Stefanie: het dekbeddenfeest

21 juli 2017

Stefanie doet er alles aan om haar kinderen fijne jeugdherinneringen mee te geven. Ze ontdekt dat het in de kleinste dingetjes zit.

Stefanie doet er alles aan om haar kinderen fijne jeugdherinneringen mee te geven. Ze ontdekt dat het in de kleinste dingetjes zit.

Welke jeugdherinnering zouden mijn adoptiekinderen koesteren uit de tijd dat zij al bij Dirk en mij woonden? Het bedritueel met liedjes zingen en voorgelezen worden? De kerstbrunches, compleet met rood tafellaken, lekkere broodjes en 5 euro onder het bord? De vakantie in de wigwam? Bij het kijken naar de ontelbare foto’s die ik heb gemaakt, komen herinneringen naar boven.
‘Ze erven geen geld, maar fotoboeken', zei Dirk vroeger al tegen mij. Mooie herinneringen kunnen niet worden afgedwongen door foto’s, maar zitten vanbinnen. Het zijn vaak gewone momenten, waarvan een speciaal gevoel is blijven hangen. Ondanks hun moeilijke start hoop ik dat mijn oudste kinderen gelukkige herinneringen hebben.

Ik moet hieraan denken als ik de bedden verschoon: de boxspringcombinatie van Dirk en mij in de lengte en Adriana’s eenpersoonsbed daar tegenover in de breedte. Er zit ongeveer 75 centimeter tussen onze bedden. Net genoeg ruimte voor een hoogpolig, roze voetenmatje. Genoeg ruimte voor Adriana om te spelen en bij ons op de kamer te blijven slapen, zolang Christianne nog op de andere, grote slaapkamer slaapt. Het afgehaalde beddengoed draait al in de wasmachine en ik heb schoon goed gepakt.
‘Adriana, ik ga de bedden doen!’ roep ik naar beneden. Als ik het zou wagen om zonder haar de bedden te verschonen, zou ze verontwaardigd zijn. Ik doe de hoeslakens over de matrassen. Adriana kletst honderduit en maakt koprollen op het bed. Als Adriana’s bed klaar is, zet ze zelf haar knuffeldieren erop terug.

Het is de kunst om het lits-jumeaux dekbed zonder bobbels in het dekbedovertrek te krijgen. Ik ga op het grote bed staan, pak de punten van zowel het dekbed als het overtrek vast en klop de boel op, alsof ik een deken uitklop. Adriana staat al klaar op de rand van haar eigen bed.
‘Ik mag toch altijd tien keer?’ vraagt ze.
‘Ja, tien keer', bevestig ik. We tellenen op drie springt ze in het door mij opgebolde dekbed, dat direct naar beneden ploft. Ik laat de zijkanten over Adriana heen vallen. Gauw krabbelt mijn dochtertje uit haar holletje om weer op de rand van haar bed te gaan staan.
‘Hoe vaak mag ik nog?’ vraagt Adriana. Haar wangen zijn rood. Haar ogen stralen. Zou dit regelmatig terugkerende dekbeddenfeest in haar hoofdje worden opgeslagen als een gelukkige jeugdherinnering?

Stefanie (43) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 18 jaar!