Samuel: ‘Mijn geheime kind groeit op bij een andere vader’
17 december 2024
Samuel (42) is getrouwd met Ellen (50), zij heeft twee kinderen van 20 en 24 uit een eerdere relatie. Hij heeft een zoon die nu zeventien is, maar met wie hij geen contact heeft. Sterker nog: niemand weet officieel van zijn bestaan. “Ik denk steeds vaker aan hem, een combinatie van nieuwsgierigheid, interesse en verlangen.”
Samuel: “Als ik in ‘zijn’ provincie ben, screen ik bijna automatisch op straat alle gezichten af van jongens van een jaar of zeventien met donkere krullen. Bij iedereen denk ik: ben jij mijn zoon? Alhoewel hij die krullen waarschijnlijk allang al niet meer heeft. Die had hij op de enige foto die ik van hem bezit en daarop is hij net een jaar. Maar het beeld, samen met de herinnering aan zijn moeder, is mijn enige houvast. Tegelijkertijd weet ik ook niet wat ik zou zeggen als ik daadwerkelijk een knul vind die voldoet aan de uiterlijke kenmerken. Zomaar platvloers vragen ‘Ben jij Mees, een kind van Sofia?’ durf en wil ik niet. Wel merk ik dat ik steeds vaker aan hem moet denken. Het is een combinatie van nieuwsgierigheid, interesse en verlangen. Het is nog niet genoeg om actief een zoektocht te starten, maar als het gevoel sterker wordt, ga ik misschien toch een poging wagen hem te vinden. Sowieso wil ik daarmee wachten totdat hij minstens achttien is, ik weet namelijk niet wat Mees precies weet en wil zijn leven niet zomaar overhoop gooien.”
Onzekere beginperiode
“Met mijn vrouw Ellen ben ik nu precies achttien jaar samen. Ik leerde haar kennen toen ik 24 was en zij 32 en bovendien al twee kinderen van 2 en 4 uit een eerder huwelijk had. Het was niet de bedoeling dat wij samen een relatie zouden krijgen, maar het overkwam ons. Zij was net gescheiden en eigenlijk nog helemaal niet toe aan een nieuwe relatie. Ik een typische onbezonnen vrijgezel die ineens kleine kinderen in zijn schoot geworden kreeg. We waren smoorverliefd, maar onze relatie verliep niet vlekkeloos. Ellen kwam uit een zeer heftig huwelijk en was met veel gedoe vertrokken bij haar ex. Ze had zelfs tijdelijk in een Blijf van mijn lijf-huis gebivakkeerd. Haar ex had haar geestelijk mishandeld tijdens hun huwelijk en na de scheiding bleef hij haar lastigvallen. Vooral sinds hij wist dat ze iemand anders had. De eerste maanden van onze relatie manipuleerde en bedreigde hij haar constant. Jeugdzorg moest er zelfs aan te pas komen, omdat hij ook de kinderen bang maakte. In die begintijd kon ik niets meer doen dan langs de zijlijn staan en voorzichtig afwachten hoe het allemaal zou uitpakken. Mijn ingrijpen of bemoeienis, zo zeiden ook de instanties die betrokken waren, zou alleen maar olie op het vuur gooien. Ik hield me afzijdig, maar daardoor voelde ik me vaak onzeker over onze relatie en het verloop ervan. Soms twijfelde ik zelfs of Ellen niet naar haar ex zou terugkeren, alleen maar voor meer rust voor haar kinderen.
