Sabine: ‘Ineens stond de minnares van mijn man op de stoep’
23 augustus 2023
Sabine (27) en Ole (30) hadden dé perfecte relatie. Dacht ze. Want toen zijn minnares voor haar deur stond, stortte haar wereld in.
Sabine: “Vijf jaar hebben Ole en ik een relatie gehad, waarvan er vierenhalf heerlijk zorgeloos waren. Hij was vrolijk, lief, attent en altijd in mij geïnteresseerd. Niks was hem te gek. Ik werk in de zorg en welke dienst ik ook had gehad, ochtend, avond of nacht, Ole wachtte op me bij het ziekenhuis. Hij werkt als taxichauffeur en zorgde altijd dat hij me kon oppikken. Het liefst bracht hij me ook. Hij wilde niet dat ik nog met het ov moest en vond het gezellig dat kwartiertje van en naar huis samen in de auto door te brengen.
Ik voelde me als zijn prinses. Ole was stapelverliefd op me en droeg me op handen. Toch veranderde dat. Gaandeweg werd hij wat afstandelijker. Ole had steeds vaker excuses om me niet op te halen, ontbrak opeens op familiefeestjes en verjaardagen en werkte vaak langer door. Het is lastig te zeggen wanneer het precies begon, het ging geleidelijk en ik zag er lang geen kwaad in. Tot er vreemde dingen gebeurden. Er was geheimzinnig gedoe met mobieltjes en er kwamen rare, anonieme telefoontjes. Naar mij.”
Alles bespreekbaar
“‘Ik steek voor niemand mijn handen in het vuur, maar voor Ole durf ik mijn vingers nog wel op het houtskool te leggen’, zo zei ik altijd tegen mijn vriendinnen als we het hadden over vreemdgaande mannen. Ik had geen reden om aan hem te twijfelen. Bovendien hadden we duidelijke afspraken gemaakt over trouw. Als hij of ik ooit verliefd zou worden op een ander – iets wat ik me best kon voorstellen – dan zouden we dat elkaar eerlijk opbiechten.
In onze relatie was alles bespreekbaar, riepen we altijd. Of het nu ging om een seksuele fantasie of een verliefdheid. Ik kon me zelfs nog voorstellen dat we elkaar de ruimte zouden geven om te ontdekken in hoeverre die andere partij ‘leuk’ genoeg was, voordat we onze relatie zomaar zouden opgeven. Want wat wij hadden was zo uniek, wij zouden elke storm kunnen doorstaan.
Daarom had ik nooit verwacht dat Ole iets achter mijn rug om zou beginnen met een andere vrouw. Waarom zou je iets stiekem doen als je een vrijbrief hebt het open en bloot te ontdekken? Dat laatste gaf mij een veilig gevoel. Ik zag om me heen vaak hoe vrienden van ons te maken kregen met vreemdgaande partners en dat leek me verschrikkelijk. Ole en ik spraken er ook vaak over: dat zouden we elkaar nooit aan doen. Daarvoor was onze liefde en het respect naar elkaar te groot. Ole zei ook dat hij te eerlijk was om te kunnen liegen en bedriegen. Hij kon immers nog geen verjaardagscadeautje voor mij verborgen houden. Ik geloofde dat. Hoe naïef, denk ik nu.”
Twee-eenheid
“In de eerste jaren was alles dus even hosanna tussen ons. Ole en ik kenden elkaar van de zwemvereniging en waren vanaf de eerste dag dat we verkering kregen onafscheidelijk. We waren een twee-eenheid, behalve werken, deden we echt álles samen. We maakten wandelingen, winkelden, zwommen en skeelerden samen. Of zaten kneuterig op de bank, kookten met elkaar en keken series. Als hij op de taxi reed, zag ik mijn vriendinnen, maar ik vond het niet gezellig om de deur uit te gaan als Ole thuis was. Andersom ging hij nog weleens waterpoloën met vrienden, maar alleen als ik een ziekenhuisdienst draaide óf met mij als toeschouwer op de tribune.
