Stefanie: ‘Ben ik dat? dacht ik een fractie van een seconde’

12 mei 2022

Ik weet dat ik het woord ‘vrouwtje’ niet mag gebruiken. Voor het toepassen van verkleinwoorden ben ik al eens op mijn vingers getikt; ik schrijf geen verhaaltjes, maar verhalen. Ik heb geen leuk baantje, maar een leuke baan.

‘Vrouwtje’

Mezelf een ‘vrouwtje’ noemen is helemaal uit den boze. Ik ben een volwassen vrouw. Toch kwam het woord plotseling in mij op. Niet als tegenpool van een man. Ik voel mij niet ondergeschikt aan de andere sekse. Het is ook niet zo dat ik ineens ben veranderd. Het was slechts een minuscule waarneming. Het woord verscheen toen ik op een onverwacht moment mijn spiegelbeeld zag.

Ben ik dat? dacht ik een fractie van een seconde. Een bewustwordingsmoment. Misschien zag ik een vrouwtje, omdat ik door mijn vegetarische, meer verantwoorde eetpatroon wat ben afgevallen. Hoewel ik dat fijn vind, heeft mijn slankere lichaam niet meer per definitie iets van een schoonheidsideaal, maar eerder iets broos. Ineens vind ik mijn wangen zacht en wordt mijn lach vergezeld door milde plooien. Boogjes die zich niet alleen rond mijn opkrullende mond vertonen, maar ook naast mijn ogen uitwaaieren en mijn wangen versieren. Het vel op mijn handen is losser geworden. Als ik het strak trek, door een vuist te maken, zie ik lichtbruine vlekjes, zoals mijn moeder ook had.

Broos en geplooid

Nadat mijn eierstokken verwijderd waren, kwam ik vervroegd in de overgang. Ik moest calcium slikken om sterke botten te behouden. Behalve wat overgangsklachten, merkte ik niets aan mezelf. Maar nu ontgroei ik een bepaalde fase. Over ruim 3 centimeter is mijn jongste dochter groter dan ik. Zij verandert in een sterke, jonge vrouw, naast haar moedertje broos en geplooid. Mijn bolle meidentoet is een zacht gezicht geworden. Het is alleen voor een scherp oog waarneembaar, maar ik merk het.

Cadans van het leven

Het is natuurlijk: mijn kinderen stijgen boven mij uit, collega’s worden steeds jeugdiger, mijn nieuwe huisarts is een jonge moeder met peuters, terwijl mijn jongste dochter over ruim een jaar het basisonderwijs verlaat. Het is de cadans van het leven, waartegen je niet moet vechten. Toch word ik nog altijd jonger geschat dan ik werkelijk ben. Een sprankje jeugdigheid wil ik behouden, want soms voelt het of mijn leven nog steeds in de startfase zit. Dan droom ik als een tiener en zo gedraag ik mij wellicht ook. Zo lang ik vitaal ben, blijf dromen en mijn oudste dochter mijn haren blijft verven, ben ik gewoon een vrouw. Ik hoop dat ik heel oud word en in een verre toekomst uitbloei tot een lief, broos vrouwtje.

Lees ook: ‘De angst dat ik heb gefaald is weg. Ik ben een gewone moeder’

Over Stefanie

Stefanie (48) adopteerde de kinderen van haar vriend. Elf jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.