Stefanie: ‘Ze gaat vol in de aanval: op mijn buik, op mijn gezicht’

14 juli 2022

Ik wist dat hij zou gaan komen: de zomerdoop, maar wanneer… Mijn jongste dochter mocht een vriendinnetje meenemen naar een strandje, zodat ik het water niet in hoefde. Ik ging er wel even tot mijn enkels in, maar zodra de meiden mijn richting op kwamen, maakte ik dat ik op het strand kwam.

Ik voelde nog net hoe de kinderen mijn rug natspatten. ‘Als het water gedurende de zomer opwarmt, ga ik wel een keertje zwemmen,’ zo luidt mijn flauwe uitsteltactiek.

Waterpret

Vandaag wil mijn dochter via de tuinslang voor verkoeling zorgen. ‘Kom jij ook? Dan spuit ik alleen op je voeten,’ belooft ze, maar haar pretoogjes verraden anders.
Dirk en ik hebben gewerkt. Onze dochter is bij de gastouder geweest. Het was een lange dag en het is warm. Ik gun mijn kind waterpret, dus ga mij verkleden. ‘Alleen mijn voeten hoor,’ waarschuw ik.

‘Oude oma,’ zegt mijn dochter, als ik in mijn badpak beneden kom. ‘Ik dacht dat je dit badpak leuk vond,’ antwoord ik. ‘Ja, maar toen was ik nog klein,’ beweert mijn dochter. Toch maar eens nieuwe badkleding kopen, al is de waterrat in mij allang opgedroogd.
Ik bedien de tuinslang als eerste. ‘Je mag mij wel meer natspuiten!’ lacht mijn dochter. Toch spuit ik voorzichtig uit angst voor vergelding, al hebben we voor mij de voetengrens ingesteld.

Vol in de aanval

‘Nu mag ik spuiten!’ roept mijn dochter.
Ik vlucht achter de trampoline. Wanneer ik probeer weg te komen, voel ik een ijzige kou op mijn voeten. Als er druppels op mijn bovenbenen komen, vlieg ik naar het hek.
Achter mij is de schutting, links de heg, rechts het afgesloten hok en voor mij staat mijn dochter. Ze gaat vol in de aanval: op mijn buik, op mijn gezicht. Als een hondje maak ik met mijn handen trappelende bewegingen tegen de waterstraal, wat mijn dochter nog meer aanmoedigt. Het enige dat ik kan doen, is tegen de koude straal in lopen. Als ik de tuinslang te pakken krijg, lach ik als een boer met kiespijn. Ik draai de kraan uit en pak een handdoek.

‘Je weet dat je mij met zoiets niet kunt vertrouwen,’ grijnst mijn jongste telg.
Met mijn handdoek om mijn middel kan ik weer echt lachen.
‘Vond je het toch wel leuk?’ vraagt mijn dochter. ‘Ja hoor.’
‘Nog een keer?’
‘Nee,’ zeg ik lachend, want we hebben wel pret gehad. Ik moet toch maar eens shoppen voor hippe badkleding en binnenkort gewoon weer eens lekker met mijn dochter gaan zwemmen.

Lees ook: ‘Met moppen kun je begrijpend lezen oefenen’

Over Stefanie

Stefanie (48) adopteerde de kinderen van haar vriend. Elf jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.