Sandra heeft elf kinderen: ‘Ik wilde altijd al een groot gezin’

30 juli 2024

Sandra (45) wilde altijd veel kinderen, maar dat ze uiteindelijk met haar eigen elftal zou eindigen, had ze niet kunnen voorspellen. Ze is zielsgelukkig met haar kinderen Ruben (23), Zara (21), Thomas (19), Maïte (18), Julie (16), Anne-Sophie (15), Ella (13), Lente (11), Finn (9), Noa (7) en Olivia (3) en zou het, als ze het over zou mogen doen, precies zo aanpakken.

Sandra: “Ik studeerde criminologie en wilde bij de politie werken, om kinderen in een moeilijke thuissituatie te helpen. Maar toen bleek ik op m’n 22ste ongepland zwanger. Ik ben onmiddellijk met mijn studie gestopt, want dat had ik altijd gezegd: ‘Als ik moeder word, dan wil ik er echt helemaal voor mijn kinderen zijn.’ Mijn partner Ly zou voor het inkomen zorgen. Ik kom uit een gezin met drie jongere zusjes, met tussen de jongste twee 12 en 16 jaar leeftijdsverschil. Ik vond het altijd heerlijk om op ze te passen of om ze mee te nemen naar de stad. Dat moederen zat er al vroeg in. De volgende kinderen waren allemaal gepland. Ik genoot van het thuis zijn en van het moederschap. Een carrière ambieerde ik niet.
In de jaren die volgden, breidde ons gezin zich steeds meer uit. Ik wilde altijd wel een groot gezin, maar dat ik zoveel kinderen zou krijgen, had ik nooit gedacht. Lente, Finn en Noa waren bewust ongepland, zeg ik altijd. En zo hebben Ly en ik uiteindelijk samen tien kinderen gekregen. Met de liefde ging het minder goed. Het was op. Ly en ik besloten uit elkaar te gaan, iets wat alleen de mensen die het dichtst bij ons staan wisten. We hebben in de jaren daarvoor een heel zware periode met veel verdriet doorstaan. Ik was opgelucht dat we een besluit hadden genomen. Ik was ook opnieuw verliefd geworden. Ly wist daarvan. We woonden nog wel bij elkaar en Ly was druk met een examen dat hij moest afleggen. Als hij dat had gehaald, zouden we iedereen vertellen dat we uit elkaar gingen, zo hadden we met elkaar afgesproken. Het is echter nooit tot dat punt gekomen. Ly heeft er op 28 mei 2018 voor gekozen een einde aan zijn leven te maken, hij was pas 38 jaar. Ik heb zijn overlijden absoluut niet zien aankomen. Het was een enorme schok voor ons allemaal, maar voor de kinderen uiteraard het meest.”

Boosheid en verdriet

“Ik vond het heel zwaar mijn kinderen zo verdrietig te zien. Gelukkig kregen we bijstand van slachtofferhulp en psychologen. Ook vanuit school kwam er veel steun. De kinderen mochten een foto van hun vader meenemen en in de klas zetten, bijvoorbeeld. En als het ze even te veel werd, mochten ze de klas uit. Ik kon mijn emotie kwijt bij mijn nieuwe partner Johan (50). Hij heeft me er doorheen gesleept. ‘Dit gaan we aanpakken. We gaan het redden’, zei hij. Je gaat in de rouw door allerlei fases heen. Ik ben ook heel boos geweest op Ly, nog wel soms. Maïte doet dit jaar examen. Daar had haar vader gewoon bij moeten zijn.
Met de kinderen gaat het inmiddels goed. Ze hebben nog steeds wel hun momenten van verdriet, maar dat is niet meer dan logisch. Het mag er allemaal zijn, ze kunnen altijd bij mij terecht. We hebben in de woonkamer een gedenkhoekje voor Ly ingericht. Er is altijd ruimte om over hem te praten.
Johan en ik wonen in het huis waar Ly en ik ook al woonden. Het is een eenvoudig rijtjeshuis; niet heel breed, wel heel diep en met een grote tuin. We wonen in de stad en hebben alle voorzieningen in de buurt. We zouden wel kunnen verhuizen naar een ruimere woning, maar dan zitten we overal weer verder vanaf en dat willen we niet. Het is goed zo.
Er is een tijd geweest dat alle slaapkamers aan de kinderen waren opgedeeld en Ly en ik beneden in de woonkamer sliepen. Dat heb ik nooit als vervelend ervaren. Ik vond het veel belangrijker dat de kinderen goed sliepen. Inmiddels is die indeling van slaapkamers wel anders, want de oudste drie kinderen wonen niet meer thuis. De zolderruimte hebben we opgedeeld in twee ruimtes waar momenteel Ella en Lente aan de ene kant slapen en Finn en Noa aan de andere kant. In een slaapkamer slapen Maïte, Julie en Anne-Sophie. En dan slapen Johan, ik en Olivia op de derde slaapkamer. Er is inderdaad nog een elfde kind bijgekomen. Ruim drie jaar geleden werd Olivia geboren. Johan en ik wilden ook samen nog heel graag een kindje.”

