Stefanie: Memory

13 oktober 2017

‘Die koop ik,’ zegt Adriana. Ze legt een pionkaartje op ‘Woud van Arendelle’ van het monopolyspel junior in de Frozen uitvoering. Ze snapt het spel goed en vindt het leuk. Zeker als ze het potje wint. ‘Nog een keer?’ vraagt Adriana.

‘Die koop ik,’ zegt Adriana. Ze legt een pionkaartje op ‘Woud van Arendelle’ van het monopolyspel junior in de Frozen uitvoering. Ze snapt het spel goed en vindt het leuk. Zeker als ze het potje wint. ‘Nog een keer?’ vraagt Adriana.

Er komt geen eind aan het tweede potje. Adriana heeft er geen zin meer in. ‘Zullen we stoppen?’ vraag ik, niet zonder eigen belang. Dat vindt Adriana een goed plan. Ze bergt het spel op in de speelgoedkast en komt terug met ‘Memory.’ Eigenlijk ben ik te moe om nog een spelletje te spelen. Ik ben niet fit en heb last van mijn buik. Bovendien word ik, zelfs als ik in topvorm ben, een beetje lui van Memory. Ik ga liever op de bank liggen, maar ik wil Adriana niet teleurstellen. Doordat ik net geopereerd ben, kan ik nu toch al zo weinig met haar doen.

Het is Memory van de Winx Club. Het spel is van onze oudste meiden geweest. Zij keken wel eens naar de animatieserie die ging over een magische wereld met zes feeën in de hoofdrol. De plaatjes lijken allemaal op elkaar. Ik wil er voor Adriana zijn en besluit fanatiek mee te doen. Adriana draait twee kaartjes om: een meisje met lang, krullend haar en een fee met lichtgroene vleugeltjes. Ik probeer de afbeeldingen in mijn hoofd te prenten. Ook van de kaartjes die ik daarna omdraai. Adriana heeft als eerste een paar gevonden. ‘Goed hoor!’ prijs ik. Al gauw heeft ze vier paar kaartje. Ik heb nog niets. Als ik eindelijk een setje bij elkaar heb, is dat puur toeval. Ik was niet eens naar die afbeeldingen op zoek.

Adriana heeft een grote grijns op haar gezicht. Ik zie haar fanatisme in haar hele houding. Weer raak! Hoe weet zij dat nou? Mijn kind laten winnen is er niet meer bij. Ik moet echt mijn best doen om zelf een paar kaartjes te bemachtigen. Mijn geheugenluiheid is verdwenen. Ik wil zo veel mogelijk paartjes verzamelen. Ondertussen blijf ik mij verwonderen over het kinderbrein. Is mijn brein al ernstig afgetakeld? Nee, volgens mij komt het nog door de narcose die ik onlangs gehad heb en de pijnmedicatie die ik daarna kreeg. Pure drugs. Daardoor lijken alle plaatjes op elkaar, toch? Eindelijk pakt Adriana de laatste twee paar kaartjes bij elkaar en is het leed voorbij. Bijna dan, want mijn dochtertje schuift nog even triomfantelijk haar toren naast mijn zielige hoopje.

Stefanie (44) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 6 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 18 jaar!