Sadia’s goede vriend Simon is al een jaar vermist

3 november 2021

Al een jaar tasten vrienden en familie van de 21-jarige Simon de Vries in het duister over zijn lot. Goede vriendin Sadia (18): ‘We hebben geen afscheid kunnen nemen, niets. Ik denk dat dit erger is dan overlijden, dan heb je tenminste duidelijkheid.’

Sadia kent Simon al jaren. Ze zitten in dezelfde vriendengroep. “We deden met die groep, voor corona, van alles samen. Gezellig uit eten, bowlen, samen naar een pretpark, poolen én op vakantie gaan. Tijdens onze vakantie in de zomer van 2020 naar Albufeira in Portugal is de vriendschap tussen mij en Simon veel hechter geworden. We hadden voor Portugal gekozen omdat je daar tenminste nog heen mocht. De rest van Europa zat al op slot. In de week voor wij vertrokken, ontspoorde het in Albufeira. Het was er zó druk, er waren zó veel jongeren. De maatregelen werden aangescherpt. Uitgaan mocht niet meer. Natuurlijk baalden we daarvan, maar we hadden met dertien man een grote villa gehuurd. Wij vermaakten ons wel! Simon, Susanne en ik deelden een kamer. Waar de rest overdag het liefst een beetje met een kater rond het zwembad hing om uit te brakken, wilden wij iets ondernemen, iets van de omgeving zien.
Met z’n drietjes gingen we naar het strand of gezellig ergens lunchen. Simon was altijd goed gehumeurd en heel actief. Hij was iemand die altijd in was voor een feestje. En ondanks dat hij geen prater was, maar meer het type ‘Ik los mijn eigen problemen wel op’, liet hij op die vakantie wel aan ons doorschemeren dat hij het moeilijk had met de coronamaatregelen. De HBO-opleiding die hij volgde, een creatieve studie, volgde hij net als wij allemaal al maanden vanuit huis. ‘Ik trek het niet, iedere dag op mijn kamer achter mijn laptop zitten’, zei hij. Hij wilde in de trein zitten, op weg naar school. Andere mensen zien. Inspiratie opdoen. Simon gaf zelfs aan dat hij overwoog met school te stoppen. Ik doe zelf een opleiding Pedagogisch Medewerker en thuisonderwijs was voor mij juist heel effectief. Ik leerde veel meer in kortere tijd, maar ook ik miste mijn klasgenoten wel.”

Met gevulde biertas vertrokken

Sadia merkt verder niets geks aan haar vriend. Na de vakantie pakt iedereen het eigen leven weer op en spreken ze, wegens de strengere maatregelen, alleen nog met z’n tweetjes en heel soms in kleine groepjes af. “We zouden met een paar vrienden naar Kayleigh gaan en daar blijven slapen. Simon zou ook komen, maar hij kwam niet opdagen. We gingen ervan uit dat hij last minute toch had besloten naar onze andere vrienden te gaan. Niemand zocht er iets achter. Nu we door de maatregelen noodgedwongen opgesplitst waren, had je minder snel het overzicht wie waar was. Totdat we de volgende dag gebeld werden door Susanne. ‘Is Simon bij jullie?’ vroeg ze. Daar moesten we ontkennend op antwoorden. We waren meteen in paniek, er klopte iets niet. Uit navraag bij Simons ouders bleek dat hij met een gevulde biertas op zijn rug vertrokken was. ‘Ik ga naar een feestje bij Kayleigh’, had hij gezegd. Kayleigh en Simon wonen in dezelfde straat. Hoe kon dat nou misgaan?”
Berichten die de vrienden naar Simons telefoon sturen, komen niet aan. Wat inhoudt dat de telefoon of uitstaat of er geen verbinding is. “We kwamen samen met fietsen, auto’s en scooters om Simon te zoeken. Eerst in de wijk, later ook in een groter gebied. We keken in bosjes en greppels, want wie weet was hij daar wel ingevallen. Je kunt natuurlijk altijd ongelukkig terechtkomen en met je hoofd op de grond klappen. We checkten fietsenstallingen bij treinstations, maar nergens kwamen we ook maar een spoor van Simon tegen. Onze zorgen namen met het uur toe.”
De vrienden delen op social media dat ze op zoek zijn naar Simon. Daar komt een tip uit voort. Iemand heeft hem zien lopen, in het bos bij Alkmaar, vlakbij het spoor. “Het was al donker toen we daar gingen zoeken. We waren wanhopig. Wat er gebeurde was echt niks voor hem. Zo kenden we Simon niet. Er moest iets vreselijks gebeurd zijn, een ontvoering ofzo. Sommigen van ons zagen het heel somber in. Ze gaven de hoop op hem ooit nog levend te vinden. Simon moest wel dood zijn. De optie dat hij zelf was vertrokken, wilde er bij niemand in. Dat zou hij ons óf zijn ouders laten weten.”

Onrustige nacht

Het is al laat als de vrienden het zoeken staken. Na een onrustige nacht worden ze wakker met een appje van Simons vader. Simon is gevonden! “Hoe en wat wisten we niet, maar we gingen er direct vanuit dat hij dus weer veilig thuis was. Het maakte me ergens een beetje boos. We hadden zo met z’n allen in de stress gezeten.” De berichten op social media worden verwijderd en iedereen gaat weer over tot de orde van de dag.
Maar dan wordt duidelijk dat Simon nog helemaal niet thuis is. “Simons broer had op zijn computer een e-mail binnen zien komen, een reservering voor een hotel in Maastricht. Daarop nam Simons vader contact op met de lokale politie, die direct naar het hotel is gegaan en Simon midden in de nacht wakker heeft gemaakt.
Simons vader spoedt zich naar Zuid-Limburg. ‘Kom mee naar huis’, heeft hij zijn zoon gevraagd. Maar Simon wilde er even een weekend tussenuit, dat had hij zijn ouders ook gezegd, beweerde hij. Dat is echter niet waar. Hij beloofde snel weer thuis te komen en kwam helder over, ondanks dat hij geen antwoord kon geven op de vraag waarom hij niets van zich had laten horen.”

