Stefanie: ‘Naarmate ik ouder word, merk ik dat ik sneller angst ervaar’

25 augustus 2022

We gaan opnieuw naar een fijne camping waar we een aantal jaar gelden vakantievrienden hebben leren kennen. ‘We’ is uitgedund tot mijn jongste dochter en ik. Mijn partner ging mee toen we een comfortabele bungalow huurden en de keer dat we een dagje gingen, maar slapen in een primitief trekkershutje is niets voor hem.

Samen met mijn jongste dochter vind ik het ook leuk. Ik heb geen kampeerbloed, maar het went en zo’n hutje is best knus. Bovendien vind ik het fijn dat mijn dochter kan genieten met haar vakantievriendin. Het meisje wil wel bij ons in het hutje slapen. Allemaal leuk, maar naarmate ik ouder word, merk ik dat ik sneller angst ervaar. Mijn vader had dat ook. Hij is er best oud mee geworden. Toch wil ik er vanaf, want ze slaan nergens op.

Rijangst

Het begint met rijangst. Hoewel het vorig jaar goed ging, lig ik er de nacht voordat ik naar de camping moet rijden wakker van. ‘Ik wil je wel brengen,’ zegt mijn partner. Maar angst vermijden, voedt hem juist, dus ik wijs het goedbedoelde aanbod af. Bovendien weet ik dat de meeste angst verdwijnt, als ik eenmaal in de auto zit.
Zo gaat het ook. Als ik volgens het navigatiesysteem 30 kilometer door kan rijden, mag de radio aan, maar bij wijzigingen in de situatie, zet ik hem zachter, zodat ik de robotstem kan horen.

Spin

Probleemloos komen we op de bestemming aan. We hebben het fijn: gezellig kletsen en samen eten, de kinderen zwemmen, we doen een spelletje en gaan naar de dagafsluiting.
Voor het slapen gaan dient zich weer een angst aan, want er zit een dikke, zwarte spin, boven het stapelbed. Thuis zou ik hiervoor mijn partner roepen, maar nu ben ik alleen met 2 bange kinderen. Met geveinsde lef klim ik met een glas en folder op het stapelbed. Zo voorzichtig mogelijk, want als de spin valt, breekt er zeker paniek uit. Ik zet het glas rondom de spin tegen de muur. Behoedzaam schuif ik de folder eronder. Mijn pols kriebelt, alsof het enge beest erop kruipt en ik heb een raar gevoel in mijn buik, maar ik moet het doen. Het lukt! Ik breng de spin naar buiten en we kunnen gaan slapen.

Afscheid nemen is nooit leuk, maar naar huis gaan is ook weer fijn. Ik ben mijn angsten niet uit de weg gegaan en ben trots op mijn, voor een ander vast onbenullige, minioverwinningen. Op de terugweg blijft de radio de hele tijd aan en zingen we mee met Anyone for you van George Ezra.

Lees ook: ”Hoe weet je dat? Ken je haar?’ vraagt mijn dochter fel’

Over Stefanie

Stefanie (48) adopteerde de kinderen van haar vriend. Elf jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.