Stefanie: het magische is er voor altijd af

24 november 2017

Afgelopen zomer had Adriana het er al over. Zomaar ineens, zittend op een kleedje achter huis vroeg ze: ‘Bestaat Sinterklaas wel echt?’

Afgelopen zomer had Adriana het er al over. Zomaar ineens, zittend op een kleedje achter huis vroeg ze: ‘Bestaat Sinterklaas wel echt?’

Ik voelde het vanbinnen knagen, alsof ik iets van de kinderlijke onschuld zou wegnemen, maar gaf eerlijk antwoord. Ik begon over een bisschop die vroeger leefde, goed was voor de armen en hen soms stiekem geschenken gaf. ‘Door die Sint Nicolaas is later het sinterklaasfeest bedacht. Daarom vieren we dat nu met cadeautjes voor elkaar.’

Adriana besteedde weinig aandacht aan mijn antwoord. Misschien ging het nog wat langs haar heen. Toen we in oktober een dik speelgoedboek kregen, vinkte ze gewoon aan wat ze van Sinterklaas wilde hebben. Geloofde ze toch nog in de goedheiligman?

’s Avonds in bed vroeg Adriana of ik ‘Flamenkita’ weer eens wilde voorlezen. We hadden dat Spaanse sprookje al zo vaak van de bibliotheek geleend, dat ik het vorig jaar als sinterklaascadeautje had gekocht.

‘Hoe weet Sinterklaas dat ik ‘Flamenkita’ mooi vindt?’ vroeg Adriana nu ineens.
‘Dat heb ik al eens uitgelegd’, antwoordde ik.
‘Zeg het nog maar een keer’, gebood mijn dochtertje.
‘Wil je het echt weten?’
‘Ja’, antwoordde Adriana vastberaden.

Ik vertelde weer hetzelfde verhaal over de bisschop.
‘Wie kopen de cadeautjes dan?’ vroeg Adriana.
‘Vaders en moeders.’
‘Jullie?’ vroeg Adriana vol verbazing. ‘Hebben jullie dan zo veel geld?’
Ik glimlachte naar mijn tevreden kind, want zo overdreven doen wij het niet.
‘Ik krijg tranen in mijn ogen’, zei Adriana.
‘Vind je het jammer dat Sinterklaas niet bestaat?’ vroeg ik.
Ze knikte.

Tijdens de intocht van Sinterklaas trapte ik er weer in. Adriana liep achter de Pieten aan. Ook wilde ze een hand van Sinterklaas. In plaats daarvan kreeg ze een aai over haar bol, waar ze ook blij mee was.
Ze gelooft toch nog, dacht ik weer, maar toen ze ’s avonds haar schoen mocht zetten, zei ze: ‘Jullie doen er iets in.’
Nu is het magische er voor altijd af.

‘Ik geef jullie ook iets. Niet kijken!’ zegt Adriana. Ze pakt mijn laars en een schoen van Dirk en stop er iets van zichzelf in. Geloof of ongeloof, zondagochtend is Adriana hoe dan ook vroeg wakker. Ze is nieuwsgierig naar de inhoud van haar schoen. Ik wil ook wel weten wat Adriana in mijn laars heeft gestopt. Om 06.30 uur sluipen we vol verwachting naar beneden. 

Stefanie (44) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 6 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 18 jaar!