Stefanie: ‘Complete rust… totdat ik moet plassen’

23 september 2022

De vader van een schrijfster bracht zijn volwassen dochter elke dag een kom soep, omdat de schrijfster anders vergat te eten wanneer ze schreef. Een vrouw die op Wall Street werkte, ging zo in haar werk op, dat ze niet naar het toilet ging. Uiteindelijk kreeg ze blaasontsteking. Voor haar was dat een wijze les. Nu is zij mindfulness trainer.

Mindfulness

Ik heb mij tijdens een moeilijke periode, waarin ik geen contact had met 2 van mijn volwassen adoptiekinderen, ook in mindfulness verdiept. Daardoor weet ik dat je juist wel naar signalen van je lichaam moet luisteren. Toch benijd ik mensen die zo in hun passie opgaan, dat zij lichamelijke behoeftes uitschakelen. Ik romantiseer de bezieling van een eenzame schrijver die maar doorgaat zonder te eten, drinken, slapen of zelfs maar te plassen. Niet uit tijdsdruk, maar uit geestdrift.

Vredige bubbel

Mijn dochter is op schoolkamp geweest. Ze heeft het koud. Ik leg een deken over haar heen. Blij dat ze weer thuis is, ga ik met een tijdschrift naast haar op de bank zitten. Ze legt haar hoofd op mijn schoot en valt in slaap. Ik zit ontspannen te lezen en voel het warme hoofd op mijn benen. Complete rust…totdat ik moet plassen. Ik probeer het te negeren, want ik zit in zo’n vredige bubbel. Bovendien wil ik mijn dochter niet wakker maken. Ik ben niet meer zo wreed als toen ze klein was en ik haar tijdens een autorit wakker probeerde te houden, omdat ze anders de hele avond niet meer sliep. ‘Kijk een paard!’ riep ik dan, waarna de oogleden van mijn dreumes moeizaam open gingen. Nu laat ik haar slapen. Dan blijft ze vanavond maar gezellig op. Dit moment is waardevol. Tenminste, dat zou het zijn, als ik niet naar het toilet zou moeten. Hoewel mijn kind onder de passies in mijn leven valt, komt mijn primitieve behoefte daar dwars doorheen. Het warme hoofd op mijn schoot voelt ineens zwaar. Het tijdschrift verliest mijn interesse. Ik moet nu naar het toilet.

Echte passie

Voorzichtig schuif ik een kussentje onder het hoofd van mijn dochter en sta op. Gelukkig wordt ze niet wakker. Ik wil haar niet meetrekken in mijn onzin om basisbehoeften te negeren. Ik kan het zelf niet eens. Ik ben heel basic, niet zo passievol als echte schrijvers of medemoeders. Ach, wat maakt het uit. Al ga je tien keer plassen tijdens een passievol moment. Echte passie komt op je eigen manier vanuit het hart. Daardoor ervaar je geluk. Daar gaat het om.

Lees ook: ‘Een levensverhaal, zoals adoptiekinderen kunnen hebben, is mooi, maar ook pijnlijk’

Over Stefanie

Stefanie (48) adopteerde de kinderen van haar vriend. Elf jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.