Stefanie: het verborgen zilver

12 augustus 2016

Stefanie heeft een paar grijze haren, dus vraagt ze Christianne ze te verven.

Stefanie heeft een paar grijze haren, dus vraagt ze Christianne ze te verven.

‘Christianne, wil je mijn haren verven?’
Ik ben wanhopig. Het stiekeme zilver is niet tegen te houden. Het woekert overal doorheen. Een verfje zo vlak voor de vakantie zal mij even het gevoel van de eeuwige jeugd geven. Ik frons tegen mijn spiegelbeeld. Het maakt mij er niet jonger op. Ik strijk door mijn haren, waardoor mijn scheiding anders valt en de grijze haren bedekt worden. Dankbaar glimlach ik naar de spiegel. Nu komen de vriendelijke kraaienpootjes naast mijn ogen tevoorschijn.

Ik schaam mij voor mijn grijze haren, alsof ze iets ongehoords zijn, zoals verdwaalde snorharen. Ik vind grijze haren bij andere mensen helemaal niet lelijk, maar het is gewoon mijn tijd nog niet. Ik heb een kind van vijf! Mijn vriendin merkt mijn grijze sprieten ook al op. Zelf heeft ze mooie, dikke haren in een ondefinieerbare kleur, waarbij grijze haren niet opvallen. Als ik zeg dat Dirks baard grijs wordt, zegt mijn vriendin dat ze een grijze baard mooi vindt. Ik vind grijze haren bij mannen ook mooi. Toch is het oneerlijk. Bij mannen is het allemaal mooi: grijze haren, kraaienpootjes, snorharen.

Zijn grijze haren genetisch bepaald of krijg je ze van een zorgelijk bestaan? Aan zorgen heb ik geen gebrek. Er zijn nu twee kinderen de deur uit, maar zorgen zullen er altijd blijven. En al zou ik ooit meer rust in mijn leven krijgen, dan komt mijn oorspronkelijke haarkleur toch niet meer terug. Het grijs is onomkeerbaar en ik weet zelf wat er onder de verbloemende verflaag zit.

Ik heb twee pakken haarverf gekocht: donker mahonie. Een te warme kleur voor de zomer. Geen probleem, als het maar grijs dekkend is! Dat is het gelukkig. Al is dat geluk van tijdelijke duur. Ik weet dat ik binnen twee weken de eerste grijze sprietjes weer zal zien. Misschien moet ik langzaam naar een lichtere kleur overgaan, totdat ik het onvermijdelijke grijs zal accepteren. Mijn moeder verfde haar haren lange tijd voor mij, omdat ze mij op latere leeftijd kreeg. Toen ze het verven een tijdje verwaarloosd had, zei ik als vijfjarig kind tegen haar: ‘Mama, wat heb je mooie haren.’ Vanaf die dag accepteerde ze het grijs. Ik hoop dat Adriana ook eens iets positiefs over mijn grijze pruik zal zeggen, al geef ik haar daar de kans nog niet voor. De pakken verf staan op tafel en ik zit klaar met een oude handdoek om mijn schouders.

Stefanie (42) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 18 jaar!