Sarah: ‘Wij wonen noodgedwongen al twee jaar bij mijn schoonouders in huis’

Tekst: Redactie Vriendin

25 oktober 2023

Sarah (36), man Mario (36) en dochters Livia (12) en Ella (10) verkochten ruim twee jaar geleden hun woning aan de rand van Utrecht met het idee met de overwaarde een groter huis te kopen. Alleen werd de huizenmarkt gekker en gekker en lukte het hen niks beters te vinden. Op dit moment zouden ze niet eens hun eigen woning terug kunnen kopen.

Sarah: “Op de deur van de badkamer hangt een Excelsheet met daarop de tijdstippen wie wanneer kan gaan douchen. Het is een ingewikkeld schema, waarbij rekening wordt gehouden met de werktijden van mijn man, schoonvader en mij, de voetbaltrainingstijden van mijn dochters, mijn schoonmoeders zwemclub en de verschillende bedtijden van iedereen. Ik heb op mijn telefoon een alarm dat me waarschuwt dat het mijn beurt is. Even spontaan onder de douche springen is er daardoor niet meer bij, maar het voorkomt wel een hoop gedoe en ongemakkelijke situaties. We zullen ook wel moeten, want we leven nu al zo lang met vier volwassenen en twee kinderen in een eengezinswoning, dit is de enige manier om het allemaal nog een beetje leefbaar te houden.”

Full-pension service

“Tot 2020 woonden we met onze twee meiden naar alle tevredenheid in een driekamerappartement in een buitenwijk van Utrecht. De flat was door de jaren heen wel iets te krap geworden, maar we woonden in een leuke volksbuurt waar iedereen elkaar kende en hielp.
De woningmarkthausse was nog net begonnen, toen onze buren hun flat voor 45.000 euro meer verkochten. Een gígantisch bedrag. De buurtjes gebruikten de overwaarde voor een woning verderop in de wijk, aan het water, met een tuin en een kamer extra. Wij keken er met jaloezie naar. Bij ons sliepen de meiden in een stapelbed op één kamer. Het zou ideaal zijn hen elk een eigen kamer te kunnen geven. En een tuin en dan ook nog aan het water was sowieso een miljonairsdroom.
Toevallig raakte Jacco in gesprek met hun makelaar. Volgens hem konden wij net zo makkelijk onze flat verkopen. Hij voorspelde dat het niet langer dan een maand te koop zou staan en rekende voor dat we er zelfs nog meer konden krijgen dan onze buren, omdat ons huis er nog iets mooier uitzag: kozijnen strak in de lak, een keurig afgewerkte keuken en badkamer. Mario heeft twee rechterhanden en de afgelopen tien jaar bijna elk vrij uurtje thuis geklust. We werden heel blij van de rekensom van de makelaar. Hoe fijn zou het zijn als wij ook zo’n klapper zouden maken? Als wij met onze modale salarissen ruim konden wonen?
Mijn schoonouder, die Italiaans zijn, stimuleerden ons de stap te wagen. Ze steunen ons in alles en gunnen ons de wereld. We konden dan na de verkoop eventueel tijdelijk bij hen komen wonen, wij op zolder, de meiden in de logeerkamer. Op die manier konden we rustig uitkijken naar ons droomhuis en in de tussentijd geld besparen dat we anders kwijt zouden zijn aan huur.
De makelaar kreeg gelijk: we verkochten ons huis binnen tien dagen voor 52.500 euro meer dan de buren. Een waanzinnig bedrag. De kopers wilden er zo snel mogelijk in. Dat kon, riepen we enthousiast, we hadden immers het aanbod van mijn schoonouders in gedachten. In amper twee maanden was de deal rond en pakten we onze boel in. Huisraad en meubels sloegen we op in een loods van de oom van Mario, net als de winterkleding. Zomerspullen, toiletartikelen, speelgoed van de meiden, de poes en wat kleine favoriete spulletjes gingen mee naar schoonpapa en -mama.
Ze wachtten ons met open armen op. Dolblij dat ze hun kleindochters zo dichtbij hadden. We werden volledig in de watten gelegd. Mijn schoonmoeder kookte elke dag uitgebreid voor ons, ik kon zo aanschuiven als ik uit mijn werk kwam. Het voelde alsof we op een luxe vakantie waren. Zonder zwembad of zee, maar met full-pension én was- en strijkservice.
Tot zover het goede nieuws. Minder was dat we zo 1,2,3 geen aan-het-waterwoning terug konden kopen. Er kwamen regelmatig leuke huizen voorbij, maar iedere keer als wij belden waren we nummer zoveel op de lijst of konden niet eens meer een afspraak inplannen.
Ook stegen de prijzen als een malle. We konden helemaal niks vinden wat enigszins betaalbaar en ruimer was dan wat we hadden gehad. Op het laatst was zelfs een soortgelijke woning als onze eigen flat niet haalbaar meer. Er bleek complete gekte te zijn uitgebroken op de huizenmarkt, waarbij mensen rustig een ton overboden op een rijtjeswoning. Echte waanzin die voor onze beurs sowieso niet was weggelegd.”

