Saskia: ‘Toen ik ziek werd, werd mijn uiterlijk extra belangrijk’
20 april 2017
Als je kanker krijgt, gaat het natuurlijk maar om één ding: beter worden. Dat je uiterlijk verandert door chemokuren of operaties moet je maar voor lief nemen. Saskia (36) weigerde dat, toen ze ziek werd. Ze schreef er een boek over. “Ik wilde dat jaar van genezing in stijl doorkomen.”
Als je kanker krijgt, gaat het natuurlijk maar om één ding: beter worden. Dat je uiterlijk verandert door chemokuren of operaties moet je maar voor lief nemen. Saskia (36) weigerde dat, toen ze ziek werd. Ze schreef er een boek over. “Ik wilde dat jaar van genezing in stijl doorkomen.”
'Hoe groot is nou de kans dat je op je 33ste kanker krijgt?'
Saskia: “Al een paar weken had ik een beetje pijn in mijn linkerborst. Net als iedereen heb ik weleens een pijntje, dus ik sloeg niet meteen alarm. Maar op een gegeven moment zaten mijn beha’s niet lekker meer. Toen ik toch maar eens met mijn hand mijn borst besloot te onderzoeken,
voelde ik iets raars. Mijn vriend Han voelde het ook en schrok. Dit was niet normaal, vond hij: er zat een bobbelig ding van drie centimeter in mijn linkerborst. De huisarts die ik een paar dagen later bezocht, was niet meteen gealarmeerd. Maar omdat ik pijn had, stuurde hij me toch door naar het ziekenhuis. Dan wist ik in ieder geval wat het was. Ik dacht dat het niet zo’n vaart zou lopen. Hoe groot is nou de kans dat je op je 33ste kanker krijgt? Maar in het ziekenhuis zag de radioloog iets op het mammogram waarvan hij zeker wilde weten wat het was. Er werd dus een echo gemaakt en toen de radioloog opeens niet meer zo ontspannen naar de echo keek, schrok ik. Ik zag aan die man dat het er niet best uitzag, ook al zei hij niets. Met een holle naald haalde hij wat weefsel weg. Dat zou hij met spoed naar het lab sturen, zei hij. Toen hij daarna vertelde dat ik de dag erna moest terugkomen voor de uitslag en mijn partner moest meenemen, zonk de moed me al in de schoenen.”
'Ik had namelijk al nagedacht over wat ik zou doen als ik mijn haar zou kwijtraken'
Bijzonder moment
“Mijn haar begon ik twee weken na het begin van de chemokuren al te verliezen. Er bleven steeds meer plukken haar aan mijn kleren hangen en na paar dagen haarverlies dacht ik: het valt toch uit, laat ik het er dan maar helemaal af halen. Met een tondeuse schoor ik mijn haar er ’s avonds in de badkamer af. Mijn vriend Han was erbij. Best een bijzonder moment, zo samen. We waren allebei nieuwsgierig naar hoe ik eruit zou zien zonder haar. Nou, dat was niet al te best, heel eerlijk gezegd. Maar ik vond dat niet zo erg, ik was er niet zo mee bezig op dat moment. Ik had namelijk al nagedacht over wat ik zou doen als ik mijn haar zou kwijtraken. Een pruik wilde ik niet, dat leek me zo’n jeukend, broeierig nepding. Ik wilde van die mooie, geknoopte sjaals dragen. Ik heb altijd een voorliefde gehad voor hoofddoeken en dan vooral van die hoge, trotse Afrikaanse. Ik zag er gek uit zonder haar, maar ik wist dat ik de ochtend daarna zo’n gave doek om mijn hoofd zou knopen. Daar had ik echt zin in. Dat klinkt misschien raar, maar achteraf denk ik: ik deed dat om te voorkomen dat er een moment van wanhoop zou komen. Ik was steeds bezig om voor me te zien wat er ging gebeuren, en om te bedenken wat ik kon doen om mezelf te helpen. En dat was om in stijl door dat jaar te gaan. Dat nam ik me toen voor.”
Lees het hele verhaal van Saskia in Vriendin 16.
Saskia's boek Je lijf, je looks, je leven ligt vanaf 31 mei in de winkel en Vriendin geeft 10 exemplaren weg. Kans maken? Vul onderstaand winformulier in.
