wel een beetje raar, want ik had haar nog nooit horen zingen en ze zat ook niet in een band ofzo. Maar ja, het zóu kunnen. Zeker als je een beroemde tante hebt.
Sharon vertelde zulke dingen meestal als wij alleen met z’n tweeën waren. Als mijn broer moest werken en ze een bakkie kwam doen. Of als hij samen met mijn vriend Donny in de tuin bezig was en wij samen op de bank zaten met een kop thee. Dat waren haar momenten om mij dingen over haar leven te vertellen. Hele bijzondere verhalen, waarvan ik steeds vaker een vreemde smaak in mijn mond kreeg. Want klopte het wel wat ze zei?
Ik denk dat ik vooral begon te twijfelen toen ze opschepte over haar tuin en alle exorbitant dure planten, bomen en hagen. Ik heb nauwelijks groene vingers, kan geen onderscheid maken tussen een appel- of perenboom, laat staan dat ik weet wat ze kosten, maar dat het rijtje bomen in de voortuin van Sharon vijfduizend euro hadden gekost, leek me echt heel erg sterk. En handgemaakte marmeren Italiaanse potten? Ze leken me eerder van een doorsnee tuincentrum. Het zou me niet verbazen als ze van de Action kwamen, waar ik ook vaak slaag als het gaat om leuke dingen. En ik vond haar tuin met kunstgrasstrook, grote tegels en groen nou ook niet zo bijzonder, dat ik daar de hand van een architect in terug zag, zoals zij bij hoog en laag beweerde.
Ik vond het allemaal moeilijk te geloven. Het interesseerde me ook niet hoe duur die tuin plus inrichting had gekost. Of hoe luxe haar vakanties, hotels en businessclass vliegtickets zijn. Als zij daar graag haar (spaar)geld aan uitgeeft, prima, dat moet je zelf weten. Zelfs als je daarover wil opscheppen. Maar dit klopte niet, zo vertelde mijn onderbuik. Bovendien komt Sharon uit een doorsnee gezin uit een volksbuurt en heeft ze zelf ook geen filmsterrensalaris als boekhoudster. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat zij zulke grote uitgaven kon doen, zonder op zijn minst eerst een nier te hebben afgestaan. Maar waarom zou ze dit allemaal uitkramen?”

Steeds ongeloofwaardiger

“Het werd steeds gekker. Drie maanden geleden waren we met onze hele familie eten en bowlen, vanwege een gouden bruiloft. Sharon zocht en zoekt graag mijn gezelschap op. We zijn toch een van de jongeren in de familie en ook onze mannen trekken veel naar elkaar toe. Terwijl we op de bank op onze beurt zaten te wachten, vertelde ze enthousiast dat ze net een aanbieding had gehad voor een andere baan. Als registeraccountant.
Nou weet ik niet veel van de functievereisten voor banen in het algemeen , maar toevallig wel dat je voor registeraccountant een zware studie moet volgen. Bij mijn weten had Sharon nooit een universitaire studie gevolgd en dus ook dat specifieke diploma niet in haar bezit. Maar ik zei niets en feliciteerde haar alleen.
Misschien heel vals van mij, maar toen ik even later alleen met mijn broer stond, zei ik: ‘Goh wat leuk voor Sharon dat ze een nieuwe baan heeft, hè?’ Roy keek verbaasd op. Een nieuwe baan? Welnee, ze had helemaal niet eens gesolliciteerd, Sharon had het goed naar haar zin op het verzekeringskantoor waar ze werkte. Ik mompelde dat ik het vast verkeerd had begrepen en hij vroeg gelukkig niet verder. Ik wilde hem niet ongerust maken of iets naars zeggen over zijn echtgenote. Maar voor mij was het bewijs dat ze had gelogen. Wéér.
Dat verhaal van haar beroemde familie had ik namelijk eerder al eens bij mijn broer gecheckt. Gewoon tussen neus en lippen door gevraagd of zij samen al eens bij ‘tante Chantal’ op bezoek waren geweest. Ook daar wist mijn broer niets van. Roy kende geen relatie tussen Sharon en Chantal Janzen. En mooi zingen kon ze ook niet, lachte hij toen ik tijdens een avond stappen in onze lokale kroeg, voorstelde dat Sharon anders het podium zou opstappen om een liedje voor te dragen. Ze had toch zo’n prachtige stem? Nou, Roy deed altijd zijn oren dicht als ze in de badkamer zong.”

Hoe verder?

“Roy en Sharon zijn nu een klein jaar getrouwd en zijn ogenschijnlijk zielsgelukkig. Ze hebben grootse plannen voor de toekomst. Ze willen heel graag een kleintje en ik weet dat Sharon ook al gestopt is met de pil. Van mijn broer, dus dan is het waar.
Zo erg is het al; ik geloof niets meer van wat Sharon mij vertelt. Neem elk verhaal met een kilo zout of denk van binnen: jaja, zal wel. Ik heb gemerkt dat het me van slag brengt dat Sharon zulke fantasieverhalen vertelt. Ik weet niet goed waarom, maar ik heb er fysiek last van. Als ik haar alleen al zie komen aanlopen met die grote gemaakte glimlach, wil ik al wegrennen. Ik doe het natuurlijk niet, want wil ook mijn broer niet kwetsen.  
Ik weet niet of Roy weet dat ze (af en toe) liegt. Het kan bijna niet anders, dat ze het ook bij anderen doet. Bij mijn moeder doet ze het niet, ook dat heb ik voorzichtig nagevraagd, maar een nicht van ons kende toevallig ook het verhaal van ‘Tante Chantal’. Ik heb haar niets wijzer gemaakt, alleen voorzichtig gevist bij haar.
Toen Sharon laatst weer over haar gigantisch dure bomen en tuininrichting begon, zag ik hem zijn wenkbrauwen optrekken. Dacht hij toen ook: je liegt? Ik weet ook niet wat ik hiermee aan moet. Moet ik het opbiechten? Wat als Roy haar gaat verdedigen en boos op mij wordt? Ik heb echt geen zin in ruzie. Mijn broer is me te dierbaar. Haar er zelf op aanspreken vind ik ook lastig. Hoe vertel je iemand dat je geen woord gelooft van wat ze zegt? Plus, welke bewijzen heb ik? Ik kan moeilijk Chantal Janzen vragen of ze een verklaring wil geven dat ze geen familie is van mijn schoonzus.
Ik heb nu de lafste weg gekozen: ik verzin steeds smoesjes om er niet heen te hoeven. Maar dat is lastig, want als het aan Roy en Sharon ligt, zien we elkaar een paar keer per elke maand, het liefst iedere week. Dat houd ik voorlopig af. Ik fake regelmatig migraine, waardoor ik geoorloofd kan thuisblijven. Maar ja, als Sharon straks in verwachting is en ze een kleine krijgen, wil ik wel een rol spelen in het leven van mijn neefje of nichtje. Ik hoop dan maar dat ze zo vol is van het moederschap dat ze ophoudt met al die bizarre verhalen.
Het meest vreemde vind ik haar motief. Waarom denkt ze dit soort leugens te moeten vertellen? En waarom aan mij? Is het onzekerheid? Wil ze haar bestaan opleuken? In mijn vriendschappen maak ik nooit onderscheid op inkomen, opleiding of uiterlijk. Ik heb vriendinnen in alle kleuren, maten en soorten en ik hou van allemaal. Of je nu arts bent of putjesschepper, voor mij ben je gelijk. Dus stop met dat fantaseren en grootspreken.”

Tekst: JM Journalistieke Producties. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.