Minihuisje op zolder

“Inmiddels verblijven we nu dus al bijna twee jaar in het huis van mijn schoonouders. Van een vakantiegevoel is allang geen sprake meer. Ik wil niet langer hebben dat mijn schoonmoeder voor ons wast en strijkt. Dat doe ik zelf. Zij staat erop dat ze mag blijven koken, maar negen van de tien keer doe ik dan de boodschappen of ik leg geld neer. Het is financieel voor hen niet op te brengen om vier extra monden te voeden, ik vind het ook vervelend als we hen op kosten jagen. Het leven is voor hen al behoorlijk ingrijpend veranderd.
Mijn schoonouders klagen niet en zijn dol op hun kleindochters, maar ik merk wel dat het hen vaak te druk is. Ze zijn beiden eind zestig en doen regelmatig een dutje op de bank. Ik snap best dat het pittig is als je dan 24/7 dat jonge grut om je heen hebt. De meiden kunnen heel druk zijn en gillen graag in plaats van met elkaar te praten. Ik vraag ze wel rekening te houden met opa en oma, maar ze vergeten snel. Ik zorg dat ze veel afspraken buiten de deur hebben en ze sporten allebei drie keer in de week. Dat helpt hen energie kwijt te raken, waardoor ze thuis wat beter hanteerbaar zijn.
De meiden slapen nog steeds in een stapelbed, in de logeerkamer. Mario en ik hebben de zolderverdieping tot onze beschikking, wat op zich fijn is. Mario heeft zelfs de zolder van zijn ouders zo mogen verbouwen, dat we iets van een miniwoning hebben. Er staat een wandje tussen onze boxspring en de bank, waardoor er een zithoek is gecreëerd. We hebben er een eigen tv- en muziekinstallatie staan en zitten hier ’s avonds graag even met de kinderen na het eten. Dan kijken we een programma dat we allemaal leuk vinden.
Ook heeft Mario een wastafel aangesloten, zodat ik in ieder geval mijn tanden zonder badkamerwachttijd kan poetsen en water kan pakken voor een kop thee. Het is behelpen, maar als je vluchtelingen op tv ziet die in tentjes of op stoelen moet slapen, dan mag je nog niet zeuren. We hebben immers een dak boven ons hoofd en een eigen kamers.”

Aparte levens

“In de afgelopen twee jaar hebben we een soort modus gevonden als ‘toch niet zo tijdelijke’ huisgenoten met elkaar om te gaan op de 110 vierkante meter. Niet alleen qua badkamerrituelen en financiële zaken, ook door af en toe bewust momenten zonder elkaar in te plannen. In de mei- en herfstvakantie boeken wij meestal een huisje in het buitenland, zodat zij weer even alleen kunnen zijn. Mijn schoonouders gaan in de zomer altijd wekenlang naar Italië. Wij blijven dan thuis vakantie vieren. Dat is heel fijn, want dan genieten we van de privacy en kunnen ook eens mensen bij ‘ons’ uitnodigen voor een borrel of barbecue.
Ons sociale leven speelt zich normaal voornamelijk buiten de deur af. In de kroeg, het restaurant of bij onze vrienden en familie. Ik wil mijn schoonouders niet nog eens extra belasten door hen onze visite te laten entertainen. En onze zolder is ook niet zo groot dat we daar bezoek kunnen ontvangen.”

Rekening houden

Het komt er vooral op neer dat we allemaal enorm veel rekening met elkaar houden. Noodzakelijk, begrijpelijk, maar ook lastig. Ik ben echt mijn huis kwijt en soms mijn gezin. We zitten nu altijd met z’n zessen aan tafel en daardoor mis ik het gezellige moment waarop Mario, Livia, Ella en ik de dag nabespraken. Dat kan uiteraard ook met mijn schoonouders erbij, maar dat is toch anders. Zij ventileren hun eigen mening en die is niet altijd ook de mijne. Als Livia bijvoorbeeld een aanvaring heeft gehad met een juf, dan vind ik het fijn om Livia te steunen, terwijl mijn schoonmoeder steevast partij kiest voor de docent. Die heeft immers de autoriteit en die behandel je met respect. Helemaal waar, maar ik merk daardoor dat Livia minder spontaan dingen deelt.
Ook ik let in gezelschap goed op wat ik zeg en flap er niet zomaar iets uit. Ik werk in de uitvaartzorg, ik kan niet teveel privédingen vertellen, want mijn schoonmoeder kent heel veel mensen vanuit de kerk en ze roddelt graag. Maar zij geeft ook ongevraagd commentaar op mijn verhalen en dat vind ik niet prettig. Toch slik ik mijn ergernissen erover in. Ik wil haar niet boos maken of kwetsen. Ik bewaar mijn verhalen dan voor later, als we weer boven zitten.

Briefjes in de deur

Gelukkig zijn Mario en ik geen grote ruziemakers, maar als we al een keer woorden hebben, dan is het ook dan een kwestie van inhouden en uitstellen. Daardoor ben ik geremd en heb het gevoel dat ik op eieren loop. Maar ik heb ook geen zin in drama’s, het belangrijkst is dat we het allemaal leuk houden. We weten immers ook niet hoe lang deze situatie nog aanhoudt. Mario en ik doen er alles aan iets leuks te vinden. We struinen dagelijks Funda af, rijden rondjes in de buurt, hebben een aankoopmakelaar in de arm genomen en doen zelfs briefjes in de bus als we horen dat iemand wellicht weg wilde. Maar helaas nog zonder succes.
Zo langzamerhand hebben we de hoop op een droomwoning min of meer opgegeven en zoeken we heel breed. Als het maar iets is waar we nog enigszins privé en als gezin kunnen verblijven. Eigenlijk is ons eisenpakket al zo laag, dat we zelfs bereid zijn tot een veredelde vakantiewoning, stacaravan of desnoods zelfs iets in de vrije sector. Dan moeten we de overwaarde maar gebruiken om van te leven. Maar zelfs dat lijkt niet te lukken. Het is echt een drama met die huidige overspannen huizenmarkt en kopers, al lijkt het weer iets aan te trekken.
Achteraf heb ik zo’n spijt van onze keuze de woning te verkopen. We hebben niet goed nagedacht, hadden letterlijk eurotekens in onze ogen. Maar daarvoor betalen we nu een hele hoge prijs.”

Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.