Stefanie: ‘Ik vind de puberteit een mooie, ontroerende levensfase’
18 juni 2021
In een warenhuis zoek ik naar topjes voor Adriana. Ik zie een leuk setje van twee. Naast mij houdt een moeder ook een bovenstukje omhoog.
Schaamte en irritatie
Haar dochter, een lange meid van een jaar of twaalf, schudt haar hoofd. De moeder pakt een ander exemplaar. ‘Geen glitters,’ sist het meisje. Een derde wordt weer afgewezen. ‘Als het allemaal nee is, gaan we naar huis,’ moppert de moeder. De dochter gebaart dat ze zachter moet praten. Schichtig kijkt ze om zich heen, bang dat er iemand meeluistert. Haar angst is terecht: ik ben één en al oor, maar doe of ik mij op de kledingmaten concentreer. De dochter zit vol schaamte en irritatie. Ze weet duidelijk niet wat ze met zichzelf en haar moeder aan moet. Zo aandoenlijk en herkenbaar.
Puber heeft het moeilijk
Bij mijn jongste dochter begint het ook al. Ik vind dat grappig. Vroeger kon ik niet om de puberteit lachen. Die ging bij drie van onze kinderen dan ook met extra problematiek gepaard. Maar normale moeder-dochter akkefietjes vond ik tevens lastig. Nu betrek ik het niet meer op mezelf. Een puber heeft het moeilijk. Hoe hard het kind zich ook tegen je afzet, het heeft je juist nodig.
Prepuber
Ik schuif op naar de sokkenrekjes. De dochter pakt hetzelfde setje topjes als ik in mijn hand heb. ‘Die zijn mooi,’ zegt de moeder opgelucht. Dan zal Adriana ze ook wel leuk vinden, denk ik. Niets zo betrouwbaar als de keuze van een kritische puber. Als ik de topjes aan mijn dochter geef, vliegt ze me blij om de hals. Maar ook zij heeft al prepubertrekjes. Laatst kreeg ik een uitbrander, omdat ik een belachelijk groot mondkapje op had. Daar wil mijn kind natuurlijk niet naast gezien worden.
Bijzondere levensfase
Misschien komt het omdat ik ouder word of omdat ik het al in een heftige vorm heb meegemaakt. Maar nu vind ik de puberteit een mooie, ontroerende levensfase. Mijn dochter zit in het voorstadium en is nog een kind dat vrolijk speelt. Als ze midden in de puberteit zit, zullen mijn zenuwen vast eens op de proef gesteld worden. Ik word al niet meer uitgezwaaid vanaf het schoolplein, maar thuis krijg ik ontelbare knuffels, babbelt mijn dochter gezellig en vertelt ze mij geheimpjes. Zo’n mondkapjesvoorval vind ik schattig. Ik kan de humor er wel van inzien wanneer mijn dochter zich dan voor mij schaamt. Alle levensfases zijn bijzonder en misschien is die vervelende puberteit wel de meest vertederende van allemaal.
Lees ook: ‘Ons kind lijkt in haar emoties verstrikt te zitten’
Over Stefanie
Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Tien jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.
