Stefanie: minder tanden, meer liefde
17 februari 2017
Adriana wil niet naar zwemles. Verdrietig loopt ze aan mijn hand naar het bad toe. Er stroomt een mengeling van schuldgevoelens en warmte door mij heen.
Adriana wil niet naar zwemles. Verdrietig loopt ze aan mijn hand naar het bad toe. Er stroomt een mengeling van schuldgevoelens en warmte door mij heen.
‘Nog even volhouden', zeg ik zachtjes. Adriana heeft bijna diploma C. Stoppen met zwemmen zou zonde zijn, maar als mijn dochtertje verdriet voelt, voel ik dat ook. Dat voel ik steeds sterker. Het lijkt met de jaren mee te groeien.
Het huilen van een baby, na een prikje bij het consultatiebureau, is hartverscheurend. Maar een verdrietig, bibberend meisje op de rand van het zwembad, zorgt voor hetzelfde effect.
'Mag ik nog even in het warme bad?’ vraagt Adriana. De lessen zijn in het wedstrijdbad, maar Adriana doelt op het subtropische bad. Er is nog niemand aanwezig van het groepje waar Adriana inzit. Ik kijk op mijn horloge.
‘Ga nog maar even', zeg ik. Adriana ritst haar regenjas, die ze voor diploma C aan moet, weer los. Hup! Daar gaan ook haar surfschoentjes, sweater en broek en binnen een mum van tijd staat ze in haar bikini in het zwembad.
Rockabye van Clean Bandit klinkt uit de boxen. Een oma zwemt met haar kleinkinderen achter het touw met boeien en een paar grote meisjes laten zich gillend door de stroomversnelling meesleuren. Ik zwaai naar een bekende badmeester die op de badmeesterstoel zit.
‘Mama! Nu wil ik wel, omdat ik het niet meer koud heb', roept Adriana vrolijk. Druppels glijden vanuit Adriana’s haren over haar gezicht. Ik kan zien dat ze het niet koud heeft, want ze straalt zo, dat ik haar warmte van afstand kan voelen.
Er staat een heerlijk, adorabel kind voor mij. Als ze lacht en ik haar mondje vol gaten zie, dempt het gillen van de grote meisjes en ben ik me niet meer bewust van de muziek. Ik zie alleen Adriana’s mondje. Daar mist van alles uit. Er is nog maar één voortand. Hij hangt scheef, omdat hij los zit en geen houvast meer heeft. Ik ben verliefd op dat bekkie. Adriana is zich niet bewust van deze aandoenlijke schoonheid. Ik vind het geweldig. Ik zag de eerste tandjes komen en nu gaan ze weer.
De liefde voor mijn kind begon tijdens de zwangerschap, werd groter na haar geboorte en groeit bij elke tand die ze verliest.
Stefanie (43) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 18 jaar!
