Stefanie: ”Waarom maak jij altijd alles van mij kapot!’ roept mijn dochter’
28 april 2022
Snel door het huis. Druk, druk, druk. Ik pak Adriana’s haasje van keramiek uit de boekenkast en wil het naar haar slaapkamer brengen; Pasen is al lang voorbij. Plotseling valt het op de grond. De oren springen eraf. O nee, Adriana is zelf zo voorzichtig met haar spullen.
Ik biecht op wat er is gebeurd en laat de reactie over mij heen komen. ‘Waarom maak jij altijd alles van mij kapot!’ roept mijn dochter. Zeggen dat ‘altijd alles’ best iets genuanceerder kan, is nu niet tactisch, dus zeg ik: ‘Ik begrijp dat je boos op mij bent.’
Ik probeer de oren te plakken. De keramiek is bedekt met een viltachtige laag, die het lijmen bemoeilijkt. En doordat de oren naar achteren hellen, blijven ze alleen zitten, als ik er een elastiekje om wikkel. Adriana vindt het lelijk. Toch zet ik het haasje weer in de boekenkast. Het fragiele beeldje mag niet aangeraakt worden. ‘Ik koop een nieuwe voor je’, beloof ik.
Zoektocht
Als ik naar de betreffende winkel ga, zijn de paasspullen natuurlijk opgeruimd. Wanhopig vraag ik aan een verkoopster of er in het magazijn nog zo’n haasje ligt. ‘Ik heb die van mijn dochter kapot laten vallen. Ze is erg verdrietig,’ vertel ik. ‘Die zijn al lang weg,’ antwoordt de verkoopster kortaf. Ze heeft duidelijk geen zin in sentimenteel gedoe.
Als ik het centrum heb doorkruist, concludeer ik dat niets het haasje evenaart. Het tuincentrum! bedenk ik. Ik verruil mijn fiets voor de auto en rijd naar het tuincentrum. Geen resultaat. Ik besluit een winkel, die ik al heb gehad, nogmaals te bezoeken en zie daar een zwaan van keramiek. Hij is bedekt met een vilten laagje, maar dat is beschadigt en het is de laatste zwaan. Ik mag hem voor de helft van het geld meenemen, maar geld speelt nu geen rol. Dan zie ik een beeldje van een hondje. De hond lijkt op die van Adriana’s grote zus, waar Adriana zo gek op is. Dit wordt hem, besluit ik.
‘Schattig!’ roept Adriana, als ze het hondje ziet staan. Opgelucht vertel ik dat ik deze, in plaats van het haasje, heb gekocht. ‘O’, antwoordt Adriana teleurgesteld. Ik weet het, hoeveel moeite ik ook heb gedaan, een hond is geen haas.
Adriana is gewoon weer vrolijk. Het haasje is onvervangbaar, maar dat geeft niets. Het gaat erom dat mijn kind serieus genomen wordt als ze verdriet heeft of boos is. Misschien nam ik het hele verhaal iets te serieus, maar gelukkig heeft mijn kind geen idee hoe lang ik naar het haasje heb gezocht.
Lees ook: ‘Ik vind het eng. Stel dat er een bakje losschiet!’
Over Stefanie
Stefanie (48) adopteerde de kinderen van haar vriend. Elf jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.
