Stefanie: ‘Het aanzicht van de kale plek knaagt in mijn buik’
8 oktober 2021
De piano is ontstemd, toch klinkt het riedeltje dat de pianokoper erop speelt betoverend. Een piano is een magisch muziekinstrument. De klanken zijn soms zo mooi, dat luisteren pijn doet.
Piano
Maar misschien komt dat vooral, omdat de sound mij aan mijn vader doet denken. Hij was musicus. Ook componeerde hij zelf. Na zijn overlijden vonden we een enorme hoeveelheid bladmuziek met zelfgeschreven noten. Ik wist niet dat hij zo veel muziek had geschreven. Mijn vader was intelligent en creatief, maar zeer bescheiden. Ik heb wel wat pianoles van hem gehad, maar erfde zijn muzikale talent niet. Toch deed ik na zijn overlijden geen afstand van de piano. Ze heeft nog twaalf jaar bij ons thuis gestaan. Aanvankelijk raakte ik het instrument niet aan. Mijn vaders dood was te vers. Na een jaar werkte ik de vijf kinderboekjes door waar ik vroeger uit speelde. Maar als ik er twee weken niets aan deed, zakte de notenkennis weg.Geen interesse
Ik kijk nog een keer naar de vertrouwde piano. Een handig meubel om je tas op te zetten, tegenaan te leunen als je aan het bellen bent of je horloge op te leggen wanneer je gaat afwassen. Dat waren de functies die ze bij ons thuis nog had. Niemand speelde erop. Aanvankelijk lieten we de piano jaarlijks stemmen. Wellicht had het muzikale talent zich in Adriana genesteld. Maar ook zij heeft geen interesse om piano te spelen. Ik stond erachter om het instrument van de hand te doen. Het nam alleen maar ruimte in en een pianiste ben ik niet geworden. Had mijn vader mij maar gepusht om te spelen, maar hij liet mij vrij. Ondanks dat ik geen muzikaal talent had, was hij trots op mij. Dat zag ik aan zijn minuscule glimlachje, waarbij het leek of hij goedkeurend knikte. Trots zijn op je kind is niet synoniem aan een kopie van jezelf zien in je kind.Alles gaat gewoon verder
De schilderijen waaronder de piano stond, lijken nu als geesten tegen de muur te zweven. Het aanzicht van de kale plek knaagt in mijn buik. Dat gevoel ebt wel weg. Een piano produceert levendige klanken, maar is een levenloos ding. Mijn vader zit er niet in, maar een deel van hem leeft in mij voort. Dat heeft niets met aards bezit te maken. Dirk ruimt de koffiekopjes van tafel. Op de plek waar de piano stond, gaat Adriana met de barbiepoppen zitten spelen. Ik schrijf een blog. Alles gaat gewoon verder, zonder piano, maar met mijn vader in mijn hart.Lees ook: ‘Ze schaamt zich voor haar werk, zonde!’
