Stefanie: ‘Adriana heeft in haar prille leventje al veel verdriet gezien’

22 mei 2020

Overal gaat ze mee naartoe, mijn jongste kind, want het is allemaal ook onderdeel van haar leven. Soms vraag ik mij af of het niet te veel is voor Adriana.

Ze is geboren in een bijzonder gezin met aangenomen kinderen en behoorlijk wat problematiek. Een speciaal gezin waaruit de onschuld is verdwenen. Gelukkig is er veel moois gebleven, al is het niet compleet. Dit is wat het is. In liefde laten we los.

Neerslachtig

Maar nu zitten we op de bank bij mijn aangenomen dochter die begeleid woont. We hebben een goed contact met haar, maar zij vindt het leven soms zwaar. De coronacrisis maakt haar extra neerslachtig. Ik vertel dat veel jong volwassenen daar last van hebben en dat de maatregelen volgende maand gelukkig weer versoepelen. Toch ziet mijn dochter het allemaal niet zo zitten. Adriana vertelt tussendoor iets over de buurtkat die altijd langs komt. Ze heeft nog een blos van het skeeleren. Mijn volwassen dochter is gek op haar zusje en glimlacht ondanks dat ze zich rot voelt. Met de belofte dat ik vanavond zal bellen gaan we naar huis.

Bosje bloemen

Na het eten is het nog zo lekker buiten, dat we een blokje om gaan. Dirk en ik lopen vlak bij ons huis door een tunneltje. Adriana skeelert voor ons uit. Even is ze uit het zicht, maar als we weer omhoog lopen, zien we haar in de berm staan. Ze plukt boterbloemen en fluitenkruid. ‘Ik wou dat we weer naar Faith gingen, dan kon ik bloemen aan haar geven’ zegt ze. ‘Dat is lief van je, maar dan wordt het te laat. We bellen haar nog even’ zeg ik en pak mijn mobiel. Faith klinkt fleuriger dan vanmiddag. Ze is nu wel blij dat het gauw juni is en de dagbesteding weer open gaat.

Lees ook: ‘Dit is een van de weinige momenten sinds de coronacrisis dat ik alleen ben’

Op je eigen tempo

Thuis zet ik het veldboeket in een vaas. Het ziet er net zo levendig uit als mijn jongste dochter. Adriana heeft in haar prille leventje al veel moeilijkheden en verdriet gezien. Toch straalt ze en ze ruikt naar de frisse buitenlucht. Geluk zit veel dieper dan die tragedie. Diep vanbinnen kan niemand mijn dochtertje raken. Daar zit het geluk verankerd in haar veilige hechting en sterke karakter. Faith is na haar geboorte niet veilig verankerd, maar zij komt er ook wel. Het levenspad is er voor iedereen. Je mag het op je eigen manier bewandelen. In een tempo dat bij jou past. Ooit zal Faith dat geloven. Daar vertrouw ik op.

Over Stefanie

Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Negen jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie

Lees ook: ‘Je kunt verder leven, maar af en toe komt er een rouwmomentje voorbij’