Sandy’s moeder overleed door ALS

21 februari 2024

Het verlies van een dierbare is ongelooflijk verdrietig. Over hem of haar praten, kan soms helpen. Wie was degene die overleed en wat is zijn/haar verhaal? Deze week vertelt Sandy (48) over haar moeder To. Begin 2018 bleek zij de progressieve spierziekte ALS te hebben, waar ze binnen twee jaar op 60-jarige leeftijd door overleed.

Sandy: “Mijn moeder stond heel positief in het leven. Ze was gek op wandelen en ging graag op wandelvakantie. Ook genoot ze van haar werk als receptioniste in een medisch centrum als vond ze het geen probleem om regelmatig bij te springen in het bollenbedrijf van mijn vader. Kortom: ze stond middenin het leven, totdat ze in 2017 vage klachten kreeg. Zo leek ze soms opeens dronken als ze sprak en had ze moeite met lopen en slikken. Dit waren we absoluut niet van haar gewend. Daarom ging mijn moeder naar de huisarts die haar doorstuurde naar het ziekenhuis. Wat volgde, waren allerlei onderzoeken, maar helaas kwam daar geen duidelijke diagnose uit. Nogal frustrerend, want we wilden heel graag weten wat er met mijn moeder aan de hand was.”

Vermoeden

“Gelukkig stuurde de huisarts mijn moeder begin 2018 opnieuw door. Dit keer naar een ander, meer gespecialiseerd ziekenhuis. De arts die mijn moeder ontving, had direct al een vermoeden wat haar klachten konden zijn. Nog voordat hij haar onderzocht had, zei hij dat ze waarschijnlijk ALS had. Ik denk dat hij dat baseerde op de manier waarop ze sprak en liep. Dat laatste vond hij een beetje slenterend. Mij was dat ook opgevallen, maar ik hield er geen rekening mee dat het zo vreselijk mis was. Vooral omdat ik mijn moeder elke dag zag en haar klachten geleidelijk erger waren geworden.

Enorme klap

“Gerichte onderzoeken bevestigden al snel het vermoeden van de arts. Mijn moeder bleek inderdaad ALS te hebben en meteen de meest progressieve vorm. Dit uitte zich voornamelijk in haar spraakgebied. De arts legde uit dat mijn moeder niet meer kon genezen. ALS is een slopende ziekte waar je uiteindelijk aan overlijdt. De verwachting was dat mijn moeder nog twee tot vijf jaar zou leven. Het voelde als een enorme klap in ons gezicht. We waren helemaal verslagen en dachten alleen maar: en nu?

Sneller dan verwacht

“In de maanden daarna ging mijn moeder erg achteruit. Ze kreeg steeds meer moeite met praten en tegen de tijd dat het kerst was (wat we met de hele familie uitgebreid vierden), had ze een spraakcomputer. Bewegen ging ook heel moeilijk, veel sneller dan wij hadden verwacht. Omdat mijn moeder bijna geen kracht meer in haar armen en benen had, mocht ze in hetzelfde jaar al niet meer autorijden. Ook kreeg ze eind 2018 een sonde omdat ze niet meer kon eten en heel veel afviel.”

Steeds zieker

“Het was verschrikkelijk om mijn moeder zo te zien aftakelen. Voordat ze ziek werd, gingen we vaak samen hardlopen en opeens ging dat niet meer. Mijn vader zorgde heel goed voor haar. Echt alle respect voor hem, want ik kan me voorstellen dat het voor hem ongelooflijk heftig was om zijn lieve vrouw steeds zieker te zien worden.”

Emotionele brief

“Op zich konden we goed over mijn moeders ziekte praten met elkaar. Toch vond mijn moeder het lastig om te zeggen hoe ze zich echt voelde. Dat lazen we later pas in een brief die ze al in oktober 2018 geschreven had. Op 27 december 2019 overleed mijn moeder. Ze werd slecht 60 jaar. Eén van haar wensen was dat we de brief die ze eerder geschreven had, voorlazen op haar begrafenis. Het was heel emotioneel om te lezen hoe zwaar ze het toen al had en dat ze niet wist hoelang ze het nog kon volhouden. Omdat ze ons wilde ontzien, had ze dit nooit tegen ons gezegd.”

Uitgesteld verdriet

“Na haar overlijden had ik weinig tijd om te rouwen. Mijn man bleek namelijk na de uitvaart van mijn moeder een hersentumor te hebben. Dit was ontzettend schrikken, want ik was heel bang om hem ook te verliezen. Gelukkig liep het goed af, want het was operabel en het gaat nu redelijk goed met hem. We zijn alleen wel lang in de overlevingsstand gebleven. Hierdoor merkte ik pas afgelopen kerst hoe moeilijk ik het nog met het overlijden van mijn moeder had. Ik besefte dat ik het nooit had verwerkt en toen kwam het immense verdriet alsnog.”

Jong moeder

“Wat ik het meest aan mijn moeder mis, is dat ze er altijd voor mij was. Ze was pas zestien jaar toen ze mij kreeg en ze heeft vanaf het begin heel goed voor mij gezorgd. Samen met mijn vader trouwens. Ze waren superjong toen ze ouders werden, maar zijn al die jaren bij elkaar gebleven en waren ontzettend gelukkig samen.”

Altijd aanwezig

“Ook voor mijn drie kinderen was mijn moeder de beste oma die ze zich konden wensen. Ze paste regelmatig op en was een grote steun voor mij toen mijn middelste kind, een dochter van bijna één jaar, totaal onverwachts overleed waarschijnlijk door wiegendood. Het is bijna niet te omschrijven wat voor nachtmerrie dat was, maar het was heel fijn dat mijn moeder in die tijd onvoorwaardelijk voor mij klaarstond. Ik troost me met de gedachte dat mijn moeder en dochter nu samen zijn. Elke dag denk ik aan ze en hierdoor zullen ze altijd in mijn leven aanwezig blijven.”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: Eigen beeld

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.