Stefanie: ‘Als juf zou ik de kinderen veel te serieus nemen’

9 juni 2022

Een gemiste roeping dat ik geen juffrouw ben geworden? Nee hoor. Ik heb respect voor de leerkrachten die op de school, waarop mijn dochter zit, werken. Knap hoe zij een dagprogramma afwerken. Ik zou daar te lang over doen.

Toen ik mee was op kamp en in een slaapzaal de kinderen naar bed hielp, kwam één van de leerkrachten binnen en zei: ‘Hoe kan het dat er nog kinderen naast de bedden staan, terwijl ze er hiernaast allemaal al in liggen?’ Ik knikte verontschuldigend, maar dacht: Hoe kan het dat ze hiernaast zo snel in bed liggen? Alle kinderen moesten spulletjes uit hun tas hebben. Ondertussen vertelden ze van alles aan mij. Dat kan toch niet vlug?

Luizenouder

Als juffrouw zou ik de kinderen veel te serieus nemen, waardoor een schooldag met onvoldoende theoretische kennisoverdracht voorbij zou gaan.
Sinds de coronaperikelen op de achtergrond zijn geraakt, wilde ik weer helpen op school. Ik gaf mij op als luizenouder. Thuis hebben we al lange tijd geen luizen meer gehad, maar ik heb genoeg ervaring met luizenpluizen. Op de dagen van de controle moest ik steeds werken. Gelukkig doe ik voor de derde keer mee met de hercontrole – voor kinderen die op de controledag ziek waren of luizen hadden.
Voordat ik de betreffende kinderen uit de klassen haal, oefen ik hun mooie namen. Ik doe mijn best ze goed uit te spreken.

Gemiste roeping?

Ik noem maar een paar namen op. Toch willen de kleuters allemaal wel met mij mee, al gaat het uitstapje niet verder dan de grote tafel in de hal van de school. Ook de kinderen uit groep 3, 4 en 5 lijken er zin in te hebben.
Ik ga grondig door de haarbossen. Sommige kinderen zijn verlegen. Anderen kletsen onophoudelijk over broertjes en zusjes, verjaardagen en huisdieren. Ik vind alle kinderen aandoenlijk.
De bovenbouwers zijn minder spraakzaam. Ze giechelen een beetje. Complimentjes over hun coole kapsels lijken ze toch wel leuk te vinden. Vroeger wist ik niet zo goed wat ik met (pre)pubers moest. Nu vind ik ook die fase bijzonder en soms zelfs humoristisch.

Na een uur sta ik weer buiten. Ik fiets gauw naar de supermarkt, want op vrije dagen heb ik het druk. Hoewel ik de pedalen vlug in de rondte trap, plakt er een voldane glimlach op mijn gezicht.
Toch een gemiste roeping? Nee, ik heb een leuke baan en zou door mijn overgevoeligheid vast niet geschikt zijn als leerkracht. Maar een leven zonder kinderen om mij heen kan ik mij niet voorstellen. Zij kleuren mijn dag.

Lees ook: ‘Het is niet gelukt om alle vier een veilige hechting te geven’

Over Stefanie

Stefanie (48) adopteerde de kinderen van haar vriend. Elf jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.