Samen 100 kilo afvallen? Erica, Fred en Christy deden het

19 november 2019

Erica (50) was nooit de slankste, maar vorig jaar ging de knop om; niet alleen zij, maar ook haar man Fred (53) en oudste dochter Christy (23) wilden afvallen. En met succes!

Erica (50) was nooit de slankste, maar vorig jaar ging de knop om; niet alleen zij, maar ook haar man Fred (53) en oudste dochter Christy (23) wilden afvallen. En met succes!

Bourgondiërs

Erica: “Het begon allemaal drie jaar geleden. Mijn man Fred was net jarig geweest, hij was vijftig geworden. We hadden een surpriseparty voor hem georganiseerd. Het was groot feest, met lekkere hapjes en drankjes. Thuis zijn we Bourgondiërs, we houden van lekker eten en van feestjes. Een paar dagen later moest ik voor controle naar het ziekenhuis. Dat gebeurt elk half jaar, ik heb een chronische ziekte, iets met mijn bloedplaatjes, waarmee het overigens goed gaat. Anders dan vorige keren moest ik ineens op de weegschaal staan, een nieuw ziekenhuisprotocol. Dat vond ik vreselijk. Ik had mezelf al heel lang niet gewogen, maar ik voelde natuurlijk wel aan mijn kleding dat ik veel te zwaar was.”

Vervelende gevolgen

“Ik was al vaker afgevallen en weer aangekomen. Dat geldt trouwens ook voor Fred. Toen ik hem leerde kennen, woog hij 124 kilo, ik woog 85. Vier jaar later gingen we trouwen en besloten we af te vallen. Dat lukte, we raakten allebei 25 kilo kwijt. Maar toen we gingen samenwonen, gingen we alles eten wat we lekker vonden en zat het er zo weer aan. Ja, we hebben er aanleg voor, maar je stopt het natuurlijk wél zelf in je mond. Bij Fred had dat vervelende gevolgen. Hij had een te hoge bloeddruk. Die zakte maar niet, ondanks de vier bètablokkers die hij slikte. Zijn moeder en tante hadden er ook last van en zijn er jong aan overleden. Onze oudste dochter Christy was van kinds af aan ook te zwaar. Gelukkig is ze er op school nooit mee gepest, maar ze probeerde continu af te vallen. Je wilt niet weten wat we allemaal hebben gedaan: afvallen via diëtisten, met shakes, koolhydraatarm eten. Maar niets hielp.”

De knop moest om

“In oktober 2016 stond ik dus op de weegschaal van het ziekenhuis. Ik woog negentig kilo. Dat is veel te veel voor mijn lengte, ik ben 1,65 meter. De laatste tijd letten we thuis nooit meer ergens op, dus ik snapte wel waar die kilo’s vandaan kwamen. Een collega had een poster van Garfield met de tekst ‘Ik ben niet te dik, ik ben te kort’. Aan die slogan hield ik me lang vast. Maar nu kon ik niet langer ontkennen dat ik te zwaar was. Op die weegschaal besefte ik het opeens. Die knop moest om, ik moest echt afvallen. Thuis had ik het er over, en mijn gezin wilde ook meedoen. Vooral Christy en Fred. Mijn dochter Birte (20) is kok en zag het niet zo zitten, onze dochter Romee (17) ook niet. Maar Christy ging beginnen met een verpleegkundeopleiding. Ze wilde ambulanceverpleegkundige worden, maar dat kun je niet doen met zo’n lijf. Dan moet je snel en behendig zijn. Ze woog toen 110 kilo.”

Lees ook: Gitta (45) is 42 kilo afgevallen na een maagverkleining

Samen lijnen

“Fred woog 124 kilo, hetzelfde gewicht dat hij had toen wij elkaar leerden kennen. In combinatie met zijn hoge bloeddruk was dat veel te zwaar. Hem was al eens een maagverkleining aangeboden, maar dat vond hij een te grote stap. Hij wilde nu met ons gezin gaan lijnen. We namen ons voor om na de feestdagen te beginnen. Ik kocht dieetboekjes van supermarkt Deen waaruit ik recepten haalde en kocht een airfryer: zo’n oventje waarbij je bijna geen vet hoeft te gebruiken. Zo zijn we begonnen. Het toeval wil dat een aantal collega’s – ik werk in de zorg – ook vanaf januari wilden gaan lijnen. We wilden elke maand op de weegschaal gaan staan. We zouden een lijstje maken in onze telefoon waarop we ons gewicht bijhielden én we zouden elke week samen gaan wandelen. Voor mij was het een flinke stimulans om het samen met mijn gezin én mijn collega’s te doen.”

Maagverkleining

“We waren al een halfjaar aan het afvallen toen mijn dochter Christy zei dat ze het niet meer aankon. Ze vond het te moeilijk om zonder medische hulp af te vallen. Ze wilde naar een arts om te vragen of ze in aanmerking zou komen voor een maagverkleining. Makkelijk is het niet om die aan te vragen. Je krijgt allerlei psychologische tests en moet laten zien dat je gemotiveerd bent, door van tevoren al af te vallen. Christy mocht gelukkig het traject in. Vorig jaar zomer heeft ze de operatie gehad. Rond die tijd hadden Fred en ik een goed gesprek. Hij was al wat gewicht kwijt, maar zijn bloeddruk was nog steeds te hoog. Ik zei tegen hem dat ik het wel zou redden zonder hem als hij zou overlijden. Maar zijn drie dochters zijn gek op hem, zij dragen hem op handen. ‘Die moeten dan zonder jou verder, en dat is niet de bedoeling. Je moeder is eraan doodgegaan, je tante ook. Wat wil je nou? Ik zeg het één keer, daarna heb ik het er niet meer over. Het is jouw keuze.’”

