Stefanie: ‘Soms voel ik me nog steeds een onzeker meisje’
19 augustus 2021
‘Dat boek heeft juf al voorgelezen,’ zegt Adriana als ik een boek uit de bibliotheek laat zien. ´O,´ antwoord ik beteuterd. ´Het moet heel mooi zijn.´ Dat bevestigt Adriana.
Uitgeverij
´Maar nu hoef ik het zeker niet meer voor te lezen?´ Nee, dat hoeft niet van mijn dochter. Het boek dat ze al kent, komt van een uitgeverij waar ik mijn eigen manuscript naartoe wil sturen. Daarvoor moet ik weten of mijn verhaal in het fonds van de uitgeverij past. Zo niet, dan wordt het zonder meer aan de kant gelegd. Ik heb wel boeken van die uitgeverij gelezen, maar dat is lang geleden. Dit is een boek uit 2020. Het gaat over een jongen die tot wanhoop van zijn ouders spannende avonturen beleeft met een vriendje dat alleen hij kan zien.Kinderboek
Als Adriana een spelletje op de tablet doet, blader ik door het boek. Het is prachtig geïllustreerd. Ik lees een paar bladzijden en zit nagenoeg direct in het verhaal. Na het eten lees ik verder. Al gauw ben ik op pagina tachtig en kan ik het boek maar moeilijk wegleggen. Normaal gesproken lees ik niet zo snel. Nu ben ik niet te stoppen. Maar kom op, het is een kinderboek! Kinderboeken zijn boeiend, maar gewoonlijk geniet ik er samen met mijn kind van. Nu smul ik in mijn eentje van de pagina’s en niet meer alleen om te beoordelen of mijn kinderverhaal bij de uitgeverij past.Opstap naar volwassenland
Is dat kinderachtig? Ben ik dom, omdat ik doorgaans langzamer lees? Af en toe lees ik een passage uit een boek zelfs twee keer om het goed in mij op te kunnen nemen. En het komt voor dat mijn gedachten afdwalen en mijn eigen fantasie het verhaal overneemt. Oké, het gaat in dat geval om slaapverwekkende stof. Een boeiend, volwassen verhaal verslind ik ook wel. Toch voel ik mij vaak een naïef, infantiel schepsel dat voorbij geracet is door zelfverzekerde, slimme en assertieve volwassenen. Ik dein wel mee op de golven van de grote mensenwereld en neem mijn verantwoordelijkheden. Het lukt me heus wel, maar misschien heb ik ergens een opstap naar volwassenland gemist, waardoor ik mij soms nog een onzeker meisje voel. Ik ben een kind dat moeite heeft een hypotheekakte te begrijpen. Een meisje dat tijdens het diner uitkijkt naar het toetje. Een ukkie, angstig opzoek naar bevestiging. Ben ik de enige vrouw met een kinderlijke ziel of gaat er achter alle kordate vrouwen stiekem een schuchter kind schuil?Lees ook: ‘Moet je me nu eens zien met mijn rijangst’
