Simone kreeg twee tweelingen in anderhalf jaar: ‘Ik smelt als ik ze samen zie’

4 juni 2021

Na jaren vruchteloos proberen kregen Simone (30) en haar man Job via IUI een tweeling. Hun kinderen waren net een jaar toen Simone spontaan zwanger werd. En wéér bleek er een tweeling op komst.

Een obsessie

Simone: “Op m’n 24ste stopte ik met de pil, ik wilde jong moeder worden. Zwanger worden ging echter niet vanzelf. Drie jaar lang leefde ik van ovulatie- naar zwangerschapstest. Zwanger worden werd steeds meer een obsessie, hoe hard ik het ook wilde loslaten. Uiteindelijk gingen we naar de huisarts en kwamen we in de medische molen. Er werd zowel bij mij als bij Job niets afwijkends gevonden. We mochten IUI proberen, daarbij wordt je cyclus met behulp van hormonen kunstmatig opgebouwd en worden de zaadcellen in je baarmoeder geïnsemineerd. We zagen bij de inseminatie twee eitjes op de echo. ‘Let maar op, wij krijgen een tweeling’, zeiden we hoopvol tegen elkaar.

Job stond op het punt naar de carnavalsvereniging te gaan, toen ik hem overviel met een positieve zwangerschapstest. We vielen elkaar in de armen van blijdschap, we konden het bijna niet geloven!

Bij de eerste echo, ik was zo’n acht weken zwanger, zagen we direct ons kindje op het scherm verschijnen. Toen de echoscopiste de echokop op mijn buik een klein stukje verplaatste, zagen we nóg een kindje. Ik moest huilen van blijdschap.”

Goed team

“Na een zwangerschap van ruim 36 weken werden onze zoon en dochter geboren. Dex woog 2800 gram, Vive 2240 gram. Dex kwam als eerste. Terwijl ik nog aan het bevallen was van Vive, constateerden de artsen dat Dex een open gehemelte had. Dat bericht drong op dat moment nog niet helemaal tot me door, dat kwam later pas. Dex kreeg een neussonde, als hij wat ouder zou zijn, zou zijn gehemelte gesloten worden, zo werd ons verteld. Natuurlijk schrokken we. Een open gehemelte is geen ramp, maar je wil gewoon dat je kindje helemaal gezond ter wereld komt.

Ons leven als ouders van twee baby’s was druk, maar goed te doen. De tweeling was makkelijk en heel lief. Job en ik waren vanaf het begin een goed team samen. Als ik de een de fles gaf, verschoonde Job de ander of omgekeerd. En ook als Job moest werken, hielp hij in de nachten mee met de voedingen.

Toen de kinderen drie maanden waren, ging ik weer halve dagen aan het werk in de peuterspeelzaal. Ik keek ernaar uit om weer te gaan werken, maar vond het verschrikkelijk moeilijk om Dex en Vive naar het kinderdagverblijf te brengen. Normaal ben ik degene die tegen ouders zegt dat alles goed komt, nu moest ik gerustgesteld worden!”

Grieperig gevoel

“Vier maanden na de geboorte van de tweeling had ik een spiraaltje laten zetten. Er was nooit een reden gevonden waarom ik niet spontaan zwanger werd, dus de kans op een spontane zwangerschap bleef aanwezig. Omdat ik vervolgens maandenlang last bleef houden van bloedingen, stuurde de huisarts me door naar de gynaecoloog. Enkele dagen voor die afspraak stopten de bloedingen plotseling. De gynaecoloog kon het spiraaltje niet vinden. Mogelijk was het eruit gekomen, dat gebeurt heel soms. Ze stelde voor een nieuwe te plaatsen, maar ik ging liever tijdelijk aan de pil.

Diezelfde week zei een collega dat je bij een tweede zwangerschap meteen weet dat je zwanger bent. Daar schrok ik van. Ik had al weken een wat grieperig gevoel, dat had ik ook toen ik net zwanger was van Dex en Vive. En onze hond liep me de hele dag achterna, net als bij mijn eerste zwangerschap… Dat kon maar een ding betekenen: ik was zwanger! Aan de andere kant twijfelde ik: hoe groot was die kans nou echt? Job en ik hadden jarenlang tevergeefs geprobeerd zwanger te worden en nu zou het ineens spontaan gelukt zijn? Het leek me onwaarschijnlijk.

