Shannon verloor haarzelf als voetbalmoeder: ‘Ik vloog de trainer bijna aan’

17 september 2024

Ze vond zichzelf altijd een zeer beschaafde voetbalmoeder. Tot de tranen van haar kind haar tot het uiterste dreven en Shannon (40) ontplofte langs de lijn van het voetbalveld. “Pas toen iemand me aan mijn arm meetrok, kwam ik bij zinnen.”

Shannon: “Aan zijn genen zal het niet gelegen hebben, want mijn man Steven en ik hebben allebei niets met voetbal. Maar toen onze zoon Sem zes was, deelde hij heel gedecideerd mee dat hij aangemeld wilde worden bij de plaatselijke voetbalclub, omdat hij van plan was er zijn beroep van te maken. Gaat wel over, dacht ik hoopvol. Maar helaas, het ging niet over en omdat ik bewegen belangrijk vind en Sems dromen niet in de weg wilde staan, maakten we hem uiteindelijk lid. Vanaf het begin vond ik het vreselijk: maandag en woensdag een training die natuurlijk precies rond etenstijd was, waardoor ik met grote haast uit mijn werk naar de bso moest vliegen, Sem moest ophalen en naar de club reed. Als we dan uiteindelijk om zeven uur thuiskwamen, propten we nog snel een door mijn man in elkaar gedraaide maaltijd erin voor het bedtijd was. Op zaterdagochtend ging de wekker om zeven uur, omdat Sem om half negen moest aantreden voor een wedstrijd bij een club op een halfuur rijden. Maar goed, we hebben maar één kind, dat scheelde en ach, als hij het nu zo leuk vond…”

Verwachtingen

“Alleen, zo leuk vond hij het niet. Voetballen was lol als het ging om een balletje trappen met zijn vriendjes. Maar Sem had de pech een trainer – de vader van een teamgenootje – met veel te hoge verwachtingen en een killermentaliteit te treffen. Ik kaartte al eens bij de club aan dat ik de manier van trainen nogal heftig vond voor die kleine jochies, maar daar werd niet veel mee gedaan. De trainer zelf keek me aan als ik een minderwaardig diertje was, toen ik het met hemzelf wilde bespreken. ‘Zonder effort geen effect’, deelde hij me mee en daarmee was het gesprek klaar. Sem zelf zei dat hij het leuk vond dat hij zoveel leerde, maar ik zag hem tijdens de trainingen vaak stuntelen en zich schamen als hij iets niet kon. Hij had gewoon niet zoveel aanleg en die negatieve trainingsstijl maakte dat er niets meer uit zijn voeten kwam. Hij is juist een jongen die met positieve aandacht en aanmoediging het beste uit zichzelf haalt. Maar dat was ver te zoeken.
We modderden door en mijn man en ik bespraken al dat een andere club voor Sem misschien beter zou zijn. Een club waar de lol centraal zou staan, niet de prestaties. Maar Sem wilde in elk geval het seizoen afmaken. Hij vond het volgens mij ook een afgang als hij zou vertrekken. En dus stond ik me bij de trainingen en vooral bij de wedstrijden te verbijten, soms met tranen in mijn ogen. De trainer ging alleen maar voor zoveel mogelijk doelpunten en highfivede zich suf met de jochies die scoorden. Wie een foutje maakte, kon op zijn minachting rekenen. En Sem maakte steeds meer foutjes.
En toen werd het april en zat ik al ver over mijn taks aan wat ik van de trainer kon hebben. Elke wedstrijd werd mijn frustratie groter, omdat Sem soms meer dan de helft van de tijd wissel stond en nooit de kans kreeg om succeservaringen op te doen. Ik probeerde erover te praten, maar die man luisterde niet. De club zei alleen maar: dat is aan de trainer.”