Aan het denken gezet

“Fred is niet zo’n prater, hij kwam er niet meer op terug. Maar ik denk dat dat gesprek hem toch aan het denken heeft gezet. Hij is het traject ingegaan voor een maagverkleining en kwam er net als Christy ook voor in aanmerking. Dat was trouwens in het Slotervaartziekenhuis in Amsterdam. Op de dag dat hij een afspraak had met de arts waarin hij zou horen of hij zijn maagverkleining zou krijgen, stonden er allemaal camera’s in de hal. Wat is hier aan de hand, vroeg hij zich af. Toen bleek het ziekenhuis failliet te zijn. De arts kon hem nog net te woord staan, hij zei dat Fred zijn maagverkleining zou krijgen. Zijn operatie kon dus uiteindelijk wel doorgaan, gelukkig, maar dan in een ander ziekenhuis. In april is hij geopereerd. Bij zowel Fred als Christy ging de operatie prima, maar de periode daarna vonden ze moeilijk. Fred vond het lastig om zijn Bourgondische levensstijl op te geven. Je kunt daarna maar heel weinig eten. Ook Christy schepte nog steeds een grote portie op haar bord, om haar eten na een paar happen toch te laten staan omdat ze het niet op kon.”

Ook interessant: Kim is in negen maanden 37 kilo afgevallen

Nieuwe levensstijl

“We eten nog steeds gezond en aangepast. In het weekend eten we heus wel iets lekkers, chips of zo. Maar doordeweeks doen we dat niet. In restaurants bestellen Fred en Christy kleinere porties, of ze delen een gerecht. Ze zijn inmiddels veel afgevallen: Fred 36 kilo, Christy 40. Ik ben ontzettend trots op ze. Of Fred zijn leven aan mij te danken heeft? Misschien, ja. Al zie ik het eigenlijk niet zo. Je moet het toch zelf doen. Maar hij heeft wel naar mij geluisterd. Hij zei me laatst dat hij er geen spijt van had. Aan zijn nieuwe levensstijl is hij nu helemaal gewend. Hij vindt het niet meer erg dat hij niet zoveel meer kan eten en drinken. Fred is een verwoed mountainbiker, ook voordat hij afviel, en dat gaat nu een stuk makkelijker. Voor zijn maagverkleining hielp sporten niet om zijn bloeddruk omlaag te krijgen. Nu is dat wel gebeurd en daar zijn we allemaal ontzettend blij om.”

Zelfverzekerd

“Christy voelt zich nu veel zekerder, dat zie ik aan haar. Vroeger op het strand droeg ze gewoon een bikini, net zoals nu. Maar dan liep ze naar de zee en zag ik dat ze haar luchtbed op een strategische manier met zich meedroeg, om haar buik te verbergen. Als ze had gezwommen, ging ze weer snel op haar handdoek liggen. Vorige zomer op het strand zag ik ineens dat ze anders liep. Ze is bescheiden, ze loopt niet trots te paraderen met haar nieuwe lichaam. Maar ik zie dat ze zich niet langer schaamt. Ze zit beter in haar vel, en sport meer: ze gaat naar de sportschool en volleybalt. Mijn dochter Romee (niet op de foto) is ook vijf kilo afgevallen. Zij zit sinds kort bij de Marechaussee en traint veel in de sportschool, gaat op bivak en sjouwt dan met boomstammen. Birte valt niet echt af, maar komt ook niet aan, wat fijn is met haar werk als kok. Mijn meiden zijn allemaal niet superslank, het zijn stevige meiden die hun mannetje staan. Ik heb een leuk, gezellig gezin. We waren altijd al close, onze band is niet veranderd doordat we samen zijn afgevallen. We leven met elkaar mee en zijn er voor elkaar. We hebben ook erg gelachen toen we aan het afvallen waren en we hier bijvoorbeeld aan het planken in de kamer waren.”

Geen zeur

“Wat wel is veranderd, is dat ik niet meer zo op Christy’s dieet hoef te letten. Ik voel me niet meer zo’n zeur als ik zeg dat ze bepaalde dingen niet moet eten. Dat vond ik vroeger best moeilijk, zeker toen ze klein was en met vriendinnetjes speelde die wel van alles mochten. Ik heb er in die tijd ook van wakker van gelegen dat ze op school gepest zou worden. Al was dat achteraf nergens voor nodig. Kleren kopen voor Christy was ook altijd een crime, dat gaat nu een stuk makkelijker. Vroeger was de grootste maat nog te krap voor haar en kon ze nooit bij de leuke jonge kleding kijken. Maar nu moet ik vaak kleding terughangen omdat het te groot is. Ze heeft al drie keer een hele nieuwe garderobe moeten kopen omdat ze steeds slanker werd.”

Weer gelukkig

“Door het afvallen is het leven nu dus makkelijker. Als moeder wil ik alles goed doen voor mijn gezin, want voor je kinderen ga ik natuurlijk door het vuur. Nu kan ik dat wat meer loslaten, want nu kunnen ze het zelf. Daardoor heb ik meer rust en kom ik wat meer aan mezelf toe. Ik wilde mijn verhaal vertellen omdat afvallen leuker en makkelijker is als je het samen doet. Misschien hebben anderen daar ook iets aan. Ik heb er zeker iets aan gehad. Ik ben zeventien kilo afgevallen. Je hoeft natuurlijk geen maatje 34 te hebben om gelukkig te zijn. Ik ben nog steeds niet superslank, ik heb maat 42/44. Maar dat is prima. Als je je goed voelt, straal je dat ook uit, denk ik. En dat doe ik. Ik ben gelukkig.”

Tekst: Ella Mae Wester. Beeld: Bart Honingh. Visagie: Linda Huiberts.