Saskia Noort: ‘Ik móést wel over die verkrachting schrijven’

14 mei 2018

Saskia Noort (51) schreef de ene na de andere thriller. En allemaal werden ze een succes. Nu is haar eerste roman uit: Stromboli.

Saskia Noort (51) schreef de ene na de andere thriller. En allemaal werden ze een succes. Nu is haar eerste roman uit: Stromboli. En die is deels autobiografisch. “Nog steeds weten niet veel mensen hoe heftig een verkrachting is, wat er dan met je gebeurt.”

Schrijfster Saskia Noort zette vijftien jaar geleden met haar debuut Terug naar de kust in één klap de literaire thriller op de kaart. Daarna volgden vele andere: De eetclub, Debet en Huidpijn, bijvoorbeeld. Onlangs schreef ze voor het eerst een roman. Stromboli gaat over een succesvol schrijfster die haar man verlaat en op retraite gaat op het Italiaanse eiland Stromboli. Daar beseft ze dat de verkrachting die haar als puber overkwam, meer invloed heeft op haar leven dan ze dacht. Stromboli is deels autobiografisch. Saskia verliet ook haar man – en ook zij werd als veertienjarig meisje verkracht.

Die scène in je boek lijkt op wat jou is overkomen. Wat voor invloed heeft de gebeurtenis gehad op jouw leven?
“Een verkrachting zorgt ervoor dat je angstig wordt voor mannen. Je hebt het kwaad gezien, je weet wat er kan gebeuren. Dat maakt elke relatie die je daarna krijgt moeilijk, en dan heb ik het nog niet eens over je seksleven. Zeker als je er niet over praat. Het is iets wat je overal in tegenhoudt, en wat niemand begrijpt. Je kunt er depressief van worden, of hyperseksueel, of zelfmoordneigingen krijgen. Je kunt alleen helen als je erover praat. Het enige wat mij heeft geholpen, is om er wél over te praten, om wél in therapie te gaan en er wél mee naar buiten te treden.”

Waarom is het voor veel vrouwen zo moeilijk om erover te praten?
“Omdat je je ervoor schaamt. Al die dingen die veel anderen erover zeggen, zeg je ook tegen jezelf, namelijk dat het je eigen schuld is. Je wilt niet dat mensen zeggen: hoezo ging je dan naar dat feestje? En waarom trok je dat korte rokje aan? Nee, je denkt: als ik er niet over praat, kan ik net doen alsof het niet is gebeurd. Het treft bijna altijd minderjarige meisjes of jongens. Als het dan ook nog eens je eerste seksuele ervaring is… Het is niet dat ik daarna zin had om bij de politie eens even lekker met mijn getraumatiseerde lichaam op een bed te gaan liggen en naar mijn wonden te laten kijken.”

‘In mijn fantasie ben ik best wraaklustig’

Jouw verkrachter was een bekende uit het dorp waar je opgroeide. Heb je hem nog weleens gesproken?
“Nog een keer, maar ik vond hem bedreigend en manipulatief. Daarna ben ik hem gaan ontlopen. Ik kreeg later wel spijt dat ik niemand had verteld wat me was overkomen. Een vriendin is daarna ook door hem aangerand. Hij had haar proberen te verkrachten op de manier zoals hij bij mij had gedaan. Zelfs toen ze het mij vertelde, zei ik er niets over. Achteraf voelde ik me natuurlijk ontzettend schuldig.”

Veel vrouwen aarzelen om aangifte te doen als ze te maken hebben gehad met seksueel geweld.
“Ik denk dat de meeste vrouwen dat inderdaad niet doen. Ik ga niet zeggen dat je het wel moet doen, ik heb het ook niet gedaan. En zijn goede centra die slachtoffers opvangen, maar een verkrachting valt moeilijk te bewijzen. De aanwezigheid van sperma is bewijs dat er seks is geweest, maar niet per se van een verkrachting. Zelfs blauwe plekken kunnen komen van ruwe seks. De meeste slachtoffers bevriezen. Ze rennen niet weg, maar laten het over zich heen komen. Dan is er helemaal geen bewijs. Je moet al heel duidelijk nee hebben gezegd en de dader moet dat duidelijk hebben opgevangen. Dan nog gaat zo’n man dat nooit toegeven. En er zijn weinig verkrachters die zeggen: ja, dat klopt, ik heb haar verkracht. Ze beweren gewoon dat ze zelf zo graag wilde.”

Wat wil je bereiken met dit boek?
“Ik bestrijd graag het taboe dat rust op seksueel geweld. Als je erover praat, zeggen mensen vaak rare dingen. Alsof je het zelf gewild zou hebben. Of dat je vast niet verkracht bent, maar in een uit de hand gelopen vrijpartij bent beland. Mensen moeten daar eens mee ophouden.”

Lees het hele verhaal van Saskia in Vriendin 20.