Drielingmoeder Sientje: ‘Het was een dag die begint en waarbij je denkt: wordt het zó’n dag?’

4 juni 2020

Soms zit er één tussen, zo’n dag. Meestal net als het niet uitkomt, al komt zo’n dag nooit uit.

Een dag die je het liefste snel vergeet of waarvan je had gehoopt dat die was overgewaaid.
Een dag die begint en waarbij je denkt: wordt het zó’n dag?

‘Zo’n dag’

Ja, zo’n dag was het vandaag.
Om half zeven word ik wakker van een huilend kind. Helaas was Janne de wekker net voor. Ik weet dat mijn half uurtje telefoontijd in bed bij deze voorbij is. Menig ouder is nu jaloers omdat bij hen om 6 uur de dag al begint waarschijnlijk. Ik strompel uit bed, veeg mijn haren uit mijn gezicht en doe een badjas aan. Ik mag het ze niet kwalijk nemen want meestal gunnen ze mij de opstarttijd. Met een big smile maak ik de deur van de kinderkamer open. Een enorme poepwalm komt me tegemoet. Dit kan niet anders dan drie verzamelde poepbroeken bij elkaar in één ruimte. Sorry Janne, ik kan me voorstellen dat je hiervan in huilen uitbarst. Ik ben geneigd mee te doen maar daar is nu geen tijd voor.

Hard aan het werk

Beetje jammer deze start, maar dit overleef ik wel. Tess, die meestal de meeste geur produceert is het eerste aan de beurt. Ik leg haar op het aankleedkussen en zie onder de romper al een bruin spoor. Hopen dat het minimaal is en met billendoekjes te verbloemen, maar dat geluk zal ik vandaag wel niet hebben. Niet alleen onder de romper maar ook haar rug is bruin, ik zie een douchemomentje aankomen. Pip die stuiterend staat te wachten en Janne die haar knuffels in bed aan het ordenen is zullen even moeten wachten. Met een diepe zucht haal ik het badje van de zolder en installeer het op de badkamer. Ik kan er nu voor kiezen haar in de douche te zetten maar dan blijf ik zelf sowieso niet droog en heb ik een krijsende Tess. Een ochtend waarbij ik dus hard aan het werk moet. Ik doe braaf wat er nodig is en breng onze meiden één voor één naar beneden. De spullen van gisteravond staan nog op het aanrecht. Pff, was even vergeten dat we dat niet hadden opgeruimd.

Diepvriesbrood

Om de beurt zet ik de meiden in de stoeltjes en loop naar de koelkast om de melk te pakken. Ik voel dat het pak bijna leeg is, nooit meer genoeg voor een groot bord pap. In de berging waar de melk altijd staat is ook niks meer te vinden. Dan maar over op brood, ik dacht me te herinneren dat dat er gisteren nog voldoende lag, maar helaas. Brood uit de diepvries is nooit ideaal maar het is even niet anders. Ik pak de ontbijtspullen en ga aan tafel zitten.

Met frisse moed begin ik te smeren en verdeel de stukjes onder onze drie meiden. Pip heeft er duidelijk geen zin in. Ze steekt haar neus de lucht in en negeert elk stukje dat ik op haar bord leg. Een meisje met een sterke eigen wil, dus dat ontbijt kan ik wel op mijn buik schrijven. Aangezien ze gisteravond goed gegeten heeft, laat ik het los. Gelukkig zijn Tess en Janne wel blij met mijn diepvriesbrood. Ondertussen kan ik mooi de vaatwasser even inruimen zodat in ieder geval het aanrecht weer vrij is.

Ik open de vaatwasser welke nog uitpuilt met vieze vaat. Nee toch!? Ik dacht echt dat we deze gisteren hadden aangezet. Mopperend loop ik terug naar de eettafel waar Tess inmiddels meer jam in haar haren heeft zitten dan dat er nog op haar brood zit. Net gedoucht maar geeft niks ik had toch niks beters te doen. Ik ben er klaar mee, ik laat de boel de boel, prop de kids in hun jas en zet ze in de bakfiets. Zodra ik zeker weet dat ze veilig zitten ren ik naar boven en schiet in mijn sportkleren. Ik gooi mijn haren in een knot en snel weer naar beneden. Voorzichtig rij ik onze bakfiets de garage uit. Vluchtig pak ik nog even het computertje wat op de elektrische fiets hoort. Ik ben er klaar voor en de meiden lijken er zin in te hebben. Ik klik het computertje erop en zet het zadel een meter lager. Eindelijk we kunnen vertrekken. Ik kijk op het schermpje van de fiets, en jawel, ik kan nog zeker 1 kilometer fietsen. Buurman ik kom eraan! Het is half 10 en ik kan wel huilen terwijl de dag nog moet beginnen.

Over Sientje

Sientje blogt iedere week over haar leven als drielingmoeder. Volg Sientje, Tess, Janne en Pip op de voet! Sientje stond vorig jaar met haar verhaal in Vriendin. Na een zwangerschap van 28 weken, werden Tess, Janne en Pip geboren. Ze waren klein, maar dapper. Vooral Pip; zij had het moeilijk en vocht om in leven te blijven. De meisjes lagen zeven weken in een couveuse om aan te sterken. Het was een periode waarin Sientje zich vaak machteloos voelde omdat ze niets voor haar dochters kon doen, maar ook een tijd waarin zij en Jos veel steun van hun omgeving kregen. Jos en Sientje zijn nooit gestopt met hopen en wensen dat hun kinderen alle drie naar huis zouden komen. Toen het eindelijk zover was, durfden ze het geboortekaartje pas te versturen. ‘If you can dream it, you can do it’ staat er in sierlijke letters op het kaartje. Lees ook de vorige blogs van Sientje.