Stefanie: aandachtig zijn

10 november 2017

Adriana en ik maken allebei een prinsessenpuzzel. ‘Kijk eens hoe ver ik ben!’, zegt Adriana ‘Ja’, antwoord ik. Werktuiglijk kijk ik even op. ‘Ik zei: kijk eens hoe ver ik ben’, zegt Adriana nu op doordringende toon.

Adriana en ik maken allebei een prinsessenpuzzel. ‘Kijk eens hoe ver ik ben!’, zegt Adriana ‘Ja’, antwoord ik. Werktuiglijk kijk ik even op. ‘Ik zei: kijk eens hoe ver ik ben’, zegt Adriana nu op doordringende toon.

‘Ik zag het. Ik zei toch ja’, verdedig ik mezelf zwakjes. Maar mijn dochtertje voelde mijn gedachteloosheid goed aan. Ze brengt mijn tekortkoming feilloos onder woorden.
‘Je zei wel ja, dat doe je wel vaker, maar dan lijkt het net of je niet echt kijkt.’ Nu kijk ik wel aandachtig op, recht in de blauwe ogen van mijn zesjarige dochter. Er ligt geen oordeel in haar blik, maar een diepe wijsheid waar ik ontzag voor heb.
‘Je hebt gelijk’, antwoord ik. ‘Ik was in gedachten en zal erop letten om aandachtiger te zijn.’ 

Volgens Van Dale is opvoeden: ‘lichamelijk en geestelijk vormen; = grootbrengen.’ Daar kan iedereen een eigen invulling aan geven. Voor mij is opvoeden ‘aandachtig zijn’, naast het geven van liefde, veiligheid en vertrouwen. Ondanks mijn onzekerheid voel ik vaak dat het klopt hoe Adriana en ik met elkaar omgaan. Dat heeft niets met opvoedboekjes, meningen van familieleden of Jo Frost te maken, maar komt recht uit het hart.

Laatst lag Adriana schreeuwend op de grond. Ze zei dat ik rot was, omdat ze een shirt met lange mouwen aan moest. Wat ze werkelijk wilde zeggen was: ‘Ik ben moe en wil niet boos doen. Wil je mij helpen om uit deze bui te komen, want ik kan het niet alleen?’

Ik aaide over haar voet en vroeg of ze samen met mij een leuk shirt uit de kast wilde uitzoeken. Door Adriana te begrijpen en me niet aangesproken te voelen, kon ik er goed mee omgaan. Ik weet dat mijn dochtertje lief is en dat ze mij niet rot vindt. Adriana pakte mij vast en zei: ‘Ik vind je lief.’

‘Zal ik deze aandoen?’ vroeg ze, terwijl ze een trui met een kat erop omhoog hield. Zo gemakkelijk is het dus, tenminste, in theorie. Soms ben ik zelf moe of heb ik zorgen, waardoor het minder goed lukt. Ik heb net van Adriana geleerd dat ik meer met aandacht moet leven. Dat ga ik doen, want wat is er nou mooier dan een kind dat vraagt of je haar wilt volgen in haar leven? Maar je moet die vraag wel horen. Daarom wil ik met aandacht leven.

Stefanie (44) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 6 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 18 jaar!