Dieptepunt

“Op een zaterdagochtend ergens in een winderige, kale polder, in de regen langs de lijn, bereikte ik mijn dieptepunt. Sem stond in het veld en werd door de tegenstander hard en gemeen onderuit geschopt. De scheidsrechter – de vader van een van de jongens uit het andere team – zag het niet of vond het niet erg genoeg, maar Sem had pijn en begon te huilen. Hij werd door de trainer naar de kant gehaald. ‘Jongens janken niet in het veld’, zei die man. Zijn toon was zo naar dat mijn nekharen overeind gingen staan. Mijn zoon was net onderuit geschoffeld door een joch dat zeker een jaar ouder en twintig centimeter langer was en de scheidsrechter vond het allemaal prima. Oké, dat moet je accepteren als ouder. Maar dat de trainer hem, in mijn ogen, nog een trap na gaf… Waarom mag je niet huilen als je pijn hebt en onrechtvaardig wordt behandeld? Wij leren Sem juist dat hij zijn emoties niet hoeft te verbergen. De opvatting dat je als jongen je tranen niet mag laten zien, stamt wat mij betreft uit de prehistorie. Bovendien: hij was op dat moment pas zeven.
Ik voelde echt een soort vuur ontbranden, maar dwong mezelf om rustig te blijven. Niet mee bemoeien, zei ik in gedachten. Later zou ik wel weer een gesprek met de trainer proberen te hebben en hem vragen of dat soort uitlatingen echt nodig zijn. En wat betreft de beslissing van de scheidsrechter, tja. Ik denk dat iedere ouder die langs het sportveld staat, het weleens oneens is met de ouder die de pech heeft die wedstrijd te moeten fluiten. Maar omdat ik geraakt was door de opmerking van de coach, lukte het me ook niet meer om die beslissing naast me neer te leggen. Ik stond me volledig op te vreten en zag mijn zoon daar maar staan naast die trainer, terwijl het ene na het andere teamgenootje eruit werd gehaald en er weer in mocht. Behalve Sem, die mocht niet meer. Omdat ik weet dat mijn zoon niet voor zichzelf opkomt, moest ik het doen, zo voelde ik dacht echt. Achteraf gezien niet mijn beste beslissing omdat ik al verre van kalm was.”

Bezeten

“Sandra, de moeder van een teamgenootje met wie ik wel kan opschieten, zei achteraf: ‘Je vloog weg alsof je bezeten was.’ Het was maar een paar meter van de tribune waar wij als ouders zaten naar de plek waar de trainer stond en ik schijn die meters in één stap te hebben overbrugd. ‘Wat is dit?’ vroeg ik aan de coach en wees op mijn kind. ‘Is hij geblesseerd?’
‘Nee hoor’, zei die man. ‘Maar huilers kunnen niet scoren. En we willen natuurlijk wel winnen.’
‘Dus laten we kinderen aan de kant staan?’ vroeg ik. ‘Ze zijn toch een team?’
Wat hij letterlijk antwoordde weet ik niet meer, maar het kwam erop neer dat volgens de trainer in het team alleen maar ruimte was voor wie goed kon voetballen. En dat kon Sem niet. Sterker nog, iedere tegengoal was zo’n beetje aan hem te wijten, daar kwam het op neer. Ik wist niet wat ik hoorde. In plaats van mijn kind beter te maken, brak hij hem finaal af. Dat was genoeg om dat vuur, dat toch al in mij brandde, in een soort inferno te doen veranderen. Ik heb nog nooit zoiets bij mezelf gemerkt en het is daarna ook niet meer gebeurd, maar ik kon die man wel aanvliegen. Zijn woorden, de tranen van Sem, het gegeven dat ik daar stond terwijl ik daar natuurlijk zelf helemaal niet wilde zijn – álles kwam samen. Ik zal niet herhalen wat ik hem naar zijn hoofd slingerde, maar het waren geen woorden die ik mijn kind leer, om het zo te zeggen. Ik schold hem uit en dat pikte hij natuurlijk niet, dus hij begon terug te schelden. De ouders van het team kwamen erbij, ik werd alleen maar bozer en riep lelijke dingen. Uiteindelijk deed ik nog een stap naar hem toe en zwaaide mijn arm in zijn richting. Toen pakte iemand me vast en trok me aan mijn arm bij hem vandaan. Dat was het moment dat ik bij zinnen kwam. Ik keek in de geschokte ogen van mijn zoon en meteen schaamde ik me kapot. ‘Sem, we gaan’, zei ik en ik ben weggelopen.
In de auto wilde ik het liefst huilen, maar ik wilde mijn zoon niet nog meer van streek maken. Dus reed ik naar huis en toen Sem veilig en wel op zijn Nintendo zat, barstte ik in tranen uit. Ik vertelde het verhaal aan Steven, die me verbijsterd aanhoorde. Hij vond natuurlijk de manier waarop niet oké, maar vond het wél goed dat ik de trainer de waarheid had gezegd. Zelf begon ik meer en meer bij zinnen te komen en voelde de schaamte toenemen. Dezelfde middag heb ik de trainer gebeld en mijn excuses aangeboden voor het schelden, maar ik heb hem ook gezegd dat zijn manier van trainen niet bij ons past. En dat Sem niet meer zou terugkomen. Hij reageerde amper en hing op. Ik heb een bericht in de groepsapp gestuurd van dezelfde strekking en ben er toen uitgestapt. Sem heb ik beloofd dat we voor hem een andere voetbalclub zouden zoeken.”