Hoop

De politie acht Simon toerekeningsvatbaar en laat de zaak voor wat het is. Simon is op dat moment 20, een volwassen man dus, die er even een weekend tussenuit wil. “Dinsdag zou hij terugkomen. Hij beloofde ook zijn ouders iedere dag een appje te sturen. Maandagochtend heeft Simon het hotel verlaten en sindsdien heeft niemand meer iets van hem vernomen.”
Aanvankelijk wordt gedacht dat Simon zijn weekendje weg heeft uitgebreid met wat dagen. Misschien wel enkele weken of maanden. Maar inmiddels is Sadia ervan overtuigd dat haar vriend niet meer terugkomt. “Je vestigt eerst je hoop op Kerst. En daarna op zijn verjaardag in maart. Dan hoop je dat hij voor de zomer terugkomt, om weer met ons allemaal op vakantie te gaan. Steeds weer werden we in onze hoop teleurgesteld.”
De laatste keer dat Simon online is geweest, was de maandagochtend na zijn verdwijning, rond 07.00 uur. Alle verstuurde appjes kwamen ineens bij hem aan, maar daarna viel de lijn weer stil. Sadia denkt dat hij zijn telefoon rond dat tijdstip heeft aangezet en zijn simkaart heeft verwijderd. Sinds Simons vermissing is er geen geld meer van zijn rekening opgenomen. Wel had hij in de week voorafgaand aan zijn verdwijning €100 opgenomen – een bedrag waar je niet heel ver mee komt. Simons fiets is nooit gevonden.

Wanhopig

“Het lijkt erop dat Simon depressief was of meer problemen had dan hij met ons deelde. Blijkbaar was verdwijnen voor hem de enige oplossing. Ik geloof niet dat hij dood is, het gebeurt zelden dat iemand een einde aan zijn leven maakt en er geen lijk wordt gevonden. De boosheid die ik in het begin voelde, is weg. Ik had het fijn gevonden als hij een briefje op zijn kussen had achtergelaten of in elk geval iets had laten weten. Uit het feit dat hij voor deze weg kiest, kan ik alleen maar opmaken dat hij wanhopig is geweest.”
Simons ouders geven het zoeken niet op, maar worden gehinderd door de privacywet. De telefoon van Simon is te traceren, maar is wettelijk niet toegestaan omdat het erop lijkt dat dit zijn eigen keuze is.
“In het begin heb ik veel gehuild. Nu probeer ik erin te berusten. De meesten van ons zijn heel verdrietig. We missen Simon als goede vriend. Er zijn ook vrienden die er wat nuchterder in staan. ‘Als hij dit wilde, good for him’, redeneren zij. Ik hoop vooral dat hij op een plek is waar hij gelukkig is. Een vermissing is ongelooflijk frustrerend. Als achterblijver heb je veel vraagtekens. We hebben geen afscheid kunnen nemen, niets. Ik denk dat dit erger is dan overlijden, dan heb je tenminste duidelijkheid. Op Simons verjaardag hebben we een proost gedaan met bier, Simon dronk altijd graag een biertje en spaarde flesjes van over de hele wereld. We zoeken niet meer heel actief, iedereen voelt inmiddels dat dit zijn keuze was.”

Depressieve jongeren

Of de coronamaatregelen de enige reden zijn waarom Simon niet lekker in zijn vel zit, durft Sadia niet te stellen. Mogelijk heeft er meer gespeeld. “Toch denk ik dat de impact van die maatregelen op jongeren enorm wordt onderschat. Dat maakt me boos. Er is meer dan fysieke gezondheid alleen. Ja, ik weet dat wij jongeren het virus makkelijk doorgeven, maar ik vraag me vaak af of de nu gekozen strategie de juiste is geweest. Er is weinig rekening met ons gehouden. We konden niet naar school, niet meer uitgaan en we mochten onze vrienden niet meer in groepen zien. Enkele maanden na Simons verdwijning werd de avondklok ingevoerd. In die periode heb ik van veel vrienden gehoord dat het heel slecht met ze ging. Ze waren ronduit depressief. Dat het effect van de avondklok vervolgens nihil blijkt te zijn geweest, maakt het extra zuur. Momenteel staan meerdere vrienden van mij op een wachtlijst voor therapie of ze laten het maar, omdat ze het niet kunnen betalen. Ik vind dat treurig.”
Sadia hoopt dat Simon toch een keer op het punt komt dat hij het thuisfront een teken van leven geeft. “Dat zou veel rust geven.” In het begin droomde ik vaak over hem, ik vond het lastig te accepteren dat hij weg was. Tegenwoordig denk ik vaak hem te zien. Dat hebben we allemaal trouwens, dan zien we iemand lopen die erg op hem lijkt. Helemaal de hoop opgeven doe ik nooit. Daarom zal ik zijn naam blijven noemen. Wie weet leest iemand dit verhaal en herkent hij of zij Simon van de foto’s. Misschien weet iemand meer. Ik hoop vooral voor Simons ouders dat er een einde aan hun nachtmerrie komt.”

Tekst: Hester Zitvast.