Stefanie: ‘De angst dat ik heb gefaald is weg. Ik ben een gewone moeder’

5 mei 2022

We rijden naar een huisje in een buitendorp. Mijn dochter heeft een meisje leren kennen dat daar woont. Heerlijk dat ze zo gemakkelijk vriendinnen maakt. De moeder van het kind is aan het werk, maar oma past op en mijn dochter is van harte welkom.

De nieuwe vriendin zit naast oma aan de keukentafel. Mijn dochter en ik nemen tegenover hen plaats. De meiden gaan tekenen en voor ik het weet, zit ik met oma aan de thee. We kletsen zomaar wat, totdat de vrouw vraagt of ik nog meer kinderen heb. Ik vertel over mijn oudste vier kinderen en zeg erbij dat ik ze heb geadopteerd en dat er daardoor een groot leeftijdsverschil is tussen hen en mijn jongste dochter. Mijn jongste dochter zegt trots: ‘Mijn oudste zus is al dertig.’

Kleinkinderen

‘Ben je dan ook al oma?’ vraagt de grootmoeder. Ik zeg dat mijn een na oudste dochter en mijn zoon allebei een kindje hebben. Hoewel deze informatie klopt, leg ik toch uit dat ik het kindje van mijn dochter niet ken, omdat ik geen contact met die dochter heb. Ook zeg ik dat ik mijn zoon lange tijd niet zag, maar dat er voorzichtig weer contact is, waardoor ik zijn kind wel zie. ‘Met de andere twee adoptiekinderen heb ik een hele goede band. Net zoals met mijn biologische dochter,’ zeg ik zomaar tegen de onbekende vrouw.

Kinderen kunnen afstand nemen en ervoor zorgen dat ik mijn kleinkind niet zie. Dat veroordeel ik niet, al is het verdrietig. Maar mijn open karakter kan niemand mij afnemen.
De oma reageert begripvol. Inmiddels heb ik het vertrouwen gekregen dat niemand mij als moeder afkeurt. De angst dat ik heb gefaald is weg. Ik ben een gewone moeder. De slechte levensstart van de kinderen maakt het verschil. Gelukkig heb ik ook de ervaring dat een mooie moeder- en kindband met een adoptiekind zeker mogelijk is.

Gelukkige moeder

Als ik weer ga, zijn de meiden nog steeds aan het tekenen. Mijn dochter heeft het zichtbaar naar haar zin. Ze heeft de zekerheid dat haar moeder haar op de afgesproken tijd ophaalt, dat er thuis een bord warm eten voor haar klaar staat en dat ze alle aandacht krijgt, wanneer ze over haar nieuwe vriendin wil vertellen. Het is vanzelfsprekend voor haar. Zo’n jeugd verdient ieder kind en heb ik al mijn kinderen proberen te geven. Volgens mij doe ik het, ondanks alles, zo gek nog niet. Als een gelukkige moeder rijd ik naar huis.

Lees ook: ”Waarom maak jij altijd alles van mij kapot!’ roept mijn dochter’

Over Stefanie

Stefanie (48) adopteerde de kinderen van haar vriend. Elf jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.