Voor de zekerheid deed ik toch maar een zwangerschapstest. Direct verscheen er een dikke streep in het venster. Ik was opnieuw zwanger. Er ging van alles door me heen. Dex en Vive waren net jarig geweest: hoe gingen we dat allemaal bolwerken straks, met drie kinderen onder de twee jaar? Ik was blij, maar dit kwam wel héél snel…”

Weer twee

“Job schrok behoorlijk toen ik hem bij thuiskomst het nieuws vertelde. Jobs broers en moeder wonen naast ons, we zijn naar hen toe gegaan om het nieuws te delen. Na de eerste schrik werd de sfeer lacherig. ‘Straks zijn het er weer twee!’ riep mijn zwanger jolig.

Een paar weken later meldden we ons voor een echo. Al bij het eerste echobeeld werd het duidelijk: we kregen nog een tweeling! Job en ik begonnen van de zenuwen keihard te lachen. De verloskundige keek ons geschrokken aan. ‘O, en nu?’ vroeg ze onthutst. We reageerden nuchter. ‘Nu niets; ze zitten er nu toch al!’

Op de terugweg drong het pas echt tot ons door. Er ging van alles door mijn hoofd. Hoe gingen we dit praktisch vormgeven? Onze auto was veel te klein voor vier autostoeltjes, hoe kon ik in mijn eentje vier kinderen verzorgen als Job naar zijn werk was en waar zouden ze moeten slapen?

Voor alles vonden we uiteindelijk een oplossing. We kochten een zevenzitter en maakten een nieuwe indeling van de slaapkamers. Familie en vrienden boden oppashulp aan.”

Kijkoperatie

“Mijn zwangerschap verliep goed. Er was ons wel verteld dat we een vergrote kans hadden op het tweeling transfusiesyndroom (TTS), aangezien het dit keer een eeneiige tweeling betrof. Toen ik 27 weken zwanger was, bleek dat het ene kindje in een enorme plas vruchtwater dreef en het andere kindje vrijwel niets meer had. De vruchtzak zat helemaal aan het lijfje vastgeplakt: er was sprake van TTS. We werden naar Leiden doorverwezen waar ze gespecialiseerd zijn in het transfusiesyndroom. Het kindje zonder vruchtwater, Meez, had geen maag- en blaasvulling. En Lev had een verdikte hartspier, omdat zijn hartje te veel bloed moest rondpompen.

Ik moest direct geopereerd worden. De kinderen halen was geen optie, dat zouden ze niet overleven. De enige mogelijkheid om de kinderen te redden, was het dicht laseren van de bloedvaten die de kinderen deelden. Dat kon via een kijkoperatie. De dag na de operatie was op de echo te zien dat Meez’ maag en blaas zich weer vulden; het zag er goed uit en we mochten naar huis. Ik moest me wel rustig houden, iets wat met twee kleine kinderen natuurlijk niet heel eenvoudig is.”

Eerste huiltje

“Vijf dagen later reden Job en ik voor controle terug naar Leiden. Ik voelde de kinderen goed bewegen en had minder last van harde buiken; er was geen reden tot bezorgdheid, dachten we. In de wachtkamer werden we zenuwachtig. Echt zenuwachtig. En even later zagen we meteen op het beeldscherm dat het niet goed was. De situatie was zelfs zorgwekkender dan de vorige keer en er was grote kans dat ze het niet zouden redden. In mijn buik zouden ze sowieso sterven. Ik kon alleen maar huilen, maar veel tijd om te piekeren kregen we niet. Ik werd razendsnel klaargemaakt voor een spoedkeizersnee. Om 14.48 uur werd Meez geboren. Hij woog 685 gram. Drie minuten later kwam Lev ter wereld, hij woog 950 gram.

