Stefanie: ‘Hoewel ze volwassen is, blijft ze een beschadigd kind’

17 februari 2022

Onze dochter verhuist van de ene begeleid wonen plek naar de andere. Haar huidige appartement is mooi, met een steunpunt om de hoek, maar Faith voelt zich daar eenzaam en mist een tuin of balkon.

Op de locatie waar ze graag naartoe wil, zitten haar vrienden en hebben de appartementen een balkon. Dapper dat Faith is, liet ze zich daar op de wachtlijst zetten en ongeduldig dat ze is, mopperde ze, omdat ze zo lang moest wachten.

Spannend

Eindelijk is het zo ver. Voorafgaand aan de sleuteloverdracht heb ik een gesprek met Faith en haar begeleiding. Faith barst in tranen uit. Zo dichtbij wordt het te spannend. Ik aai over haar been en laat niet merken dat ik ook tegen de verhuizing opkijk.

De eerste klusdag: We trekken stroken lelijk behang van de muren. Faith kletst ons de oren van het hoofd. De tweede dag breng ik Dirk en Faith naar het nieuwe appartement en ga zelf weer naar huis voor onze jongste dochter. Als ik Dirk en Faith wil ophalen, groet Faith me niet. ‘Ben je moe?’ vraag ik. ‘Ja, ik wil naar huis!’ antwoordt ze boos.

Oud zeer

Ik kijk vluchtig rond en Dirk vertelt wat ik op mijn vrije dag in de woning kan doen. Het kost vijf minuten, maar wel vijf minuten te veel. Faith kan zich niet meer beheersen. Scheldend gaat ze haar nieuwe woning uit. Weg van ons. Ze moet een eind lopen, voor iemand die moe is.

Dirk heeft hard gewerkt. Morgen gaat onze wekker om 6 uur. Faith is dan vrij van dagbesteding. Ik moet moeite doen de zachtmoedige, lijdzame moeder te blijven. Oud zeer komt boven: ‘Stefanie is flink,’ zei mijn moeder vroeger. Thuis waren er moeilijkheden met twee van mijn zussen. Ik veroorzaakte weinig problemen, maar was wel een chagrijnige puber. Daar voelde ik mij schuldig over; mijn ouders deden zo hun best.

Te veel

Als Faiths begeleidster ´s avonds belt en begrip toont voor onze overprikkelde dochter, voel ik mij weer schuldig. Natuurlijk is het te veel voor Faith en hoewel zij volwassen is, blijft zij mijn kind en ook nog eens een beschadigd kind. Ze betuigt spijt. Het is al goed. In stressvolle situaties komen zwakke punten boven; Faith gaat schelden en ik ga me schuldig voelen. Maar we moeten op de been blijven. Het appartement is nog niet klaar. ´We weten welke kleuren je op de muren wilt. Blijf morgen maar lekker thuis om uit te rusten,´ stellen we aan Faith voor en dat is een goede zet voor iedereen.

Lees ook: ‘Morgen zie ik haar weer, samen met haar jonge ouders’

Over Stefanie

Stefanie (48) adopteerde de kinderen van haar vriend. Tien jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.