Stefanie: ‘Ik schaam mij voor mijn multi-vrees’

16 juni 2022

“Engte-diepte-hoogtevrees. Van nare dingen die ik vrees. Ben ik bang’” Henny Vrienten zong het al in 1983. Zijn angst is nu voorbij.

Angst kan een functie hebben, maar is vaak irrationeel. Hoewel ik dat weet, kruip ik het liefst diep weg in mijn comfortzone. Ik schaam mij voor mijn multi-vrees. De angsten die ik waarschijnlijk van mijn vader heb, vallen niet op door de spontaniteit die mijn moeder mij heeft nagelaten. Maar ik heb wel degelijk last van: faalangst, angst voor ruzie, vrees dat mijn kinderen of partner iets overkomt, rijangst en nu lig ik zelfs wakker van een treinreisje.

Paniek

Ik heb mijn dochter beloofd naar een event in Amsterdam te gaan. Als blijkt dat Dirk niet mee kan, slaat de paniek toe. Met de auto ga ik zeker niet. Maar ik zie ook tegen een treinreis op. Waarom? Ben ik bang voor een ongeluk?
Hoewel ik liever mijn vaders muzikaliteit had geërfd, vind ik het toch mooi dat ik iets van hem heb. Ook hij zal het niet altijd gemakkelijk hebben gehad. Toch leefde hij rustig door. Als kind hield ik mij niet met zijn angsten bezig. Nu kan ik hem niet meer troosten. Hopelijk weet hij vanuit de hemel dat ik hem begrijp.

Face your fears

Mijn jongste dochter en ik staan op het perron. Zonder schroom vraag ik een medereiziger uitleg over in- en uitchecken. De trein rolt precies op tijd het station binnen.
Mijn dochter zoekt zitplaatsen uit. Voor ons zit een oude vrouw. Ze maakt een ontspannen indruk. Ineens merk ik dat mijn angst is verdwenen. Er is gratis wifi, we hebben lekkere broodjes, een knus plekje en de conducteur is vriendelijk. Waar was ik zo bang voor? Ik heb immers de ervaring dat alles goed komt. Mijn vroegere angst: geen goede moeder te zijn, heb ik in vijf jaar therapie weggepraat. Praten, een blog schrijven of iets gewoon doen: face your fears. Het werkt tegen angst.

Doorzettingsvermogen

Het laatste stukje leggen we te voet af. Ondanks de route op mijn smartphone, gaan we de verkeerde kant op. Ik vraag aan een voorbijganger hoe we moeten lopen. Zijn gegevens kloppen niet. Ik vraag nog een paar mensen de weg tot in het Engels aan toe.
‘Jij kunt goed Engels!’ zegt Adriana.
‘Dank je.’
‘Niet dus,’ mompelt ze er, chagrijnig van het lopen, aan toe.
Angsten, geen gevoel voor richting, slechte Engelse uitspraak… Maar met doorzettingsvermogen en de spontaniteit van mijn moeder zijn we toch op de plaats van bestemming gekomen.

Lees ook: ‘Als juf zou ik de kinderen veel te serieus nemen’

Over Stefanie

Stefanie (48) adopteerde de kinderen van haar vriend. Elf jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.