Zorgintensief

“Olivia kwam na een bevalling van 25 uur ter wereld. Al heel snel hadden we door dat er iets met haar aan de hand was. Ze maakte rare oogbewegingen, soms konden we haar even niet meer bereiken. Met elf maanden kon ze nog niet zitten en kruipen. Alles ging veel langzamer dan bij mijn andere kinderen, maar de kinderarts kon niets vinden. Heel toevallig stuitte ik op Facebook op een filmpje waarin een moeder een kindje toonde dat precies hetzelfde met de ogen deed als Olivia. ‘Dat kan wel eens epilepsie zijn’, had iemand eronder geplaatst. We hebben de kinderarts opnieuw gebeld en konden er vrijwel meteen terecht. Nog geen week later zaten we bij de neuroloog. Olivia bleek inderdaad epilepsie te hebben en als gevolg daarvan heeft ze een ontwikkelingsachterstand opgelopen. We hadden gehoopt dat we het met medicatie onder controle konden houden, maar dat wil maar niet lukken. Binnenkort staat er daarom een hersenoperatie op de planning. Weer een heel spannende periode voor ons gezin. We kunnen er goed mee omgaan, moet ik zeggen. Ik weet dat Olivia’s toekomst er anders uit zal zien en we merken nu al dat ze zorgintensief is; alles vraagt veel meer organisatie. Daardoor heb ik soms minder tijd voor mijn andere kinderen, maar als ik dat uitleg, kan ik op al hun begrip rekenen. Ze zijn heel gek op hun kleine zusje. Ze is de lijm tussen het oude en het nieuwe gezin, zeg ik weleens.”

Batterij opladen

“Als ik met alle kinderen tegelijk op pad ben – wat niet veel meer gebeurt – zie je mensen wel eens kijken of tellen. Ly was Chinees en mijn oudste tien kinderen lijken totaal niet op mij. ‘Zijn ze geadopteerd?’, is mij heel vaak gevraagd. ‘Daar heb ik het geld niet voor!’, antwoord ik dan wel eens lachend. Als ik vervolgens vertel dat ze allemaal van mij zijn, kan ik standaard rekenen op een verbaasde blik. Zoveel kinderen in een gezin zie je niet vaak. Ik heb in de loop der jaren echt niet alleen maar positieve reacties ontvangen. Er is mij wel eens verweten dat ik het alleen voor de kinderbijslag heb gedaan. Op zulke opmerkingen reageer ik niet. Mensen denken maar. Pas als ze echt lelijk over mijn kinderen praten, word ik boos. Mijn kinderen kunnen er niets aan doen dat ze in zo’n groot gezin geboren zijn. Dit is onze keuze geweest.
Tijd voor mezelf heb ik toen de kinderen nog heel klein waren niet veel gehad. Inmiddels gaan ze allemaal naar school, op Olivia na. Als ik alleen ben, ga ik graag wandelen met onze hond. Of ik ga bakken, wat ik heel graag doe. Ik hoef niet per se een hobby buitenshuis te hebben, ik vermaak me prima in ons huis met mijn gezin. Toch probeer ik af en toe ook echt wel even met Johan te ontspannen. Eens in de twee weken gaan we samen uit eten in een van onze favoriete restaurantjes. Dan geven we eerst de kinderen te eten, leggen we de jongste kinderen zelf op bed en dan gaan we. De oudste kinderen houden dan een oogje in het zeil. We hebben aan twee uurtjes genoeg om de batterij weer op te laden. Johan en ik hangen erg aan elkaar.”

Veerkracht en geluk

“Zo’n groot gezin vraagt wel de nodige organisatie, maar ik ben ook vrij makkelijk. De kinderen vinden mij totaal niet streng. De regels die we hebben, leven ze allemaal na. Het enige wat nog wel eens lastig is, is opruimen. Veel mensen vragen mij of ik het in coronatijd niet extra zwaar heb gehad, met zoveel kinderen thuis. Ik kijk daar juist met een heel goed gevoel op terug. We hoefden niets, het was heel mooi weer, we waren veel buiten en de kinderen hadden elkaar om mee te spelen. Ik denk dat het voor gezinnen met maar een kindje een heel stuk zwaarder is geweest. Wel vond ik het thuisonderwijs pittig. Ik ben moeder, geen leerkracht. Ik mis het geduld om iets goed uit te leggen en heb dan ook heel veel bewondering voor mensen die in het onderwijs werken.
We hebben als gezin heel wat meegemaakt en daarin heb ik altijd mijn eigen pad bewandeld. Dat is in de ogen van anderen misschien niet het beste pad geweest, maar het was wel mijn pad. Ik heb op een bepaald moment heel bewust besloten dat ik Ly’s keuze niet mijn verdere leven wilde laten bepalen. We hebben als gezin laten zien dat je ook met de nodige tegenslag weer gelukkig kunt worden. Ook nu met de medische problemen van OIivia tonen we die veerkracht. Zeker de laatste jaren heb ik het geluk weer helemaal hervonden. Ik zou niet anders willen dan het leven dat ik nu heb. En nee, wij gaan niet op vakantie, dat zit er niet in. We hebben ooit uitgerekend dat een vakantie van tien dagen naar de zon ons €12.000 zou kosten. Voor dat geld verbouwen we liever ons huis; precies wat we nu aan het doen zijn. We hebben het goed met elkaar en ons gezin breidt zich nu alleen nog maar uit in de vorm van de vriendjes en vriendinnetjes van onze oudste kinderen. Voor mij is het wel echt klaar met kinderen krijgen, het risico wordt te groot op mijn leeftijd. Ik zie het nu al voor me als de eerste kleinkinderen geboren worden. Dan mogen we bij feestjes wel een zaaltje afhuren.”
Tekst: Hester Zitvast
Foto: privébezit

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.