Stefanie: ‘Morgen zie ik haar weer, samen met haar jonge ouders’

10 februari 2022

Ik aai over de stof. Ze is zacht, zo zacht. Polyester, maar zachter dan alles van polyester dat ik in mijn kledingkast heb hangen.

De kleur is oudroze, maar toch zo jong en fris, zoals alleen de kleur van babykleding kan zijn. Het is mooi afgewerkt met echte zakjes, ook al gebruiken baby’tjes die niet. Ik houd twee dezelfde vestjes van verschillende groottes voor me, een eindje van me af om ze goed te kunnen bekijken. Even twijfel ik over de maat. Dan kies ik de grootste van de twee, want in april en mei komt een lekker vestje goed van pas. Ik glimlach naar het minikledingstuk.

Endorfine

Soms lees ik iets over endorfine. Dan staat er dat sporten en chocolade eten dat gelukshormoon aanmaken. Babykleertjes kopen staat er nooit bij. Dat zou wel moeten. Ik ben blij en voel me vredig, alsof er nooit pijn en stress is geweest.
Zou ze gegroeid zijn? Het is alweer een maand geleden dat ik haar zag. Ze rolt al om, appte mijn adoptiekind. Ik ben benieuwd. Morgen zie ik haar weer, samen met haar jonge ouders.

Geen piekergedachten

Het vestje laat iets in mij smelten. Er zijn geen piekergedachten: over jaren dat de banden goed en dan weer slecht waren of er helemaal niet waren. Over wie er wel of geen contact met elkaar hebben. Over mijn andere adoptiekind dat ik zojuist met haar kindje tegenkwam en wel vaker zie als ik in het centrum ben. Over mijn groet aan haar en – als ik de moed heb – de vraag hoe het gaat. Over de wedergroet en haar ‘goed en met jou?’ dat ik zo kort mogelijk terugkrijg. Over de constatering dat ze me liever niet tegenkomt. Over het ongewisse van de toekomst. Over het feit dat het eigenlijk best goed met me gaat. Over de kwestie dat ik mij daar schuldig over voel, of soms niet meer. Over de vraag of ik mij wel schuldig zou moeten voelen. De hersenspinsels verdwijnen als ik aan de lieflijke stof voel, zo zacht, zo vredig.

Naast mij staat een oma, ze houdt een boxpakje voor zich omhoog, voelt aan de stof, glimlacht bijna onzichtbaar, maar ik zie het en herken het.
Ik ga met het endorfinestukje naar de kassa en hoef niets uit te leggen, me niet verantwoordelijk te voelen voor andere mensen of hen in bescherming te nemen. Ik hoef alleen een oudroze vestje voor mijn kleinkind af te rekenen.

Lees ook: ‘Ze wil een moederdochter gesprekje of gewoon tijdrekken’

Over Stefanie

Stefanie (48) adopteerde de kinderen van haar vriend. Tien jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.