Stefanie: ‘Ik verwelkom mijn derde kleinkind, de afstand went nooit helemaal’
21 juli 2022
Lief kindje Doe je oogjes maar open en kijk de wereld in
Ver
als de horizon
Dichtbij
omringt door een gezin
Liefdevol en geborgen
Zo kan jou niets gebeuren
Vlieg uit als een vlinder
En open alle deuren
Derde kleinkind
Zo verwelkom ik mijn derde kleinkind. De afstand went nooit helemaal. Ik voel het wel even, maar ben niet verdrietig. Natuurlijk ontdekte ik dat ze is geboren, al ontvingen we geen geboortekaartje. Bij het eerste kindje van deze dochter kwam er wel bericht, maar wanneer ik behoedzaam een stapje naar voren zette, zette mijn dochter een grote stap naar achteren. Een cadeautje sturen mocht aanvankelijk wel, maar langskomen niet. Een pakketje voor de tweede verjaardag van het oudste kleinkind kwam retour en een nieuw adres werd niet gegeven. Schuldgevoel, zorgen, pijn, slachtoffergevoelens. Ik heb ze ooit gekend.
Gebroken (adoptie)gezin
Bij een therapeut praatte ik een koffer met verantwoordelijkheidsgevoel, faalangst en verdriet leeg. Er waren toen nog geen kleinkinderen, maar het gevoel van het gebroken (adoptie)gezin was er al wel. Het leven is lichter sinds ik veel negatieve gevoelens kan loslaten. Ik heb geen controle over de situatie en ben er geen slachtoffer van.
Appje
Mijn dochter is volwassen. Zij heeft een gezinnetje en ik hoop dat ze gelukkig is. Maar wat doe ik nu ik weet dat haar tweede kindje is geboren? Ik heb alleen een mobiel nummer van mijn dochter en stuur een appje: ‘Gefeliciteerd met jullie kindje. Ik wens jullie veel geluk toe.´ Daarbij plaats ik een bloem en een vrolijk kuikentje.
Een felicitatie-appje sturen na de geboorte van je kleinkind is ronduit vreemd. Ook dat laat ik los. Ik heb nou eenmaal geen adres en wil het gezin niet verstoren door te bellen. Toch geef ik met het appje aan, dat ik hen niet vergeet.
Een uur later komt er een ‘bedankt’, zonder emoticon of symbool. Zelfs geen leesteken dat een gevoel verraadt.
Onvoorwaardelijk
Vaak nemen volwassen kinderen hun ouders op een gepaste manier mee in hun eigen leven. Soms gaat het mis. Bij aangenomen kinderen komt afstand tussen ouder en kind vaker voor dan bij biologische kinderen. Ik ben dankbaar voor het goede contact met mijn andere dochters. Mijn adoptiezoon heeft het contact met mij voorzichtig hersteld. Ik zie hem en zijn gezinnetje wel.
Wellicht zet mijn pas bevallen dochter mij in een kwaad daglicht, om de afstand te rechtvaardigen of de angst voor hechting te verdoezelen. Dat geeft niet. Ik wil alleen laten merken dat het gevoel voor mijn kinderen er onvoorwaardelijk zal zijn, ook als dat bij één van hen niet wederzijds is.
Lees ook: ‘Ze gaat vol in de aanval: op mijn buik, op mijn gezicht’
Over Stefanie
Stefanie (48) adopteerde de kinderen van haar vriend. Elf jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.