Kon echt niet

“Achteraf heb ik natuurlijk over mijn eigen gedrag nagedacht. Wat ik deed, kon gewoon echt niet. En ik ben normaal gesproken ook helemaal niet zo heetgebakerd. Sterker nog, ik ben erg van het praatmodel: is er iets aan de hand, praat het uit, los het op voordat het tot een conflict leidt. Ruzie ga ik het liefst uit de weg, ook binnen mijn relatie. Dus waarom liep het dan nu zo uit de hand?
De verklaring zit, denk ik, in dat dat hele voetbal, de club, de mentaliteit en de oneerlijkheid van de trainer me heel erg hoog zaten. Ik zag dat mijn kind er last van had en voor hem ga ik door het vuur. Maar vooral ook de minachtende blik van die trainer, die maakte zoiets lelijks bij mij los. Zonder de psycholoog te willen uithangen: zowel in mijn jeugd door mijn vader als in diverse relaties heb ik me geminacht gevoeld. Ik had eigenlijk niet door dat dit voor mij nog zo groot was, maar kennelijk maakte het in mij iets diepers los. Iets wat ik natuurlijk nooit op de trainer had moeten afreageren en ik wil het niet als excuus gebruiken, maar ik ben wel over mezelf gaan nadenken. Heb zelfs nog even een psycholoog overwogen, maar toen zei Steven terecht: ‘Als het nu elke week gebeurde…’ Het is niet eerder gebeurd en de kans dat het opnieuw gebeurd, is echt heel klein. Ten eerste omdat Sem nu op een andere, veel leukere club zit. Ten tweede omdat ik mijn lesje wel heb geleerd. Ik heb mijn kind beschaamd – de dagen na het incident was Sem huilerig en vroeg hij waarom ik hem voor schut had gezet – en ik heb mezelf belachelijk gemaakt. Via de schoolplein-tamtam kreeg ik dit verhaal terug, dus er wordt over me gepraat. En vooral: ik heb voor twee volledige voetbalteams en een groep ouders mezelf als een ordinair viswijf weggezet en die gedachte bezorgt me nog steeds schaamte. Dus tegenwoordig sta ik bij elke wedstrijd als een muisje langs de lijn, juich voor ieder doelpunt en zorg dat ik mezelf volledig in de hand heb. Ik heb mijn lesje wel geleerd.”

Tekst: Mariëtte Middelbeek
Foto: Getty Images. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.