Simone en haar man runnen een logeerhuis voor crisisopvang
31 juli 2018
Simone (43) en haar man Jacco (43) hebben samen drie dochters. Maar ook zes kinderen die ze crisisopvang bieden. Ze werken 24/7. “Natuurlijk is het weleens zwaar, maar dit is wat we willen doen.”
Simone (43) en haar man Jacco (43) hebben samen drie dochters. Maar ook zes kinderen die ze crisisopvang bieden. Ze werken 24/7. “Natuurlijk is het weleens zwaar, maar dit is wat we willen doen.”
Simone: “Jacco en ik hebben altijd in de zorg gewerkt. Daar hebben we elkaar ook leren kennen. Inmiddels zijn we bijna vijftien jaar getrouwd en zijn onze dochters; Kris, Nikki en Renée alweer 13, 11 en 9 jaar oud.
We hebben veel gedaan in de zorg, maar allebei blijken we een voorkeur te hebben voor de ‘moeilijke doelgroepen’. Bij ons komt juist het beste in onszelf naar boven als er veel uitdaging is. Ik heb bijvoorbeeld ook gewerkt bij een gesloten jeugdinrichting en een TBS-kliniek, maar ook als gezinsvoogd, waar ik er soms samen met mijn team voor moest kiezen om een kind uit huis te plaatsen.
Hierdoor kwam ik voor het eerst in contact met logeerhuizen. Dit is een huis dat gerund wordt door professionele opvoeders, bij voorkeur een echtpaar, en waar kinderen die om welke reden dan ook niet meer thuis kunnen wonen voor korte of langere tijd worden opgevangen.”
Erg trots
Het idee voor een eigen logeerhuis groeide met de jaren. Jacco: “Ik was regelmatig gefrustreerd over het beleid in de zorg. Ik wilde handelen op de manier die volgens mij het beste was, maar door alle regels kon dat niet altijd. Er was bijvoorbeeld een meisje dat als agressief te boek stond en daar werd de hele zorg op ingezet. Ik wilde liever met haar in gesprek over het waarom van haar gedrag. Later bleek dat zij alleen agressief werd als haar moeder werd bedreigd door vader of stiefvader.”
Simone: “In diezelfde periode kregen onze dochters op school een les over het Kinderpardon (een regeling om kinderen die in Nederland geboren zijn maar te boek staan als asielzoeker, een verblijfstatus te geven) en daarna vroegen Kris, Nikki en Renée: ‘Mogen we geen pleegbroertje?’ Om te laten zien dat we ruimte genoeg hadden in onze eengezinswoning, hebben ze twee weken lang op één kamer geslapen. Toen was ik als moeder toch wel erg trots op mijn meiden en wist ik dat het met hun sociale kant wel goed zit.
In die periode zagen we ook meermalen een vacature voorbijkomen waarin een echtpaar gezocht werd dat een gezinshuis wilde starten. Na lang beraad hebben we gesolliciteerd. Want onze wens om zorg te kunnen bieden zoals het hoort, in combinatie met die actie van onze dochters, kwam hierin samen.
‘Er volgden kritische gesprekken. Of we wisten waar we aan begonnen?’
In rap tempo volgden meerdere heel kritische gesprekken met de jeugdzorgorganisatie. Of we wisten waar we aan begonnen? Welke impact dit op ons eigen gezin zou hebben? Of onze eigen kinderen dit wel aan zouden kunnen? En er is ook iemand bij ons thuis geweest om ons huis te bekijken én op een laagdrempelige manier onze dochters, die toen 10, 9 en 7 waren, te peilen of zij dit ook wel wilden. Jacco en ik moesten allerlei tests doen waarbij met name onze persoonlijkheid werd getest en uiteindelijk kregen we groen licht: we mochten een logeerhuis worden. Op 1 maart 2015 zijn we gestart met twee bedden.”
Helemaal samen
“Onze eerste plaatsing was een meisje van 15 uit een welgesteld milieu. Haar moeder vond het heel lastig om haar grenzen aan te geven waardoor het thuis escaleerde. Ze woonde zo’n veertig kilometer bij ons vandaan, maar omdat de kinderen die bij ons geplaatst worden, zo veel mogelijk naar hun eigen school blijven gaan, betekent dat veel rijden en plannen. Daarnaast voeren we gesprekken met ouders en instanties. Jacco en ik werkten allebei nog parttime in loondienst, maar we hadden al snel door dat dit niet te doen was. In overleg met onze dochters, waarvan er twee toen écht een kamer moesten gaan delen, hebben we een derde opvangplek gecreëerd. Door de extra compensatie was het financieel mogelijk dat Jacco er fulltime voor de kinderen kon zijn. Dat gaf veel rust. Maar de wens om het écht helemaal samen te doen bleef.
Uiteindelijk besloten we om ervoor te gaan. We vonden een villa met tien slaapkamers en op 1 mei 2016 heb ik mijn baan opgezegd om samen met Jacco fulltime ons logeerhuis te runnen.”
Lees meer over hun verhaal in Vriendin.