Beide kinderen waren er slecht aan toe, maar wel beter dan verwacht. Ze ademden zelfstandig. Het eerste zachte huiltje maakte me heel blij, tegelijkertijd klonk het hartverscheurend. ‘Ze doen het goed hoor’, deelde de kinderarts nuchter mee. Ik wist niet wat ik hoorde. Goed? Hoe kon dat nou? Lev kreeg al snel een terugslag. Zijn hart had het zwaar en de medicatie sloeg niet aan. Uiteindelijk is hij geïntubeerd en kunstmatig beademd. Na een week ging het gelukkig beter.”

Lees ook: Vera’s zoontje werd geboren met 24 weken

Eindelijk naar huis

“Terwijl wij in Leiden bij Meez en Lev waren, waren Dex en Vive bij familie in Limburg. Het verscheurde me; zij hadden mij ook zo nodig. Naar Limburg gaan was geen optie. Meez en Lev moesten in Leiden blijven. Onze familie heeft toen in de weekenden een bed and breakfast in Leiden geboekt waar ze om en om met Dex en Vive verbleven. Na vijf weken mochten Meez en Lev naar het ziekenhuis in Heerlen verhuizen. Daar bleven ze uiteindelijk nog vijf weken voor ze met ons mee naar huis mochten.”

Geen me-time

“Om voor de kinderen te kunnen zorgen ben ik gestopt met werken. Het eerste jaar na de geboorte van Meez en Lev leefden we van fles naar slaapje naar tussendoortje naar slaapje naar boterham naar fruit en dan weer naar de fles. Tijd voor mezelf had ik niet. Er was altijd wel een baby wakker.

Job en ik hebben ze in de eerste maanden echt groot gekeken. Ik kon niet wachten tot ze zelf hun fles zouden vasthouden of konden kruipen en spelen, dan heb je je handen tenminste een beetje vrij. Dex bleek een ontwikkelingsachterstand te hebben, waardoor hij veel aandacht nodig heeft. Vive viel daardoor soms een beetje tussen wal en schip.

Nu Meez en Lev een jaar zijn, wordt het wel wat makkelijker, maar nog steeds is het ontzettend druk. Dex en Vive zijn echte peuterpubers en alle vier de kinderen zitten nog in de luiers. Het is maar goed dat ik baby’s echt geweldig vind en dat ik heel goed tegen huilende kinderen kan.”

Bezienswaardigheid

“Dex en Vive zijn dol op hun broertjes. Ik smelt als ik ze samen zie. Van jaloezie is nooit sprake geweest. Waar Dex en Vive nog weleens konden kunnen vechten om een plekje op mijn schoot, doen ze dat allebei niet als ik met de kleintjes bezig ben.

Als we met z’n allen op pad gaan, zijn we een behoorlijke bezienswaardigheid. Job heeft van een oude scootmobiel een soort elektrische bolderkar gemaakt waar ik alle kinderen tegelijk in mee kan nemen. Naar de supermarkt gaan met de kinderen doe ik niet. We laten alles bezorgen. Heel af en toe ga ik even snel de stad in als Job thuis is. We hebben gelukkig een grote tuin met kippen, varkens en geitjes, dus de kinderen kunnen zich bij huis prima vermaken.

‘Hoe doen jullie het met vier kinderen?’ willen veel mensen weten. Zij vinden één kind al veel werk. Wij weten niet beter. Je leert je aandacht te verdelen en de kinderen leren ook wachten op hun beurt. ”

Achtbaan

“Eind 2020 brak het me allemaal even op. Mijn vader overleed vrij onverwacht, tijd om te rouwen had ik niet. Zonder dat ik het doorhad, rolde ik een burn-out in. Ik heb met behulp van een psycholoog geleerd ook wat momenten voor mezelf te pakken. En voor onszelf. Elke zaterdag kijken Job en ik nu een film en dan maken we het gezellig met toastjes. Onze telefoons leggen we dan weg. Dat werkt, zo komen we toch ook een beetje aan elkaar toe. Ons leven is momenteel een absolute achtbaan. Toch zouden we met niemand willen ruilen.”

Lees ook: Nomi en Rob gingen voor een tweede kindje, maar kregen een drieling