Stefanie: ‘Verdriet over wat volgde, mag er zijn, maar we moeten verder’

31 maart 2022

Mijn jongste dochter vindt op zolder een zelfgemaakt familiekwartet. ´November 2003´ staat erop. Toen waren mijn adoptiekinderen 8, 8, 9 en 12 jaar en maakten alle vier hun eigen kwartet.

Ik tekende mezelf, Dirk en onze katten. Het werd een uniek geheel. Af en toe deden we het spel, zonder te vermoeden dat de contacten met sommige kinderen later moeizaam zouden verlopen. Herinneringen aan het spel zijn vrolijk. Verdriet over wat later volgde, mag er zijn, maar we moeten verder. ‘Het leven is wat het is.’ Dat wil ik Adriana meegeven, als er zich nare dingen in het leven voordoen, waar je geen invloed op hebt. Zo houd je oog voor de mooie kant van het leven.

Adoptiekinderen

Ik zie een tekeningetje van onze oudste dochter, waarop ze verbeeldde dat ze met lange tanden at. De band die ik met haar heb, is nog steeds ijzersterk. Daar verpest een bord spruitjes niets aan. Met onze dochter die begeleid woont, gaat het sinds haar verhuizing ook heel goed. En ik heb weer contact met mijn zoon en zijn prille gezinnetje. Met één adoptiedochter lijkt de breuk steeds definitiever te worden. Dat kon ik mij niet voorstellen, toen zij vroeger ijverig aan het kwartet werkte.

Kwartetspel

Adriana wil ook een kwartetspel van onszelf maken. ‘We moeten eerst zinnetjes bedenken, bijvoorbeeld: Adriana rijdt paard,’ zeg ik. ‘Adriana is druk!’ roept mijn dochter over zichzelf.
We bedenken toepasselijke items voor onszelf, Dirk, onze kat en cavia’s. Adriana tekent haar eigen kwartet. Ik begin aan die van mij. Ik ben geen tekenwonder. Maar als ik de oude tekeningetjes van mezelf bekijk, valt het me wel op, dat ik veranderd ben. Nu teken ik de bril, die ik inmiddels heb. Na mezelf, begin ik aan Dirk. ‘Je tekende papa de vorige keer veel mooier,’ merkt mijn kritische dochter op. ‘Toen was papa ook mooier,’ antwoord ik gekscherend. ‘Dat is zielig voor papa!’ roept Adriana verontwaardigd. Dirk zit naast mij achter de laptop. Ik knipoog naar hem en zeg: ‘Maar nu is hij nog liever.’
‘Het was toen veel leuker met zoveel mensen die zichzelf tekenden,’ gaat Adriana verder. Ze ziet vast een idyllisch plaatje voor zich: een tafel vol kinderen die vrolijk aan het tekenen zijn. Maar leuker dan nu was het zeker niet. Het was complex. Ik voel me nu veel rustiger.
’s Avonds in bed zegt Adriana: ‘Ik ben zo blij met het kwartetspel.’
‘Ik ook,’ antwoord ik. Het leven is wat het is en wát het nu is, is superfijn!

Lees ook: ‘Bezuinig ik pas nu ik in mijn portemonnee word geraakt?’

Over Stefanie

Stefanie (48) adopteerde de kinderen van haar vriend. Elf jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.