Stefanie: ”Vertel je weer over de kozijnenfabriek?’ vraagt mijn jongste dochter’
19 april 2022
‘Vertel je weer over de kozijnenfabriek?’ vraagt mijn jongste dochter als ze in bed ligt. Het is één van haar favoriete verhalen.
Toen ik begin twintig was, werkte ik op het kantoor van een kozijnenfabriek. Een familiebedrijf met een vreselijke sfeer. Ik ben daar ziek weggegaan; prima vertelstof dus!
Roddelmeisjes
Mijn werkplek was een aquarium; een met glas omgeven kantoortje. Achter mij zaten twee roddelmeisjes samen met de jongste broer Jonker, die smakelijk met hen mee roddelde. De zussen Jonker, die ook voor het bedrijf werkten, werden door de roddelmeisjes als dom bestempeld en belachelijk gemaakt. Totdat ze het kantoor binnenkwamen en schijnheilig begroet werden. De kans om over mij te roddelen, kregen de meisjes wanneer de oudste broer Jonker mij telefonisch toeblafte: ‘Doe mij even een kop koffie.’ Dan draafde ik met een kopje koffie naar zijn kantoor met leren fauteuils en een enorm, eikenhouten bureau.
Brieven en bonbons
Op een dag vond ik bonbons in mijn bureaulaatje. Een man uit de fabriek was verliefd op mij. De liefde was niet wederzijds. Ik vertel mijn dochter dat ik de bonbons ’s avonds met papa heb opgegeten – Dirk en ik hadden in die tijd al contact. Een verhaal om van te smullen, maar wat een verraad voor die arme collega!
‘En verder?’ wil mijn dochter weten. ‘De vader van de broers, de oude Jonker, liet mij brieven typen over de oldtimervereniging, waarvan hij in zijn privéleven lid was. Ik kreeg kladjes met hanenpoten en verwijzingspijlen, die in het Engels vertaald moesten worden. Ik kwam erin om en moest zelfs een keer overwerken voor zo’n onmogelijke brief. De oude Jonker zorgde niet voor een maaltijd. Roddelmeisjes 1 gaf me een krentenbol, voordat ze naar huis ging.’
Niet alleen goed of slecht
Zo leer ik mijn dochter dat niemand alleen goed of slecht is. Roddelmeisje 2 kon bijvoorbeeld grappig doen. Toen het liedje Hoofd, schouders, knie en teen op de radio was, deed ze samen met mij de gebaren erbij, totdat de oude Jonker blafte dat we onmiddellijk aan het werk moesten gaan.
‘Hoe zagen ze eruit?’ vraagt mijn dochter. Ik omschrijf ze. Foto’s op social media laat ik achterwege. Niet om mijn oud-collega’s te sparen, maar ik gun mijn dochter haar eigen beeld. De werkelijkheid is vaak ontluisterend.
‘Vertel je morgen verder?’ vraagt mijn kind, wanneer ik ermee stop.
Als ik de volgende dag niet al te tactisch tegen mijn dochter zeg: ‘Doe die tablet even uit,’ antwoordt ze: ‘Doe mij even een kop koffie.’ Ik lach om haar reactie. Die baan heeft mij prachtige verhalen opgeleverd. Doe mij nog zo’n verhaal!
De branche van het familiebedrijf en de gekozen achternaam zijn niet de werkelijke bedrijfssector en naam.
Lees ook: ‘Haar gemoed gaat vaak in pieken en dalen’
Over Stefanie
Stefanie (48) adopteerde de kinderen van haar vriend. Elf jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.
