Saonah kampte met extreme zwangerschapsmisselijkheid: ‘Ik kon alleen maar overgeven’

13 december 2021

Ongeveer twee procent van de zwangere vrouwen krijgt last van hyperemesis gravidarum (HG): extreme misselijkheid en veel overgeven. Zo ook Saonah (29). Zij kon hierdoor vrijwel niets meer en werd maar liefst zeven keer opgenomen met ernstige uitdrogingsverschijnselen.

Begin juli was Saonah net in blijde verwachting van haar eerste kindje. De eerste week was er nog weinig aan de hand. Ze dacht zelfs: gaat er nog een kwaaltje komen of blijft het zo? Achteraf gezien had ze dat liever nooit gezegd, want een week later begon de ellende. “Ik was enorm misselijk en moest telkens overgeven, maar dacht dat dat nu eenmaal bij een zwangerschap hoort. Heel veel vrouwen worden misselijk in het begin, dus verwachtte ik dat het wel weer over zou gaan. Maar op een gegeven moment was ik letterlijk vierentwintig uur per dag misselijk en kon ik bijna niks meer eten. Ik kon alleen maar overgeven en op bed liggen. Ik voelde me zó zwak. Zo zou ik het nooit negen maanden volhouden.”

Geen kracht meer

Na ongeveer zeven weken zocht Saonah voor het eerst contact met een verloskundige. Ze kreeg medicijnen voorgeschreven, maar deze hielpen niet. Ook kon ze de medicatie niet binnenhouden. “Ik kreeg maar een paar happen per dag binnen. Toch werd mij verteld dat het kindje wel zou pakken wat het nodig had. Vanuit die mindset heb ik nog een paar weken doorgesukkeld, totdat ik het punt bereikte waarop totaal geen kracht meer had. Ik kon niet eens meer lopen of naar de supermarkt gaan, werkte al weken niet meer. Toen op een gegeven moment mijn moeder op bezoek kwam en schrok van hoe mager ik was geworden, besloot ik opnieuw hulp te zoeken.”

Ernstig uitgedroogd

Saonah ging naar de huisarts en werd direct opgenomen in het ziekenhuis. Daar bleek ze ernstig uitgedroogd te zijn. Voor het eerste hoorde Saonah de term HG. Dit was volgens de artsen waar ze last van had. “Uitdroging is één van de kenmerken van HG. Daarom kreeg ik een infuus met vocht. Elf liter maar liefst. Prikken voor het infuus lukte al bijna niet meer en mijn aderen waren zo dun geworden dat er amper bloed kon worden afgenomen. Toch werd ik na het infuus naar huis gestuurd.” Eenmaal thuis kwam Saonah tot de conclusie dat de nieuwe medicijnen die ze had meegekregen, óók niet hielpen. “Na die eerste opname volgden er nog zes. Ik denk dat geen arts echt wist wat hij met me aan moest, omdat deze extreme vorm nu eenmaal niet zo vaak voorkomt.”

Bevallen

Ondanks alle opnames met vochtinfusen werd Saonah alleen maar zwakker. Ze was inmiddels twaalf kilo afgevallen en had al maanden niet gegeten en gedronken. De enige optie was nog sondevoeding. “Zo’n slang die via je neus naar je maag gaat… Ik vond dat zelf heel traumatisch. Echt een nare ervaring. En toen kreeg ik op een avond plotseling ook nog eens veel pijn. Ik heb het echt uitgeschreeuwd. Mijn vriend en ik hadden geen idee wat er aan de hand was. Toen de ambulance arriveerde, werd al snel gedacht dat ik aan het bevallen was en dat het niet goed zou eindigen. Dat was het ergste dat ik ooit heb gehoord. Het kindje was zó gewenst en we waren zo blij. We waren allebei in shock toen we hoorden dat we ons kindje zouden verliezen.”

Lees ook: Bibi Breijman over zwangerschap: ‘Zelfs geen slok water hield ik binnen’

Darmen ontstoken

Hoewel de ambulancebroeders ervan overtuigd waren dat Saonah aan het bevallen was, vertelde de verloskundige later dat dit niet het geval was. Er moest iets anders aan de hand zijn. “Uiteindelijk bleken het mijn darmen te zijn. Doordat mijn lichaam totaal niet meer gewend was aan eten, zijn mijn darmen min of meer kapotgegaan door de sondevoeding. Ze waren helemaal ontstoken. Het klinkt gek, maar ik was enorm blij dat dit het was. Het andere scenario was namelijk veel erger. Ze hadden dan ook nog eens niets voor me kunnen doen, omdat ik nog geen vierentwintig weken zwanger was. Pas bij vierentwintig weken is een kindje in Nederland namelijk levensvatbaar als het geboren wordt.”

Trauma

Na zeventien weken zwangerschap zijn de misselijkheid en het overgeven bij Saonah uiteindelijk gestopt. Langzaamaan durfde ze weer wat te eten. Zachtjes aan ging het beter. Desondanks heeft ze alles als heel heftig ervaren. De mentale impact vindt ze zelfs nog heftiger dan het fysieke ziek zijn. “Alles bij elkaar heeft me wel echt een trauma bezorgd. Ik ben nog steeds bang. Blijft het goed gaan? Welke kant gaat het op? Ook voor mijn partner was het heel erg om me zo te zien. Gelukkig gaat het met ons kindje goed. Op de langere termijn weten we niet wat voor gevolgen dit heeft gehad, maar tot nu toe lijkt er gelukkig niets aan de hand te zijn. Ondertussen probeer ik mezelf de ruimte te geven om te verwerken wat er is gebeurd.”

Bewustwording

Saonah hoopt met haar verhaal meer bekendheid te geven aan HG. “Ik hoop dat er meer bewustwording komt en uiteindelijk ook een beter zorgplan. Er wordt heel snel gedacht dat het gewoon misselijkheid is, of psychisch. De ernst wordt naar mijn idee niet serieus genomen, terwijl het echt een levensbedreigende ziekte is. Waar ik veel steun aan heb gehad is Stichting ZEHG, opgezet door vrouwen die ook HG hebben gehad. Zij hebben een praatgroep op Facebook. Ik heb daar veel gelezen en wist zo veel beter welke mogelijkheden er waren en wat ik kon verwachten. Tegen vrouwen die last hebben van HG, wil ik zeggen: je stelt je niet aan. Neem het serieus en vraag om hulp.”

Tekst: Laura van Horik