Stefanie: eigen toekomstbeeld

28 april 2017

Adriana weet het nu al: ze wil dolgraag kinderen.

Adriana weet het nu al: ze wil dolgraag kinderen.

We zijn op kraamvisite. Adriana zit naast mij op de bank. Ze schuift steeds dichter naar de baby toe, die lekker bij zijn moeder op schoot ligt. Zachtjes aait Adriana over zijn voetje. Ik herken mezelf in mijn dochtertje. Van jongs af aan ben ik ook gek op baby’s.

Als we weer thuis zijn, zegt Adriana: ‘Ik wil ook wel een broertje.’
‘Lief hé, zo’n klein baby’tje', antwoord ik. Nu aai ik over het voetje van mijn zesjarige meisje.
Jij kunt wel een baby krijgen', zegt Adriana hoopvol. Ik glimlach. Ik zei precies hetzelfde tegen mijn moeder toen ik klein was. Wat wilde ik graag een broertje of zusje, maar ik ben de jongste gebleven. Ik leg aan Adriana uit dat de kans op een baby voor mij erg klein is.
‘We hadden hulp van de dokter nodig om jou te krijgen', zeg ik. 'Papa en ik zijn heel gelukkig, omdat we jou hebben gekregen. Er zijn mensen die helemaal geen kindje kunnen krijgen', voeg ik er als dooddoener aan toe. Daar heb ik direct spijt van. In de onbevangen belevingswereld van mijn dochtertje is alles mogelijk.

Mijn opmerking heeft weinig indruk op Adriana gemaakt. Ze denkt aan de blauwe sokjes die we aan het pasgeboren jongetje hebben gegeven. Adriana had liever de roze gekocht.
‘Als ik later een baby krijg, koop ik die roze sokjes', zegt ze. Ze wil graag kinderen. In haar toekomstbeleving gebeurt dat ook. Gelukkig is die kans reëel.

Ik dacht dat je adoptiekinderen simpel kunt grootbrengen met liefde, geduld en eerlijkheid. Dat was mijn toekomstbeeld. Ik zou de oudste kinderen niet willen missen, maar simpel is het opvoeden niet geweest. Er kwamen veel problemen en emoties bij kijken. Dat wist ik twintig jaar geleden gelukkig niet. Door mijn rooskleurige toekomstbeeld heb ik het volgehouden en hebben we samen met de oudste kinderen toch dierbare jaren gehad. Het is bij het ene kind anders gelopen dan bij het andere. Ik verlang naar meer harmonie, maar de impact van verwaarlozing in de hechtingsjaren van een kind is groot. Hierdoor kan het bij sommige kinderen lastig zijn om met hen een nauwe vertrouwensrelatie aan te gaan. Het zal vast steeds beter gaan. Aan dat positieve toekomstbeeld houd ik mij vast om verder te kunnen.

Ik ben eerlijk tegen Adriana, maar zal haar nooit beroven van haar eigen toekomstbeeld. Het is onderdeel van haar geluk.

Stefanie (43) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 6 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 18 jaar!