Stefanie: ‘Ik denk altijd dat ik niet materialistisch ben. Dat is blijkbaar schijn’

27 oktober 2022

Ogen dicht!´ roept mijn jongste dochter en voert mij mee de trap op. Als ik mijn ogen mag openen, sta ik in onze slaapkamer voor een vitrinekastje.

Spullen met een verhaal

Ik herken het van onze dochter die afgelopen februari is verhuisd. Zij heeft toen samen met mijn partner een zelfde kastje gekocht. Ik denk altijd dat ik niet materialistisch ben. Dat is blijkbaar schijn, want ik heb gezegd dat ik zo’n kastje leuk zou vinden voor mijn schatten. En dan bedoel ik schatten van emotionele waarde, die ik wegens ruimtegebrek op zolder of in een donkere kast bewaar.
Ik houd van spullen met een verhaal. Zelfs bij andere mensen thuis kijk ik naar foto’s, opvallende voorwerpen of kunstwerken. Vertel mij het verhaal erachter en ik ben één en al oor.

Schatten

Mijn vriend heeft het kastje via Marktplaats op de kop getikt. Superlief! Ik zoek direct een aantal schatten bij elkaar: steentjes die ik van mijn jongste dochter heb gekregen. Haar eerste schoentjes. Een lief kaartje van mijn oudste dochter. Servies, waarvoor mijn moeder jaren lang Douwe Egberts punten heeft gespaard. Mijn poëziealbum – opengeslagen op de bladzijden die mijn moeder voor mij vulde. Het adoptiekettinkje met de voorletters van mijn adoptiekinderen erop. Een kaartje van mijn vriend en de kinderen, gekregen toen ik in het ziekenhuis lag. Moederdagwerkjes. Het sieradenkistje dat één van mijn dochters mij voor Sinterklaas gaf. Ik weet nog dat zij haar lootje opende en enthousiast uitriep: ‘Ik heb er eentje!’ Ik was vereerd toen bleek dat ze mij had.

Foto’s

Het stemfluitje van mijn vader, in een bijna antiek doosje, gaat ook het kastje in. Het blijven materialen. Daar wil ik mij niet aan hechten, maar doe dat blijkbaar toch.
´Dit glaasje komt uit Lourdes en heb ik van mijn vader en moeder gekregen,´ vertel ik. Ik zet het heilige glas in de vitrine, naast een oranje spaarpot in de vorm van een vogel. De spaarpot kocht mijn jongste dochter van haar eigen zakgeld. Vol trots gaf zij hem aan mij. Haar zelfgemaakte vaasje mag natuurlijk ook niet ontbreken… Oh, ik heb nog veel meer, maar het past er niet meer bij. Gelukkig staan hier en daar in huis nog meer schatten en lijstjes met mooie foto´s.
Soms pak ik er een fotoboek bij om zomaar even door te bladeren. Als het aan mij lag, hadden we fotobehang met kiekjes uit ons eigen leven gehad. Ik herinner mij hoe blij ik was met de echofoto van mijn jongste dochter. De verloskundige lachte en zei: ‘Later kijk je er nooit meer naar.’ Nou, dan kent ze mij nog niet.

Lees ook: ‘Ik voel een mengeling van bewondering en gruwel’

Over Stefanie

Stefanie (49) adopteerde de kinderen van haar vriend. Tien jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.