Stefanie: de loyale kapster

16 september 2016

Christianne is kapster, en nu vraagt ze of Stefanie bij haar een vlecht kan maken. Stefanie twijfelt: ‘Vroeger maakte ik ooit eens een visnetje van elastiekjes in haar haren. Dat leek eerder op het visnet van een gezonken schip.’

Christianne is kapster, en nu vraagt ze of Stefanie bij haar een vlecht kan maken. Stefanie twijfelt: ‘Vroeger maakte ik ooit eens een visnetje van elastiekjes in haar haren. Dat leek eerder op het visnet van een gezonken schip.’

‘Wil je mijn haar doorvlechten?’ vraagt Christianne.
‘Waarom wil je ineens een vlecht? Ik weet niet of ik dat wel zo mooi kan’, antwoord ik een beetje geschrokken.
‘Dat doe je bij Adriana toch ook’, merkt Christianne op.
‘Ja, maar…’

Oké, Adriana kan, met haar vijf jaar, soms best kritisch zijn, maar zij is geen kapster. Ik bedoel, Christianne vraagt nogal wat van mij. De kapster kappen is zoiets als: een bloemstuk schikken voor de bloemist, een diagnose stellen bij de dokter of een liedje zingen voor de zanger. Ik voel direct een druk, al weet ik dat Christianne mijn creatie nooit zal afkeuren.

Vroeger maakte ik vaak een simpele vlecht in haar haren, niks doorgevlochten. Uiteindelijk heb ik in de lange haren van mijn drie oudste dochters leren doorvlechten. Gewoon door het te proberen. Voorheen kon ik dat helemaal niet. Ik ben geen type voor gefrunnik in haren of make-up, maar met al die dochters probeer je toch eens iets.

Christianne kwam vroeger eens thuis met een meisje dat een kunstig visnet van elastiekjes in haar haren had. Christianne wilde dat ook. De meisjes gingen voor mij zitten. Het vriendinnetje als voorbeeld, zodat ik ook een visnet bij Christianne kon maken. Ik werd er bloednerveus van, maar probeerde het wel.

‘Zo doet mijn moeder het niet’, zei het meisje.
‘Mijn moeder doet dat veel mooier’, ging ze pijnlijk verder.
‘Stom kind!’ dacht ik, al kon ik haar geen ongelijk geven. Mijn creatie leek totaal niet op het prachtige net van dat meisje.
‘Het is wel mooi!’ zei Christianne loyaal en wierp het meisje een nijdige blik toe.
‘Ik wil het er wel weer uithalen’, zei ik, maar dat wilde Christianne niet. En zo liep ze, uit pure loyaliteit, de rest van de dag met een net in haar haren dat leek op het net van een gezonken schip.

Ik wist nog niet dat zij kapster zou worden, maar was toen al bang om het verkeerd te doen. Nu is Christianne een goede kapster, maar haar loyaliteit is onveranderd. Ik heb de oudste meiden al jaren niet meer gevlochten en het verbaasde me dat ik het, nu Adriana lang haar heeft, nog steeds kan. De vlecht in Christianne’s haar is ook best mooi geworden. Goh! Een beetje verbaasd en een beetje trots kijk ik ernaar. Waarom ben ik toch altijd zo bang om te falen?

Stefanie (42) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 18 jaar!