Stefanie: ‘We lopen de camping op en nemen ons meisje mee naar huis’

16 augustus 2019

Adriana mag met haar vriendinnetje Sanne een midweek in de caravan van Sanne’s opa en oma logeren. Heel leuk, als logeren niet zou betekenen dat je ergens zonder ouders moet slapen.

Adriana mag met haar vriendinnetje Sanne een midweek in de caravan van Sanne’s opa en oma logeren. Heel leuk, als logeren niet zou betekenen dat je ergens zonder ouders moet slapen.

Mooi plekje

Dirk en ik brengen Adriana naar de camping. Het afscheid gaat wonderbaarlijk goed, omdat Adriana dan al vrolijk met Sanne aan het spelen is. Nu is het voor Dirk en mij werken geblazen. Als Adriana terugkomt, willen we de oude kamer van Christianne omgetoverd hebben in een mooi plekje voor Adriana. Schuren, afnemen, afplakken… pff! Verven is gelukkig best leuk: rustig rollen, muziekje erbij.

De tijd vliegt

We kopen een bureautje met draaistoel, een bijpassende zitzak en een paar accessoires. Op de terugweg doen we boodschappen, waarbij we ook verse gevulde koeken uit de aanbieding meenemen. Voor straks, bij de koffie. Het is wennen zonder Adriana, maar de tijd vliegt en begint onderhand te dringen. We hebben nog twee dagen. Tijd voor koffie hebben we niet. Ons avondeten bestaat uit een paar boterhammen en hup, gauw weer aan de slag.

Lees ook de vorige blog van Stefanie: Zand kriebelt in mijn bikinibroekje en tussen mijn tenen

Ik mis jullie

Ik schuur een oud nachtkastje, dat nog geverfd moet worden. Dirk begint met het in elkaar zetten van het bureau. Het is de derde avond zonder Adriana. Net als de voorgaande avonden bel ik om 20:30 uur naar de oma van Sanne. Adriana is nog bij het discozwemmen. Een uurtje later belt ze zelf terug. ‘Hé meisje, was het discozwemmen leuk?’ Er klinkt een gesmoord ‘ja’ waarop een stilte volgt. Instinctief weet ik wat er gaat komen. ‘Ik mis jullie’ hikt Adriana tussen hevige snikken door. ‘Wil je niet meer?’, vraag ik. ‘Neeeh’, zegt ze. Als ik vraag of we haar moeten ophalen, reageert ze instemmend. Dirk en ik laten het kastje en het bureau voor wat ze zijn. Om 23:00 uur lopen we een stille camping op en nemen ons meisje mee naar huis. Er valt een last van haar af. In de auto praat ze honderduit over het discozwemmen.

Gevulde koek in de nacht

Adriana gaat boven kijken. Ze ziet verfbakjes op de grond staan, losse kastdeuren, en een bureau dat nog niet in elkaar zit, maar ze roept: ‘Mooi!’ Het is intussen middernacht. Haar ogen staan nog wijd open en ik heb trek. Even later knabbelen we aan een verse gevulde koek. Adriana blijft maar een keer per jaar zo laat op. Daarom zeg ik: ‘Het lijkt wel oud en nieuw’. Zo wijden we, in plaats van een nieuw jaar, een nieuwe – bijna afgemaakte – kamer in. Niet met oliebollen, maar met gevulde koeken.