Dat vele samenzijn benauwde ons totaal niet. We hadden gewoon weinig behoefte aan een eigen leven. Hadden genoeg aan elkaar. Tot er ineens een kentering kwam en Ole steeds vaker geen tijd voor mij had. Na mijn werk moest ik met de bus naar huis en in mijn eentje ging ik naar familiebijeenkomsten. Ik zocht niks achter Oles afwezigheid. Op zich klonk het ook allemaal heel aannemelijk. Het ging slechter in de taxiwereld. Er was meer concurrentie en dat betekende minder ritjes. Ole moest meer uren maken om hetzelfde te verdienen. Soms stond hij uren bij het station te wachten zonder een enkele klant. Daar baalde hij zelf ook van. We appten in die tijd veel, zodat hij wat afleiding had.
Maar dat Ole het laatste half jaar nog een ánder soort afleiding had, in de vorm van een andere dame, wist ik natuurlijk niet. Schijnbaar vulde hij zijn stille uren met bezoekjes aan een vrouw die hij een paar keer na het stappen in de wagen had gehad en met wie het wel klikte. Hij had haar zijn nummer gegeven, zodat ze hem direct kon bellen als ze een taxi nodig had. Dat had zij uitgelegd als interesse van hem in haar. Ze was Ole ook tussendoor gaan appen en bellen en had hem uitgenodigd voor koffie. En van het een was het ander gekomen, zo hoorde ik later. Ole was verliefd geworden en had een paar keer seks met haar gehad. Geheel tegen onze afspraak in, hield Ole dat tóch voor mij verborgen.”
Rode vlaggen
“Waren er dan geen aanwijzingen dat er iets speelde? Eerlijk gezegd waren die er wel, alleen duwde ik die weg. Zo stonden Oles werk- en privételefoon thuis continu op stil en stopte hij beide mobieltjes in zijn rugzak. Dat deed hij, zei hij, omdat hij niet afgeleid wilde worden door zijn werk als we samen vrij waren. Maar ondertussen checkte hij wel dertig keer in een uur zijn telefoons. Ik vond dat niet fijn, maar als ik erover mopperde, gaf hij me gelijk, maar deed er niets mee.
En dan waren er nog de hardnekkige rare belletjes naar mijn mobiel. Als Ole en ik samen waren, werd ik sinds een week of zes steevast gebeld door een anoniem nummer. Soms tientallen keren achter elkaar. Er werd nooit iets gezegd als ik opnam. Heel raar en ook naar. Ole snapte er ook niets van, zei hij. Achteraf bleek het zijn minnares te zijn die contact zocht met Ole en op die manier druk op hem wilde leggen. Ze had ooit mijn nummer uit zijn mobiel gevist, toen hij bij haar was en chanteerde hem er nu mee. Als hij niet opnam als zij hem probeerde te bereiken, bijvoorbeeld omdat we samen aten of een filmpje keken, ging ze mij anoniem bellen, zodat hij wist dat zij het was.
Ik werd steeds angstiger door de telefoontjes. Het voelde alsof ik werd gestalkt, maar door wie? Ole en ik verzonnen samen om het hardst wie deze mystery caller kon zijn. Was het die chagrijnige overbuurvrouw die boos was, sinds ik ooit iets over haar poepende katten in onze tuin had gezegd? Misschien die ene vage kennis van mij, die jaloers was? Het deed me goed dat Ole me steunde. Hij raadde me aan naar de politie te stappen als het niet stopte. Maar zover is het nooit gekomen, want niet lang erna, ontdekte ik de ware reden achter deze telefoonterreur.”
Voet tussen de deur
“Het was op een zaterdagmiddag, ik kwam net uit mijn ochtenddienst, toen er werd aangebeld. Ole was aan het werk, maar ik dacht dat hij zijn lunchpakket was vergeten. Dat gebeurde wel vaker. Met een grote, enthousiaste zwier zwaaide ik de deur open en keek verbaasd in de ogen van een wat gezette, oudere vrouw. Ik schatte haar een jaar of veertig. ‘O, hallo?’ zei ik. Nietsvermoedend van wat er zou komen.
‘Ja hallo’, zei de vrouw venijnig. ‘Ik kom je iets vertellen wat je waarschijnlijk niet wil horen. Ik ben de minnares van Ole.’ Waarschijnlijk heb ik haar heel dom aangekeken, want ze ging door. Dat zij en Ole al drie maanden een relatie hadden. Dat ze hem bijna elke dag zag of sprak en dat ze dan ook het bed deelden. Haar bed.
