Sientje: ‘Als er een deur opengaat, storm ik er zo snel mogelijk op af’

3 februari 2020

‘De open deur-run’. Misschien heb je er nog nooit van gehoord. Ook mij klonk het niet heel bekend in de oren, maar inmiddels ken ik alle spelregels en woon ik elke wedstrijd bij.

De ‘open deur-run’. Misschien heb je er nog nooit van gehoord. Ook mij klonk het niet heel bekend in de oren, maar inmiddels ken ik alle spelregels en woon ik elke wedstrijd bij.

Open deur-run

Geen hele bekende sport en ik durf je ook niet te zeggen of er een lidmaatschap aan vastzit. Mocht dat wel het geval zijn dan betaal ik er in ieder geval geen cent aan mee. Het zou kunnen dat alle leden toevallig allemaal bij ons in huis wonen. Die pech heb ik dan weer. Overigens heb ik nooit officieel gehoord dat de naam van de club of sport ‘open deur-run’ heet, maar dat lijkt me overduidelijk.

Over de finish

Op het moment dat er een deur open gaat is het de bedoeling dat je er zo snel mogelijk op af stormt. Het maakt dan niet uit of het de buitendeur, kastdeur of de deur naar de garage is. Met name die laatste is hier erg in trek. Ze sprinten erop af en degene die als eerste over de finish is, wint. De andere twee volgen trouw terwijl je zou denken dat ze dan wel vaart kunnen minderen. Nee, ook plek twee en drie zijn blijkbaar van belang.

Zodra ook maar even mijn aandacht verslapt, lukt het onze meiden om met z’n drieën over de eindstreep te vliegen. Misschien hoor ik als toeschouwer te klappen, maar van binnen huil ik. Voor mij begint de wedstrijd nu pas. Als ik Pip weer naar binnen draag en neerzet, ga ik terug voor Janne of Tess. Meestal kies ik diegene die iets minder snel is, dus is Janne vaak als tweede de sjaak. Ik raap Janne snel van de grond om weer in de woonkamer te zetten. Op de terugweg struikel ik bijna over Pip die alweer aan de volgende ronde begonnen is en inmiddels de eindstreep weer heeft gehaald.

Lees ook: ‘Niemand heeft me ooit verteld hoe moederliefde voelt. Nu overkomt het mij’

Geen makkelijke taak

Het huilen staat me nader dan het lachen, want ik weet dat het me op deze manier niet gaat lukken de meiden weer te verzamelen in de kamer. Ik ontkom er niet aan om twee kids tegelijk op te tillen. Omdat ze de zeven kilo al voorbij zijn, is dit niet meer de makkelijkste taak. Janne onder mijn ene arm en onderweg prop ik Pip onder de andere. ‘Kom maar Tess’, roep ik terwijl ik met twee kinderen onder mijn arm naar de kamer sjouw, in de hoop dat Tess me volgt. Ik kijk om en je raad het al: mevrouw zit nog doodleuk met haar pamperbillen in de garage. Ik zet Pip en Janne aan de andere kant van de woonkamer, ren naar de garage en pak Tess bij haar hand.

Sport zonder einde

‘Kom naar binnen jij’, zeg ik wat mopperig. In de kamer hoor ik Janne al richting de garagedeur komen. Ik versnel nog iets en schiet net op tijd door de deur, om deze voor de neus van Janne te sluiten. Het bijna rennen heeft me gered. Je zou denken dat de training er nu op zit, de meiden zelfstandig gaan douchen, en ze zich volgende week rond dezelfde tijd weer melden. Helaas, dat dacht ik dus ook. Nee, wat dat betreft is het een sport zonder einde. Het zou zomaar kunnen zijn dat de run over een minuut of vijf weer van start gaat. Het wordt niet omgeroepen of aangegeven, dus een beetje onvoorspelbaar is het wel. Ik leg me erbij neer. Ik pak een kop thee en ga uithijgen op de bank. De eerste run van de dag is voorbij. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Pip zit te mopperen bij de garagedeur. Onze sportfanaat. Sorry Pip, mama is blij dat het ‘rust’ is.

Lees ook: ‘Hoezeer het ook tegen mijn gevoel ingaat, onze meiden gaan tijdelijk uit elkaar’

Over Sientje
Sientje blogt iedere week over haar leven als drielingmoeder. Volg Sientje, Tess, Janne en Pip op de voet! Sientje stond vorig jaar met haar verhaal in Vriendin. Na een zwangerschap van 28 weken, werden Tess, Janne en Pip geboren. Ze waren klein, maar dapper. Vooral Pip; zij had het moeilijk en vocht om in leven te blijven. De meisjes lagen zeven weken in een couveuse om aan te sterken. Het was een periode waarin Sientje zich vaak machteloos voelde omdat ze niets voor haar dochters kon doen, maar ook een tijd waarin zij en Jos veel steun van hun omgeving kregen. Jos en Sientje zijn nooit gestopt met hopen en wensen dat hun kinderen alle drie naar huis zouden komen. Toen het eindelijk zover was, durfden ze het geboortekaartje pas te versturen. ‘If you can dream it, you can do it’ staat er in sierlijke letters op het kaartje. Volg drielingmoeder Sientje ook op Instagram.