Stefanie: fonetisch schrijven

9 juni 2017

Adriana begint met schrijven en dat maakt Stefanie ontzettend trots.

Adriana begint met schrijven en dat maakt Stefanie ontzettend trots.

‘Ik ga allemaal leuke dingen tekenen en schrijven’, zegt Adriana. Ze zit in de auto met het schrift dat ik haar heb gegeven op schoot. In haar hand heeft ze een pen waar een welpje op staat. Eerst tekent Adriana een babyleeuwtje. Daarna spelt ze hardop de zin die ze bij haar tekening opschrijft: ‘Welpje speelt met de bal.’ Ze laat het mij lezen: ‘Welpju spilt met d bal.’
Als we bij het natuurpark de auto uitgaan om te wandelen, neemt Adriana haar pen en schrift mee. Tijdens de wandeling gaat ze af en toe op de grond zitten om iets op te schrijven: ‘d boom sijn moi.’ (de bomen zijn mooi) ‘d fogols vlutun.’ (de vogels fluiten).

Elke keer als Adriana mij het schrift overhandigt om mij haar zinnetjes te laten lezen, voel ik een tinteling vanbinnen. Ik ervaar lijfelijk hoe trots mijn dochtertje op zichzelf is.  Meebeleven hoe je kind leert schrijven is speciaal. Meebeleven hoe je kind leert lezen is wonderlijk. Het leren schrijven is even wonderlijk, maar daarnaast ook kunstig en grappig. Adriana proeft eerst de klank van een woord en schrijft het daarna vol overtuiging op. Na de zomervakantie gaat Adriana naar groep 3. Daar is ze echt aan toe. Ze ontwikkelt zich snel.

Faith, kon, doordat ze verwaarloosd was, tot ver na haar vierde verjaardag niet praten. Dat zij toch zeer goed heeft leren praten, was voor ons een enorm wonder. Toen zij later zelfs leerde lezen en schrijven, was dat een extra groot wonder. Ineens schreef ze het woord ‘bal.’ Bij het zien van dat woord, dacht ik niet aan de gemiddelde ontwikkeling van een kind. ‘Hoe doet ze dat?’ vroeg ik mij verwonderd af. Het geschreven woord van een kind heeft iets magisch. Natuurlijk weet je of je kind voorlijk is of achter loopt, maar op het moment dat het je trots een geschreven woord toont, voel je alleen die bijzondere tinteling vanbinnen. Dat is de kracht van de persoonlijke groei van een kind.

Als we weer thuis zijn, heeft Adriana het schrift nog steeds bij zich. Ze kijkt uit het raam. ‘Kijk, een babypoesje', zegt ze, als een cyperse kat de straat oversteekt. ‘Volgens mij is het geen baby meer', zeg ik. De kat lijkt mij eerder een oud scharminkeltje. ‘Jawel, het is een kitten', zegt Adriana zelfverzekerd. Ze opent het schrift en schrijft het ware woord: ‘kitun’. 

Stefanie (43) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 18 jaar!