Het duurde even voordat ik echt hoorde wat ze allemaal zei. Het leek wel alsof ik eerst in een soort shock was, waardoor het niet aankwam. Pas daarna drongen haar woorden tot me door en moest ik me vastklampen aan de deurpost om niet flauw te vallen. Ik wilde de deur dichtgooien, maar ze zette haar voet ertussen. Ze dreigde bij al mijn buren aan te bellen als ik niet wilde luisteren. Ze bleef maar raaskallen, dat Ole bij mij bleef, omdat hij bang voor me was. Omdat ik de huur betaalde en de meeste rekeningen en hij dus nooit een eigen huis kon huren. Maar dat hij eigenlijk diep ongelukkig was en pas tot rust kwam bij haar, zijn minnares.
Al die tijd stond ik te shaken op mijn benen. lk kon mijn oren niet geloven. Zeker niet als ik naar de vrouw voor me keek. Ging Ole vreemd? Met deze, veel oudere en lelijke vrouw? En waarom? We waren toch gelukkig? We droomden van een gezin, van trouwen, een eigen huis kopen en in de toekomst kinderen. We hadden een enorm goed seksleven en hadden de dag ervoor zelfs nog gevreeën. Hij kwam in bed dus niets tekort.
De tranen brandden achter mijn ogen, maar ik gunde dit wijf mijn tranen niet. Ik wilde maar twee dingen en dat was Ole bellen en dat zij zou ophoepelen. Met een gefakete kalme stem waarschuwde ik haar dat als ze niet zou weggaan, ik de politie zou bellen. Ik was niet geïnteresseerd in haar verhaal. Dat maakte gelukkig indruk. Ze liep met een triomfantelijke blik weg. Daarna heb ik de deur dichtgesmeten en ben ik door mijn benen gezakt om op de grond te janken.”
Negentig graden anders
“Inmiddels ben ik bijna een jaar verder en is mijn leven honderdtachtig graden anders. Ik woon alleen. Ole heb ik na het ‘slechtnieuwsgesprek’ met zijn minnares meteen op straat gezet. Onze stabiele relatie, waarvan ik dacht dat die elke storm kon doorstaan, bleek niet bestand tegen zijn ontrouw. Althans, ik kon daar niet mee leven.
Volgens Ole had zijn affaire ‘niets te betekenen’ en had hij die al beëindigd voordat zijn minnares naar mij toekwam. Ze had dat ook alleen gedaan als een soort wraak, op hem. In de hoop dat als zij het tussen ons stuk maakte, hij bij haar terug zou komen. Maar hij was écht klaar met haar. Volgens hem was het slechts een zwak moment geweest. Op de taxi was hij vaak omringd door vrouwen die met hem flirten. En deze dame was wel heel gewillig. Haar aandacht vond hij iets te leuk, zo zei hij. Blijkbaar kon hij daar toen niet goed mee omgaan, maar vanaf nu zou hij zijn grenzen beter stellen. Nou, nee. Ik wil geen man bij wie ik me aanhoudend moet afvragen of hij toevallig een ‘zwak moment’ heeft. Wiens gangen ik moet controleren en die ik in de gaten moet houden.
In de tientallen gesprekken, appjes en andere smeekbedes van het afgelopen jaar, beweert Ole dat hij alleen van mij houdt en mij terug wil. Heel jammer voor hem. Want hoe groot de pijn van mijn liefdesverdriet is en hoe verleidelijk ook om me door hem te laten troosten, al mijn vertrouwen in Ole is weg. Sowieso ben ik even klaar met mannen. Ik heb psychische hulp gezocht, om me te helpen niet te veranderen in een jaloers monster. Ooit wil ik wel weer een leuke relatie, maar dan moet ik eerst wat zelfverzekerder worden en deze teleurstelling verwerken.”
Tip van de redactie
Het fenomeen vreemdgaan of overspel is van alle tijden en gaat veelal gepaard met heftige emoties. Wat drijft de partner tot overspel? Wat zijn de motieven van de minnares? En wat is de reden dat de bedrogen echtgenote haar man toch niet kwijt wil en het overspel vergeeft? Hier kun je alles over lezen in De duivelsdriehoek van Carolien Roodvoets. Voor meer info klik op onderstaande button.
De duivelsdriehoek
Lees ook: Reeya: ‘Ik heb een minnaar, mijn man een minnares’
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.