Inmiddels is alles goed, zijn we nu gelukkiger dan ooit en heb ik een fijne band met mijn bonuskinderen met wie het goed gaat. Maar toen zag dat er echt anders uit. Ik was stapelverliefd op Ellen, maar zij zat niet lekker in haar vel en dat maakte mij angstig over de toekomst. Daardoor denk ik dat ik makkelijker toegaf aan een misstap en het voor mezelf goedpraatte. Geen smoesjes, maar in mijn ogen wel verzachtende omstandigheden. Precies in die heftige periode ben ik namelijk een keer vreemdgegaan. Het was de zomer van 2006. Voor een seminar voor mijn werk moest ik in een middelgrote plaats zijn in Nederland, op zo’n tachtig kilometer afstand. Ik mocht op kosten van de baas een hotel boeken. Na het congres ging ik nog een hapje eten met collega’s. We aten in een bistro, dat na elf uur veranderde in een gezellig café. Ik bleef nog even hangen voor een biertje en raakte aan de praat met Sofia. De vrouw die later de moeder van mijn enige kind zou worden. Sofia was ontzettend knap en ietwat mysterieus. We zaten eerst een paar uur met elkaar te kletsen aan de bar. Ze was erg flirterig, complimenteus en stuurde in ons gesprek aan op seks. Ik voelde me gevleid en na drie wijntjes was het ineens niet meer zo raar om samen naar mijn hotelkamer te gaan. Vergeten was mijn grote liefde Ellen en haar strijd met haar ex en de druk die dat gaf op onze relatie. Ik dacht alleen maar aan dit moment met deze prachtige dame. De spanning en geilheid wonnen het van mijn gezonde verstand. Op mijn kamer beleefden we een geweldige nacht, maar we wisten allebei dat het iets eenmaligs was. Zij had net als ik een vaste relatie. Sofia vertrok net voordat het licht werd. We hadden niet eens telefoonnummers uitgewisseld, alleen onze Hyves-accounts.”
Als man weet je: dit is foute boel
“Vrij snel na deze onenightstand, kwam gek genoeg de relatie tussen mij en Ellen in rustiger vaarwater. Ellen kreeg een heel doortastende jeugdbeschermer toegewezen die haar hielp in de strijd tegen haar ex. Deze vrouw zorgde dat de scheiding snel werd doorgezet en regelde een goede omgangsregeling voor de kinderen. Haar ex mocht de kinderen alleen zien onder toezicht. Het kalmeerde Ellen en ze maakte zelfs plannen om samen te gaan wonen. Ik was het slippertje met Sofia eigenlijk allang vergeten – of moet ik zeggen: dat had ik verdrongen? – toen ik na een maand of vier ineens ’s morgens een Hyvesberichtje van haar kreeg. Ze was in de buurt en wilde me ontmoeten, want ze moest me ‘iets vertellen’. Ik schrok me dood. Als je als man zo’n boodschap krijgt van een vrouw die je amper kent, dan weet je al dat het foute boel is. Ook omdat we die nacht onveilig hadden gevreeën, zonder condoom. Ze had óf Aids óf een soa óf ze was zwanger. Andere dingen kon ik niet bedenken. Ik snapte de urgentie van haar bericht en stelde voor om rond lunchtijd in de stationsrestauratie een kop thee te gaan drinken. Sofia ging akkoord.
Nog voordat we iets hadden besteld, gooide Sofia het al op tafel. Ze was zwanger. Nu precies twintig weken. En ja, het was honderd procent van mij, want ze gebruikte geen anticonceptie en had die maand, noch de maand ervoor, geen seks gehad met haar vriend, vertelde ze. Ze stelde me gerust: ze kwam niets bij me halen. Geen geld, geen vraag om erkenning, zelfs geen omgangsregeling. Zij zou er zelf financieel voor gaan zorgen en haar vriend zou het kind erkennen. Ze had hem min of meer verleid nadat ze een positieve test had uitgevoerd en wat gesjoemeld met de dagen en weken zwangerschap, zodat hij nu geloofde dat hij de vader was. Dat was gelukt. Hij was er dolgelukkig mee. Dat ze me dit nu opbiechtte, zag ze als een soort zakelijke mededeling. Ze vond dat ik moest weten dat er een nazaat van mij op komst was, maar verder kon ik er geen consequenties of garanties aan verbinden. Ze was niet van plan mij een rol te laten spelen in het leven van het kind. ‘Dat zou alles alleen maar bemoeilijken voor iedereen’, zo zei ze letterlijk. Voor haar, maar ook voor mijn relatie. Toen dacht ik dat ze gelijk had. Ik had Ellen ook nooit iets verteld. Ik wilde haar niet nog meer stress geven of nodeloos kwetsen. De seks had niets meer voor mij betekend dan een avond lust. Ik was niet verliefd op Sofia en wilde zeker geen relatie met haar. Dus ik zag geen noodzaak dit geheim te delen. Maar deze zwangerschap – ik kon niet om Sofia’s dikke buik heen – was natuurlijk wel even iets anders. Ze droeg een levensecht kind in haar, met míjn genen. Het kind waar ik nooit naar had verlangd. Ik riep al sinds mijn zestiende dat ik geen behoefte had ooit vader te worden. Mijn omgeving accepteerde dat en zeker nadat ik een relatie kreeg met Ellen, accepteerde iedereen mijn uitleg. Ik riep altijd dat ‘we’ er al twee hadden en dat was meer dan genoeg. Dus dat Sofia zo snel zei dat het kind haar verantwoording was en ze daarmee ‘het probleem’ bij mij weghaalde, zag ik op dat moment puur als iets positiefs. Ik hoefde niets te veranderen en vooral niets aan Ellen te vertellen. Een win-win situatie.”
