Stefanie: ‘Ik ben een kattenmens, daar kan ik niets aan doen’
9 september 2022
Ik hou van dieren, dus ook van honden. Vooral van de golden retriever van mijn oudste dochter, een aandoenlijk reutje van net een jaar.
Wij hebben een kat en cavia’s. Ondanks het schuldgevoel naar de hond van mijn oudste dochter en de cavia’s van mijn jongste telg, ben ik iets meer een kattenmens. Daar kan ik niets aan doen. Het is net zoiets als met eten: je houdt van zoet of hartig. Zoiets zit waarschijnlijk in de genen.
Altijd welkom
Een kat wekt bij mij een gevoel van rust en tevredenheid op. Ik geloof dan ook heilig dat katten een stressverlagende werking hebben. Bovendien zijn ze vertederend en grappig en hebben een mysterieuze aantrekkingskracht. Maar dat neemt niet weg dat de hond van mijn dochter een schatje is. Hij is altijd welkom bij ons. Ook al moet de kat dan naar boven en het bijzettafeltje aan de kant. Als onze dochter vraagt of we willen oppassen, doen we dat graag. Zij staat ook altijd voor ons klaar.
Uitlaten
De hond blaft niet meer als mijn dochter en haar vriend weg gaan. Hij voelt zich bij ons al aardig thuis. Als zijn enthousiasme-uurtje voorbij is, gaat hij lekker liggen.
Mijn jongste dochter wil hem wel uitlaten. De hond kan flink aan de riem trekken, maar zij is een krachtig kind dat de hond goed de baas is. Mijn armen zijn niet sterk en streng ben ik zeker niet. Ik ben al slap in het opvoeden van kinderen, laat staan van honden. Maar als mijn jongste dochter naar een vriendin gaat, neem ik het uitlaten toch voor mijn rekening.
Goede match
De jonge hond rent voor mij uit en ik hobbel er achteraan. Ik weet niet hoe je een trekkende hond moet handhaven en probeer maar wat. Tot mijn verbazing kan ik het best. ‘Stop, mooi naast!’ zeg ik rustig, maar resoluut tegen de hond. Het werkt. Als hij weer begint te trekken, herhaal ik het. De hond luistert echt. Af en toe kijkt hij me zelfs guitig aan, alsof hij wil vragen: ‘Doe ik het zo goed?’
Als we moeten oversteken, stopt hij wel, maar gaat op mijn commando niet zitten.
Hij zal wel denken: Ga zelf zitten. Tja, ik weet niet eens waarom ik ‘zit’ zei. Eigenlijk zie ik het nut er ook niet van in om voor het oversteken te gaan zitten. Hij stopt toch netjes?
De hond trekt niet meer. ‘Zo mak als een lammetje,’ app ik naar mijn dochter. Ik ben best trots op de goede match tussen de lieve viervoeter en mij.
Lees ook: ‘Afspreken met vriendinnen lukt zelden’
Over Stefanie
Stefanie (48) adopteerde de kinderen van haar vriend. Elf jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.
