Sientje: ‘Onze ervaring in het Ronald McDonald Huis’
22 mei 2019
Liggen op het oude bed van tante Truus met de kledingkast van opa Hans. Dat is wat ik me voorstelde bij het Ronald McDonald Huis. En zeker niet iets wat ik nu nodig had.
Liggen op het oude bed van tante Truus met de kledingkast van opa Hans. Dat is wat ik me voorstelde bij het Ronald McDonald Huis.
Het Ronald McDonald Huis, ik zag het niet zitten. Omdat ik echt dichtbij de kinderen wilde zijn gingen we het toch een kans geven. Geen eerlijke kans, ik had mijn vooroordeel al in m’n binnenzak zitten. Stoffige meubels, huilende mensen en nul sfeer. Iets wat ik nu echt niet kon gebruiken.
Kom maar op met die rondleiding
We werden hartelijk ontvangen in een prachtig pand net achter het ziekenhuis in Nijmegen. De gespreksruimte zag er prima uit. Een soort van bibliotheek met heerlijke koekjes in de trommel, net waar ik behoefte aan had. Er werden een aantal vragen gesteld met daarna kregen we een rondleiding door het huis. De vragen weet ik niet eens meer, want in mijn hoofd was ik bij onze meiden en had ik allang de beslissing gemaakt. We zouden hier niet blijven en steeds drie kwartier op en neer gaan rijden.
Kom maar op met die rondleiding, dacht ik. Dan kan ik Jos bewijzen dat dit geen goede keuze is.
Wat heeft opa Hans gesponsord?
Tijdens de rondleiding liepen we door het prachtig pand, op naar onze kamer. Bij de deur hing een bordje met het bedrijf dat onze kamer sponsorde. Aangezien het oude bed van tante Truus en de kledingkast van opa Hans gratis is geweest, ben ik benieuwd wat ze precies gesponsord hebben. Maar ik laat me verrassen.
Wat een opluchting
Ik zette mijn eerste voet in onze Ronald McDonald kamer. En daar gingen ze, al mijn vooroordelen vielen zo uit mijn binnenzak. Een mooie zithoek met tv, een prachtig bed, twee kledingkasten en een balroom van een badkamer. En dat alles in een prachtige stijl gegoten. Oké, dit zag ik even niet aankomen.
Volg je mij al op Instagram @drielingmoeder_sientje?
Dit bericht bekijken op Instagram
Het lijkt hier wel een hotel
Een mooie hotelkamer midden in het centrum van Amsterdam is er niets bij. Dit had ik graag uit een reisgids gekozen! Ik was allang afgehaakt op alle informatie die we op dat moment nog kregen. In mijn gedachten zaten Jos en ik al heerlijk op de bank met een wijntje. Uiteraard liep ik braaf mee om de rondleiding af te maken. En even, heel even, vergat ik alle grote zorgen die vanuit deze plek dichtbij waren.
Dichtbij onze meisjes
De keuze was gemaakt, hier gaan we de komende weken verblijven. Dichtbij onze meisjes. De eerste eerlijke indruk was een feit, hier zou het me wel gaan lukken om tot rust te komen. En zo was het, want tussen alle tranen en zorgen door kon ik er echt genieten.
Ik heb me zo welkom gevoeld
Even samen koken, lees; eten opwarmen, bezoek ontvangen, een spelletje doen of lekker even chillen in de tuin. Wat was het een heerlijke plek waar ik me welkom heb gevoeld.
Allemaal mensen met een verhaal. Soms om het te delen, maar soms ook even niet. De handdoeken en het beddengoed dat voor je gewassen en gestreken werd en de prachtige bloemen die er wekelijks stonden. Wat heeft dat me goed gedaan. En niet te vergeten: de heerlijke geur van verse cake of kruidnoten. Aan alles werd gedacht, zodat wij het even niet hoefde. In de avond gingen de kaarsjes aan en op zondagochtend roken we verse broodjes.
Dank Ronald McDonald Huis!
Allemaal mogelijk gemaakt door de lieve vrijwilligers die de hele dag voor je klaar stonden. Nee ik wil er niet meer terug, liefst nooit meer, maar ik denk vaak terug aan ons thuis voor vijftien weken. Zónder het bed van tante Truus en de kast van opa Hans. Dankjewel!
Lees ook: Sientje: ‘Dit is mijn bevallingsverhaal. 3 meisjes in 6 minuten’
OVER SIENTJE
Sientje blogt iedere week over haar leven als drielingmoeder. Volg Sientje, Tess, Janne en Pip op de voet! Sientje stond met haar verhaal in Vriendin 16. Lees hier haar verhaal.
Na een zwangerschap van 28 weken, werden Tess, Janne en Pip geboren. Ze waren klein, maar dapper. Vooral Pip, zij had het moeilijk en vocht om in leven te blijven. De meisjes lagen zeven weken in een couveuse om aan te sterken. Het was een periode waarin Sientje zich vaak machteloos voelde omdat ze niets voor haar dochters kon doen, maar ook een tijd waarin zij en Jos veel steun van hun omgeving kregen.
Tijdens de opname van de meisjes hebben Jos en Sientje veel bange uren gekend, maar in die periode zijn ze nooit gestopt met hopen en wensen. Hopen dat hun kinderen alle drie naar huis zouden komen. Toen het eindelijk zover was, durfden ze het geboortekaartje pas te versturen. ‘If you can dream it, you can do it’ staat er in sierlijke letters op het kaartje.