Alleen op de wereld
“Lang heb ik ook oprecht gevoeld dat dit de beste oplossing was. Met Sofia heb ik nog mondjesmaat contact gehad. Een week na de geboorte van Mees, stuurde Sofia me via Hyves de mededeling dat ze was bevallen van een gezonde zoon. Ik feliciteerde haar, vroeg of ze ergens behoefte aan had, maar zij reageerde daarop niet meer. Een jaar later stuurde ik nog een felicitatie met zijn eerste verjaardag plus de vraag of ik geld mocht overmaken voor een cadeau. Dat wilde ze niet, maar als dank kreeg ik een foto van een koddige dreumes met zwarte krullen. Dat was meteen het laatste levensteken ooit. Niet lang erna verdween Sofia van Hyves en daarmee zij en Mees uit mijn leven. Gelukkig was ik zo slim om de foto op te slaan op mijn computer, waar hij nog altijd verstopt zit in een mapje ‘privé’.
Jarenlang keek ik niet om naar de foto en dacht ik amper aan de jongen. Dat veranderde toen mijn vader vorig jaar overleed aan een aneurysma in zijn aorta, precies twee jaar na de dood van mijn moeder. Op de dag van zijn crematie, kwam ineens het keiharde besef dat ik nu alleen op de wereld was. Met het overlijden van mijn vader verdween mijn DNA, want ik ben enig kind en mijn ouders hebben ook geen levende broers of zussen. Natuurlijk heb ik Ellen en haar kinderen, maar zij zijn zielsverwanten, geen bloedverwanten. De enige die echt aan mijn gelinkt is, is Mees. Door dat besef ben ik steeds meer gaan nadenken over hem en gek genoeg ook naar hem gaan verlangen. Steeds vaker zoek ik de foto op en kijk naar het mannetje met de gulle lach, in de hoop iets van herkenning te vinden. Uit nieuwsgierigheid heb ik zijn echte voornaam en de achternaam van zijn moeder op Instagram en Facebook ingevuld en naar hem gezocht. Ik heb hem gegoogeld in de hoop dat hij ergens in een sportteam of bij een scholengemeenschap werd genoemd. Maar hij is nooit omhooggekomen. Hij bestaat niet op sociale media of alleen onder een alias of de achternaam van zijn vader, die ik verder niet ken. Misschien doet Sofia dit bewust omdat ze weet dat ik anders naar hem opzoek ga. Ik zou misschien meer succes hebben als ik officiële instanties inschakel of zelfs een tv-programma of actief speur naar Sofia en haar benader, maar ik wil hun leven niet overhoop gooien, en ook dat van mij niet. Tussen mij en Ellen gaat het hartstikke goed, de kinderen zien mij als hun grote held en we hebben een fijn leven. Nu aankomen met een geheim kind, zal zoveel stress en verdriet bij iedereen opleveren, dat vind ik het niet waard. Maar bovenal vind ik het egoïstisch naar de jongen toe. Ik heb geen idee of hij de waarheid kent over zijn biologische vader. Wat als hij niet beter weet dat de man die hem erkend heeft zijn vader is? Voorlopig laat ik het zo. Wellicht dat Mees ooit gaat zoeken als hij de waarheid kent. En anders moet ik maar wachten, totdat hij op zijn minst achttien, maar liever volwassen genoeg is om te kunnen omgaan met zo’n ingrijpende en levensveranderende boodschap. Tot die tijd koester ik mijn geheim.”
Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Foto: Getty Images
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
